มีกลอนของชาวรัสเซียบทหนึ่งตั้งชื่อว่า "สั้น" เขียนว่าดังนี้.........

            หนึ่งวันแสนสั้น สั้นจนกอดยามเช้าไม่ทันไร ยามเย็นก็มาอยู่ในมือแล้ว

            หนึ่งปีแสนสั้น สั้นจนเชยชมฤดูใบไม้ผลิไม่ทันไร ฤดูใบไม้ร่วงก็มาให้สะสางแล้ว

            หนึ่งชีวิตแสนสั้น สั้นจนสนุกกับความหนุ่มสาวไม่ทันไร ความชราภาพก็มาปรากฏแล้ว ชีวิตนั้นผ่านไปเร็ว แต่คนเรารู้ตัวช้า          

             ดังนั้น จงหัดทะนุถนอมให้เป็น ทะนุถนอมความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ พี่น้อง ระหว่างมิตรสหาย เพื่อนเรียน เพื่อนร่วมงาน ได้คบค้ากันมา ได้ร่วมรบกันมาบนเส้นทางชีวิตด้วยกัน เพราะเมื่อเฉียดไหล่ผ่านไปแล้วอาจไม่มีวันได้พบกันอีก

            หลังอายุ 20 จะอยู่บ้านเกิดหรือไปต่างเมืองก็เหมือนกัน หัวหกก้นขวิดที่ไหนก็อยู่ได้

            หลังอายุ 30 จะกลางวันหรือกลางคืนสู้ได้ทั้งนั้น อดนอนกี่วันก็ไม่เป็นไร

            หลังอายุ 40 วิทยฐานะสูงหรือต่ำไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรียนไม่สูงอาจหาเงินได้มากกว่า

            หลังอายุ 50 จะสวยหรือขี้เหร่มาก่อน ตอนนี้หน้าตาก็เริ่มเหี่ยวย่น ดูแก่พอๆ กัน

            หลังอายุ 60 จะเคยมียศสูงหรือยศต่ำก็เท่าเทียมกัน เพราะเกษียณแล้วต้องลงจากตำแหน่ง

            หลังอายุ 70 จะอยู่บ้านหลังใหญ่หรือหลังเล็กก็เท่านั้น เพราะเดินเหินไม่คล่องตัว มีที่ให้ขลุกตัวเพียงมุมหนึ่งก็พอ

            ดังนั้น จงหวงแหนสิ่งที่ยังมีอยู่ให้มากๆ และตามสิ่งที่เสียไปคืนกลับมา

            ...........

            อ่านแล้วเห็นด้วย ..ไม่ต้องแชร์ต่อก็ได้ แต่น่าจะลองนำไปพินิจพิจารณา เพื่อชีวิตแสนสั้นนั้นมีราคา..ดีไหมจ๊ะ.

                                                                                                                "ป้าเอง"