ถึงแม้จะก่อเกิด ถือกำเนิด ที่อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี…แต่ด้วยเหตุเพราะไปเติบโตที่ภาคใต้ ไม่ว่าเริ่มตั้งแต่อำเภอทุ่งสง จังหวัดหน่ะคอนซี้ทำหมะร่าด ไปจนอำเภอกันตัง

ด้วยเหตุเพราะ ความคิดถึง อย่างสุดซึ้งถึงเพื่อนเก่า เพื่อนแก่ อย่าง เพื่อนแป๊ะ (โดย แป๊ะ รายที่ว่านี้ออกไปทาง เทพบุตร หรือคนละคนกับ แป๊ะ ปิศาจ) ที่ห่างหายไม่ได้เจอะหน้า เจอะตา

ถึงแม้นจะพะงาบๆ อยู่ห่างๆ…ไม่มีโอกาสได้ลงลึก เจาะลึก ในรายละเอียด ด้วยเหตุเพราะสุขภาพ สังขาร ร่างกาย และอาจด้วยความห่างเหิน ห่างหาย กับใครต่อใครมานานแสนนาน

เมื่อช่วงต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมา กรมอุตุนิยมวิทยาของบ้านเรา…ท่านเคยคาดๆ ไว้ว่า ฤดูหนาว ปีนี้น่าจะมาถึงประมาณปลายสัปดาห์ที่ 3 ของเดือนตุลาคม

ตั้งแต่ต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา…ได้อ่านข่าวพระราชาและพระราชินีสเปน เสด็จฯ ทรงเยี่ยมเยียนผู้คนที่ประสบภัยน้ำท่วมในเมืองปอร์ตา แคว้นบาเลนเซีย

ถึงจะห่างๆ ไม่ได้เจอะหน้าเจอะตากันมานับสิบๆ ปี…แต่การที่คุณพี่ โสภณ องค์การณ์ คอลัมนิสต์และนักจัดรายการทีวีของสำนักข่าว ผู้จัดการ

น่าจะซักประมาณหลายสิบๆ ปีที่แล้ว…ที่เคยมีโอกาสได้พูดคุย สนทนา กับ คุณหนูนา หรือคุณ กัญจนา ศิลปอาชา แบบตัวเป็นๆ และทำให้อดทึ่ง อดประทับใจ กับความอดทน

มันน่าจะใกล้ถึง จุดระเบิด เต็มที!!!…สำหรับความเป็นไปของโลกทุกวันนี้ ไม่ว่าจะดูจากแนวรบยุโรปตะวันออก ตะวันออกกลาง หรือแม้แต่ทะเลจีนใต้ก็ตามที แต่สำหรับ บ้านเรา

6 ตุลา. 2519 นั้น…ผ่านมาแล้วตั้ง 48 ปี ยิ่ง 14 ตุลา. 2516 ด้วยแล้ว ยิ่งปาเข้าไปถึง 51 ปี ด้วยเหตุนี้…ถ้าใคร??? ที่ยังสามารถ ดำรง รักษา ความโกรธ ความเกลียด

ยิ่งกว่าการดวลปืนในหนังคาวบอยอเมริกันเอาเลยก็ว่าได้…สำหรับการดวลจรวด ดวลขีปนาวุธ ในตะวันออกกลาง ณ ช่วงระหว่างนี้ ในเมื่อคุณปู่อิสราเอลท่านดอดเข้าไปลอบฆ่า

ในโลกยุคใหม่ สังคมสมัยใหม่นั้น…เอาเข้าจริงๆ แล้ว คงต้องยอมรับว่า ศีลธรรม หรือ จริยธรรม นั้น เป็นสิ่ง จำเป็น เอามากๆ อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธ

อภิมหาพระอย่าง ท่านพุทธทาสภิกขุ …ท่านเลือกใช้ถ้อยคำพื้นๆ-ง่ายๆ ในการอรรถาธิบายถึงกระบวนการ วิวัฒนาการ แห่งความเป็นไปของโลก

เจอกับ สายน้ำหลั่งกรากเชี่ยวหวาดเสียวใจ ที่มาพร้อมๆ กับ นารีขี่ม้าขาว รายใหม่…เล่นเอาบรรดาผู้คนในภาคเหนือของบ้านเรา น่าจะอ่วมอรทัยอยู่พอสมควรทีเดียว

คุณพี่ ชวน หลีกภัย คนจังหวัด ซรัง (ตรัง) บ้านเดียวกับ อันตัวข้าพเจ้าเอง แม้ว่าอายุ-อานามจะปาเข้าไป 80 กว่าๆ ใกล้จะ 90 อีกไม่ใกล้-ไม่ไกล

มันก็น่าคิด น่าสะกิดใจ อยู่ตามสมควรเหมือนกัน…ที่เมื่อไหร่ที่ประเทศไทยแลนด์ แดนสยาม ของหมู่เฮา เกิดมีผู้นำประเทศมีนายกรัฐมนตรีเป็น ผู้หญิง

ด้วยความก้าวหน้า-ก้าวไกลของเทคโนโลยีข้อมูล-ข่าวสาร ที่เตลิดเปิดเปิงไปถึงระดับ 5G-6G และไม่รู้จะอีกกี่ G ภายในอนาคตอันใกล้ แถมยังมีตัวเร่ง ตัวกระตุ้น

ถึงเคยคลุกคลีอยู่กับการ วิเคราะห์ การบ้าน-การเมือง มาร่วมกว่าๆ 2 ทศวรรษเห็นจะได้ แต่ด้วยอายุปูนนี้และด้วยสภาพแวดล้อมที่ทำให้ตัวเองใกล้ๆ

ขณะที่ บ้านเรา กำลังรอลุ้นว่าจะ ยุบพรรค-ไม่ยุบพรรค ในกรณี พรรคก้าวไกล เมื่อช่วงวันพุธที่ 7 ส.ค.ที่ผ่านมา รวมทั้งอาจลุ้นต่อไปถึงเรื่องการ ไปต่อ-ไม่ไปต่อ

ถึงแม้จะเป็น คอกีฬา กับเขาอยู่มั่งเหมือนกัน…แต่คงต้องสารภาพแบบตรงไป-ตรงมา ว่าสำหรับ มหกรรมกีฬาโอลิมปิก คราวนี้ แทบไม่ได้ก่อให้เกิดแรงกระตุ้น แรงจูงใจ

นอกจากคนอินตะระเดียยุคโบร่ำโบราณ…ท่านจะแบ่งห้วงเวลาของแต่ละยุค ออกเป็น 4 ช่วง 4 ระยะ เริ่มจาก กฤตยายุค หรือ สัตตยายุค ที่บรรดาความดี-ความงาม-ความจริง ต่างมีอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์ไปทั้ง 4 ส่วน