อีกวัน-สองวัน…ก็ใกล้ๆ จะ ลอยกระทง กันอีกแล้ว!!! แต่จะด้วยวัย ด้วยสังขาร หรือด้วยธุระปะปังอะไรก็แล้วแต่ เกือบๆ สามสิบ-สี่สิบปีมาแล้ว

โลกยุคนี้…ต้องถือเป็น โลกของเด็ก นี่อาจเป็นข้อสรุปแบบทื่อๆ ดื้อๆ!!! ของผู้ที่อยู่ในวัยไม้ใกล้ฝั่งเต็มที อย่างเช่นอันตัวข้าพเจ้าเอง เป็นต้น แถมยังออกจะเป็นเด็กที่ไม่ถึงกับน่ารัก-น่าเอ็นดูมากมายซักเท่าไหร่ แต่ออกจะหนักไปทาง เด็กดื้อ หรือ เด็กซน อะไรประมาณนั้นซะมากกว่า…

เห็นว่า หน้าหนาว นั้น…กำลังย่างเยื้องเข้ามาในช่วงปลายๆ ตุลาคมปีนี้ หรืออีกไม่นาน-ไม่ช้านับจากนี้ แต่ขณะ ลมหนาว ยังไม่ถึงกับโชยเข้ามาให้มีโอกาส ฮึ้มฮึม-ฮึ้มหึ่ม ได้แบบบทเพลงโบร่ำ-โบราณ ของคุณครู ล้วน ควันธรรม การหาทางประคับประคองตัวเอง

เมื่อปลายสัปดาห์ที่แล้ว…ท่านอดีตรัฐมนตรี สาธารณสุข วิทยา แก้วภราดัย ในฐานะเพื่อนเก่า เพื่อนแก่ ที่ท่านคงพอรับรู้ รับทราบ ว่า อันตัวข้าพเจ้าเอง เคยมีความสนิทสนม คุ้นเคย กับผู้ที่รู้จักกันในนาม ลุงศรี หรือ ชำนาญ บรรจงเกลี้ยง

ขณะที่เขียนต้นฉบับชิ้นนี้…ยังไม่รู้ว่า ท่าน ป.ประยุทธ์ ท่านจะได้ ไปต่อ-ไม่ไปต่อ หรือไม่? อย่างไร? เพราะแม้ว่าต้นฉบับชิ้นนี้จะออกวันอาทิตย์ หลังจากศาลรัฐธรรมนูญท่านได้ชี้ขาด ชะตากรรม ของนายกรัฐมนตรีไปแล้วถึง 2 วัน แต่จังหวะที่ลงมือเขียน ลงมือปั่นต้นฉบับ คงต้องขึ้นอยู่กับช่วงแห่งการพักฟื้นเรี่ยวแรง กำลังวังชา ตามประสาผู้ที่อยู่ในวัย ไม้ใกล้ฝั่ง เต็มที

การได้มีโอกาสพลิก หนังสืองานศพ อ่านเล่มแล้ว เล่มเล่า ในช่วง ระยะพักฟื้น นอกจากจะให้คุณค่าในด้านจิตวิญญาณได้ตระหนักถึง มรณานุสติ กันในแต่ละช่วงแต่ละระยะๆ ยังแถมได้ เนื้อหา-สาระ จากสิ่งละอันพันละน้อย ที่ญาติมิตรของผู้ตายพยายามสอดแทรก นำเสนอ เพื่อยังประโยชน์ เพื่อให้เป็นข้อคิด อุทาหรณ์ เป็นเครื่องเตือนใจ ประดับสติปัญญาของผู้อ่านที่ยังมีชีวิตอยู่ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้…

ความเป็น ประมุขแห่งชาติ หรือเป็น กษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญ นั้น…ถ้าหากวางบทบาท ท่าที ได้เหมาะสมสอดคล้องกับความเป็นไปของโลก

แม้อยู่ในช่วงระยะแห่งการพักฟื้น…แต่การที่ยังมีโอกาสได้เขียนโน่น-เขียนนี่ ให้กับที่นั่น-ที่นี่ ต้องถือว่ามีส่วนช่วยให้ สมอง ไม่ถึงกับตายด้าน หรือต้องกลายเป็นก้อนเต้าหู้จนเกินไป แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ…การตั้งเป้าหมายว่าหวังจะ ยังประโยชน์ ให้แก่ผู้อื่นจนตราบเท่าวินาทีสุดท้าย

หนังสืองานศพอีกเล่ม…ที่คงต้องขออนุญาตหยิบเอามาพูดถึง เอ่ยถึง ณ ที่นี้ คือหนังสือ อนุสรณ์ นายปาล พนมยงค์ หรือลูกชายคนโตของท่านรัฐบุรุษ อาจารย์ปรีดี พนมยงค์ และท่านผู้หญิงพูนศุข พนมยงค์

ด้วยเหตุเพราะหนังสือเท่าที่หลงเหลืออยู่ภายในบ้านถูกอ่านซะเกลี้ยง!!! ชนิดบางเล่มอ่านไปแล้ว 4 รอบ 5 รอบเอาเลยก็มี ดังนั้น…ระหว่างป่วย ระหว่างการพักฟื้น หนังสือ หนังหา ที่บรรดาญาติมิตร ท่านอุตส่าห์หอบ อุตส่าห์ขน มาให้อ่าน แก้เบื่อ แก้เซ็ง ไปพลางๆ ก็คือ หนังสืองานศพ นั่นแหล่ะเป็นหลัก เพราะอาจพอช่วยๆ ให้เกิด มรณานุสติ ขึ้นมาได้มั่ง…