ความแก่-ความชรา…อย่างน้อยก็น่าจะมีส่วนช่วยให้ความตาย หรือ ความกลัวตาย ค่อยๆ ลดน้อยถอยลงไปตามลำดับ ด้วยเหตุเพราะพอช่วยให้รับรู้ รับทราบ อย่างถนัดชัดเจนยิ่งเข้าไปทุกที ว่าคงอีกไม่ใกล้-ไม่ไกลนับจากนี้ น่าจะได้ฤกษ์ ได้เวลา เด๊ดสะมอเร่ย์ อิน เดอะ เท่งทึง อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้เลย…

น่าจะประมาณซัก 2 ทศวรรษกว่าๆ เห็นจะได้…ที่ อันตัวข้าพเจ้าเอง ได้ปรับจิต ปรับใจ ปรับวิถีชีวิต หันมาปลีกวิเวก

ความจน นั้น…น่าจะเป็นอะไรที่มีคุณค่า ราคา ระดับ เอาเรื่อง มิใช่น้อย!!! ไม่เช่นนั้น…บรรดา พระศาสดา

การหันมาสนใจเรื่อง พระ เรื่อง เจ้า กันในตอนแก่ๆ นั้น…คงต้องยอมรับว่า ออกจะเป็นอะไรที่เหมาะสม สอดคล้อง ที่ลื่นไหล ลงตัว กับความเป็นไปของ วัย ของ อายุ-อานาม และ สังขาร ได้อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธ

จะถือเป็นเรื่องแปลกแต่จริง หรือไม่แปลกแต่จริง…ก็แล้วแต่จะคิด แต่โดย ความรู้สึก ของอันตัวข้าพเจ้าเอง อดไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกขึ้นมาว่า การที่โทรทัศน์-ทีวี ยุคนี้ มีช่อง มีแชนเนล เพิ่มขึ้นมาไม่รู้จะซักกี่ช่องต่อกี่ช่อง

ภาษิตของคุณพี่ญี่ปุ่น ยุ่นปี่ นั้น…เขาว่าเอาไว้ประมาณว่า “It is by consuming it self that candle provides light for other.”

หน้าหนาวปีนี้…ถ้าว่ากันโดยความรู้สึกส่วนตัว คงไม่ถึงกับ หนาวว์ว์ว์ มากมายซักเท่าไหร่ แค่งัดเสื้อแจ็กเกตมาคลุมเนื้อ-คลุมตัว ไว้ซักชั้น-สองชั้น หรือดึงผ้าห่มหนาๆ มาปกปิดส่วนอก ส่วนขา ในช่วงดึกๆ ดื่นๆ ก็สามารถหลับสนิทนิทรา ไปตื่นเอาตอนตะวันแยงก้นได้อย่างไม่ต้องเสียเวลาจำเริญสมาธิ ยุบหนอ-พองหนอ อะไรกันมากมาย…

ไปซะแล้ว!!!…อีกราย ครูเพลง พ่อเพลง หรืออะไรที่สุดๆ ในเรื่องบทเพลง บทกลอน อย่างคุณน้า ไวพจน์ เพชรสุพรรณ ที่ได้จังหวะเวลา ลา-ละ-สละ ไปจากโลกใบนี้อีกราย

ช่วงหลังๆ นี้…หรือเอาแค่ช่วงปีที่ผ่านมานั่นแหละ บรรดาพรรคพวก เพื่อนฝูง ผู้คนที่เคยรู้จักมักจี่ เคยเป็นที่นิยม ยกย่อง ต่างก็มีอันร่วงผล็อยๆ ม้วนต้วน ลา-ละ-สละจากโลกใบนี้กันไปเป็นรายๆ

คุณลุง ซานตาคลอส ท่านจะ คัมมิง ทู ทาวน์ กันหรือไม่ อย่างไร ในปีนี้…ก็ยังพูดลำบาก!!! แต่ที่แน่ๆ ก็คือ คริสต์มาส คราวนี้ คงเป็นอะไรที่ออกจะน่าโหวงๆ เหวงๆ พอสมควร ยิ่งในบรรดาประเทศหนาวๆ

วูบๆ วาบๆ…แวบเดียวก็ใกล้จะหมดเดือนธันวา. เดือนส่งท้ายปีเก่าเพื่อต้อนรับปีใหม่ หรือใกล้ๆ จะผ่านพ้นไปอีกปี อันเป็นอะไรที่ ใกล้เข้ามาทุกที

ไปๆ-มาๆ…ท่านเชื้อไวรัสโควิด-19 ไม่ว่าจะสายพันธุ์ “เดลตา” หรือสายพันธุ์ “โอมิครอน” ก็แล้วแต่ ท่านชักทำท่าว่า…ยังไงๆ คงหนีไม่พ้นต้อง “อยู่ร่วมโดยสันติ”

เริ่มๆ ต้องงัด เสื้อหนาว หรือประเภท เสื้อสเวตเตอร์ มาสวมๆ ใส่ๆ กันมั่งแล้ว!!! สำหรับ หน้าหนาว คราวนี้…ที่ชักวูบๆ วาบๆ พอทำให้ขนลุก ขนตั้ง ไปเป็นระยะๆ แม้ว่าเท่าที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้า จะออกไปทางเสื้อหนาว

ชักเริ่มหนาวๆ ขึ้นมามั่งแล้ว…ว่ามั้ยทั่น!!! และจะโดยความเป็นประเทศเมืองร้อนชนิดตับแลบ ม้ามแลบ แถมเผลอๆ อาจเจอฝนพรำๆ พรึมๆ ตกไม่หยุด ตกไม่เลิก ซะอีกต่างหาก

ลอยกระทงปีนี้…ก็คงไม่ได้มีโอกาสไปลอยกะใครต่อใครเขาอีกนั่นแหละ!!! คือเลิกลอย หรือไม่มีโอกาส ไม่มีจังหวะจะลอยมาตั้งแต่เกือบ 20-30 ปีที่แล้ว

เผอิญเพิ่งอ่านจบ…ไปเป็นรอบที่ 3 หรือรอบที่ 4 ไปแล้วก็ว่าได้ สำหรับหนังสือเรื่อง “วิพากษ์คอมพิวเตอร์-เทวรูปแห่งยุคสมัย” หรือ “The Silicon Idol : The Micro Revolution and Its Social Implication” ของ “นาย ไมเคิล แชลลิส” (Michael Shallis)

ใน จินตนิยาย เรื่อง ยูโทเปีย ของอภิมหาบุรุษชาวอังกฤษ เซอร์โทมัส มอร์ ที่เขียนเอาไว้ตั้งแต่ยุคพระเจ้าเหายังไม่ได้ใส่กางเกงหูรูดนั้น

หลังๆ นี้…ใครต่อใครต่างร่วงผล็อยๆ กันไปเป็นราย ไปไม่กลับ-หลับไม่มี-หนีไม่พ้น กลายเป็นข่าวคราวในหน้าหนังสือพิมพ์ เว็บไซต์

ถึงจังหวะนี้…ก็น่าจะพอเริ่มงึมๆ งำๆ เริ่มโหยหวน ครวญคราง บทเพลงของ ครูล้วน ควันธรรม อันว่าด้วย… “เมื่อย่างเข้าเขตหน้าหนาวว์ว์ว์….

คงต้องยอมรับอย่างมิอาจปฏิเสธได้นั่นแหละว่า…บรรดาเด็กๆ และเยาวชน ที่ท่านถือกำเนิดเกิดขึ้นมาในยุคนี้ สมัยนี้ ออกจะเป็นอะไรที่น่าสงสาร น่าเวทนา เสียเหลือเกิน