ความแก่-ความชรา…อย่างน้อยก็น่าจะมีส่วนช่วยให้ความตาย หรือ ความกลัวตาย ค่อยๆ ลดน้อยถอยลงไปตามลำดับ ด้วยเหตุเพราะพอช่วยให้รับรู้ รับทราบ อย่างถนัดชัดเจนยิ่งเข้าไปทุกที ว่าคงอีกไม่ใกล้-ไม่ไกลนับจากนี้ น่าจะได้ฤกษ์ ได้เวลา เด๊ดสะมอเร่ย์ อิน เดอะ เท่งทึง อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้เลย…

น่าจะประมาณซัก 2 ทศวรรษกว่าๆ เห็นจะได้…ที่ อันตัวข้าพเจ้าเอง ได้ปรับจิต ปรับใจ ปรับวิถีชีวิต หันมาปลีกวิเวก

ความจน นั้น…น่าจะเป็นอะไรที่มีคุณค่า ราคา ระดับ เอาเรื่อง มิใช่น้อย!!! ไม่เช่นนั้น…บรรดา พระศาสดา

การหันมาสนใจเรื่อง พระ เรื่อง เจ้า กันในตอนแก่ๆ นั้น…คงต้องยอมรับว่า ออกจะเป็นอะไรที่เหมาะสม สอดคล้อง ที่ลื่นไหล ลงตัว กับความเป็นไปของ วัย ของ อายุ-อานาม และ สังขาร ได้อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธ

จะถือเป็นเรื่องแปลกแต่จริง หรือไม่แปลกแต่จริง…ก็แล้วแต่จะคิด แต่โดย ความรู้สึก ของอันตัวข้าพเจ้าเอง อดไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกขึ้นมาว่า การที่โทรทัศน์-ทีวี ยุคนี้ มีช่อง มีแชนเนล เพิ่มขึ้นมาไม่รู้จะซักกี่ช่องต่อกี่ช่อง

ภาษิตของคุณพี่ญี่ปุ่น ยุ่นปี่ นั้น…เขาว่าเอาไว้ประมาณว่า “It is by consuming it self that candle provides light for other.”

หน้าหนาวปีนี้…ถ้าว่ากันโดยความรู้สึกส่วนตัว คงไม่ถึงกับ หนาวว์ว์ว์ มากมายซักเท่าไหร่ แค่งัดเสื้อแจ็กเกตมาคลุมเนื้อ-คลุมตัว ไว้ซักชั้น-สองชั้น หรือดึงผ้าห่มหนาๆ มาปกปิดส่วนอก ส่วนขา ในช่วงดึกๆ ดื่นๆ ก็สามารถหลับสนิทนิทรา ไปตื่นเอาตอนตะวันแยงก้นได้อย่างไม่ต้องเสียเวลาจำเริญสมาธิ ยุบหนอ-พองหนอ อะไรกันมากมาย…

ไปซะแล้ว!!!…อีกราย ครูเพลง พ่อเพลง หรืออะไรที่สุดๆ ในเรื่องบทเพลง บทกลอน อย่างคุณน้า ไวพจน์ เพชรสุพรรณ ที่ได้จังหวะเวลา ลา-ละ-สละ ไปจากโลกใบนี้อีกราย

ช่วงหลังๆ นี้…หรือเอาแค่ช่วงปีที่ผ่านมานั่นแหละ บรรดาพรรคพวก เพื่อนฝูง ผู้คนที่เคยรู้จักมักจี่ เคยเป็นที่นิยม ยกย่อง ต่างก็มีอันร่วงผล็อยๆ ม้วนต้วน ลา-ละ-สละจากโลกใบนี้กันไปเป็นรายๆ

คุณลุง ซานตาคลอส ท่านจะ คัมมิง ทู ทาวน์ กันหรือไม่ อย่างไร ในปีนี้…ก็ยังพูดลำบาก!!! แต่ที่แน่ๆ ก็คือ คริสต์มาส คราวนี้ คงเป็นอะไรที่ออกจะน่าโหวงๆ เหวงๆ พอสมควร ยิ่งในบรรดาประเทศหนาวๆ