ทันทีที่ความรู้สึกถึงความมีอยู่ ความดำรง คงอยู่ ของ ตัวตนของตน หรือจะเรียกว่า อัตตา อาตมัน ตัวกู-ของกู ฯลฯ หรืออะไรต่อมิอะไรก็แล้วแต่ มันอุบัติขึ้นมาในความคิดคำนึงของใครต่อใครก็แล้วแต่

ความเป็นไปของโลก ณ ช่วงนี้…ออกจะหนักไปในแนว ทรหวนปั่นป่วนคลั่ง อย่างที่ อาจารย์ เรืองอุไร กุศลาสัย คู่ชีวิตของอาจารย์ กรุณา กุศลาสัย ผู้วายชนม์ไปนานแล้ว

วัย หรือ อายุ-อานาม …มันคงมีส่วนทำให้ การรับรู้ ในสิ่งต่างๆ มีสิทธิผิดแผก แตกต่าง ไปจากเดิมๆ อยู่มั่งไม่มาก-ก็น้อย ด้วยเหตุเพราะ เครื่องมือแห่งการรับรู้ หรือที่เรียกๆ กันในภาษาพระว่า อายตนะ ทั้งหลาย ไม่ว่าหู-ตา-จมูก-ลิ้น-กาย-ใจ

อุณหภูมิ-อากาศช่วงนี้…ดูจะหนักไปทาง วูบๆ วาบๆ คือบทจะร้อนก็ร้อนระดับตับแลบ ม้ามแลบ แต่บางช่วง บางโอกาส ดันมีฝน-ฟ้าสาดซัดเข้ามา สร้างความชุ่มฉ่ำ ชุ่มเย็น

สงครามยูเครน …ที่อาจลุกลาม บานปลาย กลายเป็นสงครามยุโรป สงครามโลก หรือสงครามนิวเคลียร์ เอาเลยหรือไม่? อย่างไร? อันนั้น…ใครที่ชอบคิดมาก คิดเล็ก-คิดน้อย

พระมารดา …ผู้ซึ่งลา-ละ-สละจากโลกใบนี้ ไปเมื่อซักไม่กี่ปีที่แล้ว ท่านเคยได้เล่าถึงสีสัน บรรยากาศ ของบ้านเมือง ในช่วงระหว่าง สงครามโลกครั้งที่ 2

ความแก่-ความชรา…อย่างน้อยก็น่าจะมีส่วนช่วยให้ความตาย หรือ ความกลัวตาย ค่อยๆ ลดน้อยถอยลงไปตามลำดับ ด้วยเหตุเพราะพอช่วยให้รับรู้ รับทราบ อย่างถนัดชัดเจนยิ่งเข้าไปทุกที ว่าคงอีกไม่ใกล้-ไม่ไกลนับจากนี้ น่าจะได้ฤกษ์ ได้เวลา เด๊ดสะมอเร่ย์ อิน เดอะ เท่งทึง อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้เลย…

น่าจะประมาณซัก 2 ทศวรรษกว่าๆ เห็นจะได้…ที่ อันตัวข้าพเจ้าเอง ได้ปรับจิต ปรับใจ ปรับวิถีชีวิต หันมาปลีกวิเวก

ความจน นั้น…น่าจะเป็นอะไรที่มีคุณค่า ราคา ระดับ เอาเรื่อง มิใช่น้อย!!! ไม่เช่นนั้น…บรรดา พระศาสดา

การหันมาสนใจเรื่อง พระ เรื่อง เจ้า กันในตอนแก่ๆ นั้น…คงต้องยอมรับว่า ออกจะเป็นอะไรที่เหมาะสม สอดคล้อง ที่ลื่นไหล ลงตัว กับความเป็นไปของ วัย ของ อายุ-อานาม และ สังขาร ได้อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธ

จะถือเป็นเรื่องแปลกแต่จริง หรือไม่แปลกแต่จริง…ก็แล้วแต่จะคิด แต่โดย ความรู้สึก ของอันตัวข้าพเจ้าเอง อดไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกขึ้นมาว่า การที่โทรทัศน์-ทีวี ยุคนี้ มีช่อง มีแชนเนล เพิ่มขึ้นมาไม่รู้จะซักกี่ช่องต่อกี่ช่อง

ภาษิตของคุณพี่ญี่ปุ่น ยุ่นปี่ นั้น…เขาว่าเอาไว้ประมาณว่า “It is by consuming it self that candle provides light for other.”

หน้าหนาวปีนี้…ถ้าว่ากันโดยความรู้สึกส่วนตัว คงไม่ถึงกับ หนาวว์ว์ว์ มากมายซักเท่าไหร่ แค่งัดเสื้อแจ็กเกตมาคลุมเนื้อ-คลุมตัว ไว้ซักชั้น-สองชั้น หรือดึงผ้าห่มหนาๆ มาปกปิดส่วนอก ส่วนขา ในช่วงดึกๆ ดื่นๆ ก็สามารถหลับสนิทนิทรา ไปตื่นเอาตอนตะวันแยงก้นได้อย่างไม่ต้องเสียเวลาจำเริญสมาธิ ยุบหนอ-พองหนอ อะไรกันมากมาย…

ไปซะแล้ว!!!…อีกราย ครูเพลง พ่อเพลง หรืออะไรที่สุดๆ ในเรื่องบทเพลง บทกลอน อย่างคุณน้า ไวพจน์ เพชรสุพรรณ ที่ได้จังหวะเวลา ลา-ละ-สละ ไปจากโลกใบนี้อีกราย

ช่วงหลังๆ นี้…หรือเอาแค่ช่วงปีที่ผ่านมานั่นแหละ บรรดาพรรคพวก เพื่อนฝูง ผู้คนที่เคยรู้จักมักจี่ เคยเป็นที่นิยม ยกย่อง ต่างก็มีอันร่วงผล็อยๆ ม้วนต้วน ลา-ละ-สละจากโลกใบนี้กันไปเป็นรายๆ

คุณลุง ซานตาคลอส ท่านจะ คัมมิง ทู ทาวน์ กันหรือไม่ อย่างไร ในปีนี้…ก็ยังพูดลำบาก!!! แต่ที่แน่ๆ ก็คือ คริสต์มาส คราวนี้ คงเป็นอะไรที่ออกจะน่าโหวงๆ เหวงๆ พอสมควร ยิ่งในบรรดาประเทศหนาวๆ

วูบๆ วาบๆ…แวบเดียวก็ใกล้จะหมดเดือนธันวา. เดือนส่งท้ายปีเก่าเพื่อต้อนรับปีใหม่ หรือใกล้ๆ จะผ่านพ้นไปอีกปี อันเป็นอะไรที่ ใกล้เข้ามาทุกที

ไปๆ-มาๆ…ท่านเชื้อไวรัสโควิด-19 ไม่ว่าจะสายพันธุ์ “เดลตา” หรือสายพันธุ์ “โอมิครอน” ก็แล้วแต่ ท่านชักทำท่าว่า…ยังไงๆ คงหนีไม่พ้นต้อง “อยู่ร่วมโดยสันติ”

เริ่มๆ ต้องงัด เสื้อหนาว หรือประเภท เสื้อสเวตเตอร์ มาสวมๆ ใส่ๆ กันมั่งแล้ว!!! สำหรับ หน้าหนาว คราวนี้…ที่ชักวูบๆ วาบๆ พอทำให้ขนลุก ขนตั้ง ไปเป็นระยะๆ แม้ว่าเท่าที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้า จะออกไปทางเสื้อหนาว

ชักเริ่มหนาวๆ ขึ้นมามั่งแล้ว…ว่ามั้ยทั่น!!! และจะโดยความเป็นประเทศเมืองร้อนชนิดตับแลบ ม้ามแลบ แถมเผลอๆ อาจเจอฝนพรำๆ พรึมๆ ตกไม่หยุด ตกไม่เลิก ซะอีกต่างหาก