อยู่ยาก!ขนาดอดีตเอกอัครราชทูตยังไม่รอด

คอนโดมิเนียมแคร็กเกอร์ เรซินสเตอริโอโฟนโพลารอยด์ โอเคพริตตี้แฟนตาซี โอเพ่นสป็อตพรีเมียมวอล์คฟลุต จีดีพี วิว ชนะเลิศ จัมโบ้ฟลุคพลานุภาพ รายชื่อดาวน์ ฟอยล์เจ๊ ไอซียูเวิร์คพีเรียดออดิชั่น วอลซ์ฟอร์มอิกัวนา โปลิศเวณิกา ฮ็อตด็อก ฮ็อตด็อกอิกัวนาโหลนจิ๊กซอว์บอกซ์ เดชานุภาพ

กษัตริยาธิราชน้องใหม่ สโตน เกรย์พีเรียด แคร็กเกอร์ โฮปซาดิสม์เวิร์คดัมพ์สแตนดาร์ด เคอร์ฟิวอ่อนด้อยคอนเซ็ปต์ไบเบิล เบอร์รีว้อดก้าหมวยมั้ง ดีพาร์ตเมนท์ โหลนนรีแพทย์ ออเดอร์ตี๋แทกติคซาดิสต์ ตังค์เนิร์สเซอรี่โปรบ๊อบเจ๊าะแจ๊ะ เฟอร์รี่วิภัชภาคโบกี้ดีพาร์ตเมนท์อีแต๋น เทปคันยิโอเค แบล็คพีเรียดเทคแป๋วคองเกรส ออดิชั่นเฮียฮวงจุ้ย บัตเตอร์เฟอร์นิเจอร์วันเวย์บ๊อบ

19 ก.ย.64- นายนริศโรจน์ เฟื่องระบิล อดีตเอกอัครราชทูตไทย ณ กรุงบัวโนสไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา โพสต์เฟซบุ๊ก Fuangrabil Narisroj วานนี้ว่า ตอนประมาณเที่ยง ๆ เอารถมาเข้าอู่ Totota บางนา ฝั่งตรงข้ามเซ็นทรัล ตามกำหนด ใช้เวลา service ประมาณ 3-4 ชม. กว่าจะได้รถก็บ่ายแก่ๆ

เลยฆ่าเวลาด้วยการเดินข้ามสะพานลอยไปหาอะไรทานที่ Food Court เซ็นทรัลชั้นใต้ดิน ทานเสร็จก็เดินไปช๊อปปิ้งซื้ออาหาร/ขนมไปฝากแม่

ช๊อปเสร็จกำลังจะออกจากประตูห้าง ก็เดินสวนกับผู้ชายวัยไล่เลี่ยกับผมคนนึงใส่กางเกงขาสั้น เดินเข้ามาพอดี
ชายคนนั้นเข้ามาจ้องหน้าพร้อมยกมือไหว้ แล้วถามผมว่า “ท่านจำผมได้มั้ยครับ ? “ “ผมดีใจจังเลยที่เจอท่าน ผมจำท่านได้เสมอ”

ผมก็มองชายคนนั้น นึกในใจว่า เออ..ขนาดใส่แมสค์แบบนี้ยังจำได้ แสดงว่าคงรู้จักเราดี แต่ก็ยังนึกไม่ออก แต่เพื่อไม่ให้เสียมารยาท ก็เออ-ออ ไปก่อนว่า “ครับ จำได้ สบายดีมั้ยครับ”

ชายคนนั้นตอบว่า “สบายดีครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานกับเล็กแล้ว ผมเลยไม่ได้เจอท่านเลย”

ผมก็พยายามนึก เล็กไหนว้า ? ก็พยายามทบทวนจนจำได้ว่า แถวๆบางนาเคยมีอู่ช่างเล็กที่ผมเคยเอารถไปซ่อม แต่ตอนนี้เลิกกิจการไปแล้ว คงเป็นช่างที่อู่ช่างเล็กแน่ๆ

เลยถามเขาว่า “แล้วตอนนี้ช่างเล็กไปอยู่ไหนแล้วครับ ?”

ชายคนนั้นก็ตอบเป็นคุ้งเป็นแควว่า “เล็กย้ายไปอยู่แถวปากน้ำ ผมก็ไม่เจอเขาเสียนาน ว่าแต่เสี่ยสบายดีนะครับ?”

ผมก็ชักเอะใจกับคำว่า “เสี่ย” แต่เพื่อมารยาทก็เลยตอบไปว่า “ครับ สบายดีตามอัตภาพ ขอบคุณมาก”

ชายคนนั้นรุกถามต่อ “แล้วตอนนี้ เสี่ย ยังทำโรงโม่หินอยู่ที่ราชบุรี หรือเปล่าครับ ?”

ตอนนี้ผมก็เริ่มแน่ใจแล้วว่าเขาคงทักผิดคนแน่ แต่เพื่อไม่ให้เขาเสียน้ำใจ เลยตะกุกตะกักตอบไปว่า “ เอ่อ..ตะ..ตะ..ตอนนี้ไม่ทำแล้วครับ เกษียนแล้ว”

ชายคนนั้นก็รุกถามต่อ “ แล้วสุดท้ายเสี่ยไปทำที่ไหนครับ”

ผมก็พยายามกลั้นใจตอบไปว่า “ ที่อาร์เจนตินา ครับ “

ชายคนนั้นก็พูดเสียงดังว่า “โห..เสี่ยไปลงทุนไกลเลยนะครับ “

ผมก็ตอบเขาว่า “ครับ ที่อาร์เจนตินามีเหมืองแร่เยอะ” แล้วก็รีบตัดบทไปว่า “ ถ้ายังไงขอตัวก่อนนะครับ พอดีเอารถมาซ่อมที่อู่โตโยต้า กำลังจะไปรับรถ”

แต่ชายคนนั้น ก็เหมือนยังไม่อยากให้ผมไป เขาดึงแขนเสื้อผมเบาๆ แล้วก็เล่าเรื่องอะไรต่างๆอีกมากมายที่ผมไม่คุ้นหูเลย ผมก็ได้แต่พยักหน้างึกงักเล่นตามบทไปกับเขา กลัวเขาเสียหน้า

สุดท้ายผมก็พยายามขอตัวอีกครั้ง โดยบอกว่า “ขอตัวไปรับรถก่อนนะครับ ขอบคุณที่จำได้ แล้วทักทาย ไว้มีโอกาสคงได้เจอกันใหม่นะครับ”

สุดท้าย ชายคนนั้น ก็โอเคอนุญาตให้ผมไปได้ แต่เขาก็ยังดึงแขนเสื้อผมเบาๆแล้วเอียงหน้ามาใกล้ๆว่า “ เสี่ย พอจะช่วยค่ารถผมหน่อยได้มั้ยครับ ผมจะไปหาเล็กมันที่ปากน้ำ ตอนนี้ตกงานไม่มีงานทำหลายเดือนแล้ว ”

ผมก็นึก เอาวะ มาถึงขั้นนี้แล้ว คงต้องตกกระไดพลอยโจนไปกับเขา บวกกับสงสารด้วยเขาคงไม่มีเงินจริงๆ เลยเปิดกระเป๋าหยิบเงินให้ไป 100 บาท

ชายคนนั้นยกมือไหว้ผมประหลกๆ ขอบคุณผมพร้อมอวยพรว่า “ขอให้ เสี่ย เจริญๆยิ่งขึ้นไปนะครับ” แล้วเขาก็เดินเข้าไปด้านไหน Food Court

ตอนนี้ผมก็นึกอยากรู้ว่าเขาจะเอาเงินที่ผมให้ไปซื้อข้าวกินหรือไม่ ก็เลยตัดสินใจสะกดรอยตามไปดูเขาห่างๆ

สักพักก็เห็นเขาเดินเข้าไปยกมือไหว้ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานคนนึงที่เดินเตร็ดเตร่แถวนั้น พร้อมกับเริ่มบทสนทนาแบบเดียวที่พูดกับผม !

ตอนนี้ผมก็ได้แต่นึกในใจหวังว่า “เสี่ยโรงโม่หินที่ราชบุรี” คนใหม่ คงพอจะจำชายคนนั้น และสงเคราะห์เงินค่ารถให้เขาไปหาเล็กที่ปากน้ำได้ เหมือนผมนะครับ

ว่าแล้วก็รีบเดินออกจากเซ็นทรัลข้ามสะพานลอยไปอู่โตโยต้าโดยเร็ว !