ถึงจุดเดือดปมหยก สังคมเหยื่อกัดแทะเหยื่อ วิถีแห่งสัตว์นั่นเอง

สะเทือนโซเชียล  “ทิชา” ถึงจุดเดือดปมหยก  ฟาดไม่ยั้งเกรียนคีย์บอร์ด สังคมเหยื่อกัดแทะเหยื่อ คือวิถีแห่งสัตว์ ชี้ค่อยไปขอโทษกันผ่านประวัติศาสตร์บาดแผลอีก 50 ปี 100 ปีข้างหน้า

18 มิ.ย.2566 – ทิชา ณ นคร ผู้อำนวยการศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชนบ้านกาญจนาภิเษก โพสต์เฟซบุ๊ก Thicha Nanakorn เกี่ยวกับกรณี “หยก” โดยระบุว่า

ทิชา … เอาหยกไปเลี้ยง ส่งให้เรียน อย่าดีแต่โพสต์ คนทุเรศ แก่กระโหลกกะลา และอีกมากมาย ไม่มีเวลาไปอ่าน ที่อ่านเจอบ้าง ก็บังเอิญเลื่อนไปเจอ

จริงๆ ไม่เคย แม้แต่จะคิดโต้ตอบในรูปแบบใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ใช่กลัว ไม่ใช่ไม่มีคำด่าหรือไม่มีปัญญาในการรับมือ เพราะส่วนตัวก็พอจะมีคลังคำ คลังภาษาอยู่ระดับหนึ่ง

แต่รู้สึกเศร้า หดหู่ ในสติ ในปัญญา วุฒิภาวะ ของเจ้าของความคิดที่พิมพ์ให้ผู้คนอ่าน รวมถึงการต่อยอดอย่างสนุกสนานของคนที่มีเคมีใกล้เคียงกัน

ได้แต่หวังว่า วิถีชีวิตที่พาทุกคนเข้าสู่การเป็นเจ้าของสื่อในพื้นที่สาธารณะอย่างปกติในวันนี้ จนถึงอนาคตที่ไม่มีเส้น ไม่มีขอบ เพราะมันคือการเดินทางที่ไม่สิ้นสุดของมนุษยชาติ ในที่สุดการใช้งานบ่อยๆ จนเป็นวิถีปกติ จะค่อยๆ พาทุกคนไปสู่การให้ความคิดเห็นต่อสาธารณะที่คั้นออกมาแล้ว พอมีประโยชน์ให้เก็บมากกว่า “คำพูดกากๆ” ให้สาดทิ้ง

แม้วันนี้ยังไม่พร้อม แต่เวลาก็อยู่ข้างพวกเราทุกคนนะ

ขอบคุณหยกที่ออกตัวแรงมากอย่างไม่กลัวเจ็บ แม้จะเจ็บจริงและเจ็บมาก ในที่สุดการออกตัวของหยกได้เปลี่ยนเป็นกรณีศึกษาแห่งยุคสมัย ในเชิงสังคมวิทยา มนุษยวิทยา นิติทัศนะ และอีกหลายศาสตร์

การก่นด่าอย่างเกรี้ยวกราดของผู้คนต่อหยกจะถูกบันทึกไว้และถูกลากออกมากล่าวถึงอีกครั้ง เฉกเช่นเดียวกับการสาปแช่งคนในอดีตที่ออกมาบอกคนยุคนั่นว่า เฮ้ย ! โลกกลมนะ ไม่ได้แบนอย่างที่เคยเชื่อกันมา

แม้จะบอกไม่ได้ว่า ชื่อนั้น นามนั้น คือใครกันบ้างที่เถื่อน ถ่อย เกินรับ เกินเสวนาด้วย

แต่บอกได้ชัดเจนว่า ปีพอศอนั้น ยุคสมัยนั้น “เหยื่อทางการเมือง เหยื่อกฎหมาย เหยื่อปรากฎการณ์ในสังคม ถูกทำลายด้วยเหยื่อกันเอง ใช่ ! เหยื่อเบลมเหยื่อ มันคือสังคมเหยื่อกัดแทะเหยื่อหรือวิถีแห่งสัตว์นั่นเอง”

ทุกข์ใจ ละอายใจไปด้วยกัน …

ค่อยเสียใจ ขอโทษ โอบกอด ผ่านภาพ ผ่านประวัติศาสตร์บาดแผล ในอีก 50 ปี 100 ปี !!!