อย่างที่เคยว่าไว้แล้วนั่นแหละว่า…อ่านหนังสือซะจนหมดบ้าน ระหว่างนี้เลยต้องไปคว้าหนังสือเก่าๆ ประเภทที่เคยอ่านไปแล้ว 4 เที่ยว 5 เที่ยว กลับมาอ่านใหม่อีกรอบ และที่อดไม่ได้ต้องหยิบมาพูดถึง

เห็นข่าวเรื่อง เจ้าชายวิลเลียม มกุฎราชกุมารอังกฤษ ได้ออกคำแถลงเรียกร้องให้มีการ หยุดยิง ในสงครามความขัดแย้งระหว่างพวกนักรบฮามาสแห่งปาเลสไตน์กับกองทัพอิสราเอล

ดูเหมือนว่า…การปะทะกันระหว่างแรงผลักอันเนื่องมาจาก ความเสื่อม กับแรงต้านอันเนื่องความปรารถนาและต้องการที่จะนำไปสู่ ความเจริญ

อันที่จริง…ไม่ใช่แต่เฉพาะอภิมหาโคตรนักวิทยาศาสตร์ระดับโลก อย่างดอกเตอร์ Gerald Crabtree ศาสตราจารย์ด้านอายุรศาสตร์และพัฒนาทางชีววิทยา

ถ้าว่ากันตาม กฎเหล็กธรรมชาติ หรือ กฎเกณฑ์แห่งสรรพสิ่ง…ไม่ว่าอะไรต่อมิอะไรในโลกนี้ ย่อมหนีไม่พ้นต้องมีวัน เปลี่ยนแปลง ไปด้วยกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ความคิด-ความอ่าน

ถ้าว่ากันตาม กฎเหล็กธรรมชาติ หรือ กฎเกณฑ์แห่งสรรพสิ่ง…ไม่ว่าอะไรต่อมิอะไรในโลกนี้ ย่อมหนีไม่พ้นต้องมีวัน เปลี่ยนแปลง ไปด้วยกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ความคิด-ความอ่าน

ผ่าน วันเด็ก ก็มาถึง วันครู แม้จะพ้นมาแล้วเมื่อไม่กี่วันมานี้…แต่ในเมื่อสัปดาห์ที่แล้วได้ว่าถึงพวกเด็กๆ อย่างเป็นเรื่อง เป็นราว สัปดาห์นี้เลยคงต้องขออนุญาตไปว่าถึงเรื่องครูเพื่อไม่ให้น้อยหน้าไปกว่ากัน

ช่วงวันเสาร์ 13 ม.ค.ที่เพิ่งผ่านมา…ตรงกับ วันเด็ก อันถือเป็นธรรมเนียม-ประเพณีไปแล้วก็ว่าได้ ที่บรรดาผู้หลัก-ผู้ใหญ่ต้องยอมเสียเวลา เสียหัวคิด มานั่งประดิษฐ์ คิดค้น สร้าง คำขวัญวันเด็ก

นักเขียน นักปรัชญาและนักกวีชาวอเมริกันเชื้อสายสเปน…ที่ชอบประดิษฐ์ คิดค้น คำพูด-วาทะแบบสั้นๆ ง่ายๆ แต่สามารถนำมาใช้เป็นเครื่องเตือนสติ เตือนใจได้เป็นอย่างดี อย่างนาย George Santayana

วันอาทิตย์นี้…ตรงกับวันที่ 31 ธันวาคม วัน ส่งท้ายปีเก่า พอดิบพอดี ถ้าหากสามารถอยู่เลยวันนี้ไปถึงวันที่ 1 มกราคมปีพุทธศักราช 2567 ได้แล้วละก็ ต้องถือว่ายังพอมีโอกาสเฉลิมฉลองเทศกาลส่ง

วันอาทิตย์ที่ 24 ธ.ค.นี้…เห็นว่าตรงกับวัน คริสต์มาสอีฟ ของพวกชาวคริสต์เขา โดยวันพรุ่งนี้ จันทร์ที่ 25 ธ.ค. ถือเป็นวันเกิด วันประสูติของ พระเยซูคริสต์ ศาสดาแห่งศาสนาคริสต์ที่บรรดาฝรั่งมังค่า

เวลา วัตถุ ใดๆ…จะเคลื่อนที่ เคลื่อนไหว ไปในแนวไหนต่อแนวไหน ย่อมต้องได้รับแรงส่ง แรงผลัก แรงดัน ที่อยู่ในด้านตรงกันข้ามนั่นเอง อันนี้…ถือเป็นกฎธรรมชาติ หรือ กฎฟิสิกส์

พล็อบๆ แพล็บๆ…ใกล้ๆ ถึงสิ้นปี ใกล้ส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่กันอีกซะแล้ว!!! แทบไม่น่าเชื่อว่า อันตัวข้าพเจ้าเอง ยังดันอุตส่าห์อยู่

โดยสีสัน บรรยากาศ ของบ้านเฮาช่วงนี้…อย่างน้อยคงพอช่วยให้การโหยหวน ครวญคราง เนื้อร้อง-บทเพลงรุ่นเก๋าๆ กึกๆ ของบรมครู อย่างปรมาจารย์นักประพันธ์เพลง คุณครู ล้วน ควันธรรม

จนถึงทุกวันนี้…ผู้ที่ต้องตกระกำ ลำบาก ต้องติดคุก-ติดคดี ต้องถ่อร่างขึ้นโรง-ขึ้นศาล ในเรื่องราวต่างๆ นานา ไม่ว่าย้อนหลังไปตั้งแต่เมื่อกว่าสิบปีที่แล้ว หรือไม่กี่เดือน-กี่ปีมานี้เอง

อภิมหาพระ หรือ อภิมหาปราชญ์ แห่งวงการศาสนา…อย่างท่านอาจารย์ พุทธทาสภิกขุ นั้น อาจถือได้ว่าเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่พร้อมปฏิเสธ ต่อต้าน คัดค้าน อะไรต่อมิอะไรหลายอย่างที่ออกไปทาง

มีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง…ที่จัดอยู่ในประเภท ต้องอ่าน โดยเฉพาะในช่วงระหว่างนี้ ยิ่งต้องเร่งค้น เร่งคว้า เร่งหามาอ่านยิ่งขึ้นไปใหญ่!!! นั่นคือเรื่อง นางาซากิ-เสียงครวญแห่งสันติ (The Bells of Nagasaki) ของ ดร.ทาคาชิ นากาอิ

บรรดาพวกหนูเล็กๆ เด็กๆ ตัวน้อยๆ…ไม่ว่าบางครั้ง บางครา อาจเป็นอะไรที่ น่าหยิก หรือ น่าถีบ อยู่มั่ง ตามประสาความ เฮี้ยว หรือความซุกๆ ซนๆ ของมัน แต่ถ้าลองมองลึกเข้าไปในดวงตา

เห็นข่าวเรื่องท่านวุฒิสมาชิก วันชัย สอนศิริ ท่านออกมาโพสต์ข้อความไว้ในเฟซบุ๊กเมื่อไม่กี่วันที่แล้ว ถึงความรู้สึกสะทกสะท้อนใจ ระดับ โคตรสะเทือนใจ ต่อกรณีการป่าวประกาศไว้ใน ราชกิจจานุเบกษา เมื่อวันที่ 23 ต.ค.ที่ผ่านมา

พวก แก๊งคอลเซ็นเตอร์ กับพวก IO หรือที่เรียกกันว่าพวก ด้อมโน้น-ด้อมนี้ ที่ชอบเข้าไปแสดงความคิด-ความเห็นอยู่ในเพจ ในเว็บไซต์ต่างๆ มันจะเป็นคนกลุ่มเดียวกัน เป็นญาติสนิทมิตรสหายแบบประเภทสายสะดือติดกัน หรือไม่? อย่างไร?