ทุกครั้งที่ผมมีโอกาสได้ทำงานกับชาวต่างชาติ ไม่ว่าจะเป็นชาติไหนก็ตาม เวลาเสร็จงานแล้ว เป็นช่วงเวลาที่เราพูดคุยกันแบบสบายๆ ไม่ใช่แบบเพื่อนร่วมงาน ไม่ใช่แบบตำแหน่งต่อตำแหน่ง แต่แค่คนสองคนพูดคุยกัน ผมมักจะถามเขาคำถามหนึ่ง เพื่อเข้าใจตัวเขา และเข้าใจวัฒนธรรมเขามากขึ้น

วันก่อนผมได้ยินลูกผมคุยกับแฟนผมเรื่องการฝึกซ้อมที่โรงเรียน ซึ่งผมนึกว่าเป็นการฝึกซ้อมหนีไฟหรือแผ่นดินไหว เพราะผมจำได้ตอนผมเด็กๆ เวลามีการฝึกซ้อมอะไรของโรงเรียน จะฝึกซ้อมอยู่สองเรื่องนี้

เมื่อสัปดาห์ก่อนผมต้องเขียนเรื่องการปิดฉาก APEC 2022 เพราะถ้าไม่เขียนตอนนั้นมันจะไม่มีโอกาสเขียนอะไรเกี่ยวกับเอเปกอีกเลย จะเขียนได้อีกทีก็ต่อเมื่อไทยเราเป็นเจ้าภาพอีกรอบนึง ซึ่งป่านนั้นการสื่อสารจะเป็นเช่นไรเราก็ไม่รู้

ใครจะชอบหรือไม่ชอบรัฐบาลชุดนี้ ถ้าเป็นคนเปิดใจกว้าง และไม่มองอะไรเป็นการเมืองตลอด 24 ชั่วโมงนั้น จะต้องปรบมือให้กับรัฐบาลในฐานะเป็นเจ้าภาพ APEC 2022

วันที่ผมเขียนคอลัมน์นี้เป็นช่วงระหว่างสองเหตุการณ์ที่คนให้ความสนใจ สำหรับสัปดาห์หน้าทั้งสัปดาห์ ทั้งคนและสื่อไทยจะมุ่งมั่นสนใจ

ผมว่าผมเป็นคนหนึ่งที่ตระหนักถึงเรื่องปัญหาโลกร้อน เรื่องที่ผมสามารถบรรเทาปัญหาโลกร้อน ผมก็จะทำในส่วนที่ผมทำได้

ทำเป็นเล่นไป หนังสือพิมพ์ไทยโพสต์ อยู่จนครบ 26 ปี แล้วทำเป็นเล่นไป ผมเขียนคอลัมน์นี้ตั้งแต่หลังเหตุการณ์ 9-11 เมื่อ ค.ศ.2001 (มีช่วงที่เว้น ก็คือช่วงผมอยู่อินโดนีเซีย และเพิ่งจะเริ่มกลับมาเขียนช่วงสงกรานต์ปีนี้)

วันนี้ขอสวมหมวกคนขี้บ่นครับ อย่างที่แฟนคอลัมน์คงทราบดี ผมเกิดสหรัฐอเมริกา อยู่ที่นู่นจนถึงอายุ 12-13 ปี แล้วกลับมาอยู่เมืองไทยตลอด

หนึ่งสัปดาห์ผ่านมาแล้วก็ตาม แต่ผมเชื่อว่าแฟนคอลัมน์คงเหมือนผม ที่ยังไม่มีคำบรรยาย ความรู้สึก และความสะเทือนใจ จากเหตุการณ์กราดยิงเหยื่อผู้บริสุทธิ์ในสถานเลี้ยงเด็กเล็ก ที่จังหวัดหนองบัวลำภู

เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมเขียนถึงเรื่องการชุมนุมและประท้วงในประเทศอิหร่าน เกิดจากการเสียชีวิตของ Masha Amini ตอนที่หน่วย Morality Police ไปรวบ Amini และขังในสถาน “ปรับทัศนคติ” เพราะ Amini ไม่สวมใส่ Hijab “ถูกลักษณะ”