“ทุกข์บ่มีเสื้อผ้า ฝาเฮือนเพ กะพออยู่ ทุกข์บ่มีข้าวใส่ท้อง นอนลี้อยู่บ่เป็น” นี่คือคำผญาหรือสุภาษิตของชาวอีสานที่มีความหมายว่า

เสียงเครื่องยนต์จากเรือหาปลาลำเล็กค่อยๆ ดับลง เมื่อหัวเรือกำลังจะเกยหาดทราย ครั้นเรือจอดนิ่งดีแล้ว เจ้าของเรือและเมียของเขาก้าวเท้าลงมา