เอาจนได้

            การประชุมสภาวานนี้ มีการอภิปรายพาดพิงไปยังสถาบันพระมหากษัตริย์ โดย รังสิมันต์ โรม ส.ส.บัญชีรายชื่อ พรรคก้าวไกล

            ก็เป็นลูกเล่นของ นายรังสิมันต์ ที่บอกว่าไม่ได้พาดพิง

            แค่กล่าวถึงหน่วยงานราชการในสำนักงานตำรวจแห่งชาติ

            และการพูดถึงสถาบันพระมหากษัตริย์ ก็ไม่ได้พูดในเชิงเสียหาย

            แต่.....

            การอภิปรายตบท้ายของนายรังสิมันต์ ได้เปลือยแนวคิดในการอภิปรายได้ทั้งหมดว่า ส.ส.คนนี้คิดอะไรและโจมตีใคร

                "ในการทำหน้าที่ ส.ส. ผมรู้ว่าครั้งนี้เป็นการทำหน้าที่อันตรายที่สุดในชีวิต

                แต่เมื่อประชาชนเลือกมาแล้วก็ทำหน้าที่อย่างเต็มที่

                ผมไม่รู้ว่าผลจากการทำหน้าที่ในวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ไม่รู้ว่า ๓ วันข้างหน้ามีอะไรรออยู่ ไม่รู้ว่า ๓ เดือนข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น จะยังพูดแทนประชาชนได้หรือไม่

                แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ไม่เสียใจที่ได้ทำหน้าที่ของผมในวันนี้"

            หมายความว่าอะไร?

            ในอดีตมี ส.ส.อภิปรายโจมตี ประจานรัฐมนตรี นายกรัฐมนตรี มานักต่อนักแล้ว

            บางรัฐบาลต้องยุบสภาหนี

            หลายรัฐบาลต้องปรับ ครม.เพื่อต่ออายุรัฐบาล

            แต่ไม่เห็นมีใครต้องหวาดผวาว่าอีก ๓ วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต

            ยกเว้นกรณี "ฆ่าชิปปิ้งหมู" หรือ นายกรเทพ วิริยะ ที่เชียงราย

            คดีนี้เกิดขึ้นในสมัยรัฐบาลทักษิณ ชินวัตร

            เหตุเกิดหลังการอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาลทักษิณ เมื่อปี ๒๕๔๕ เสร็จสิ้นลง

            ถูกตั้งข้อสงสัยว่าอาจเป็นผลสืบเนื่องจากการซักฟอกประเด็นสงครามยาเสพติด

            ถ้าไม่นับกรณีนี้ หากการอภิปรายไม่ไว้วางใจคือการทำหน้าที่ที่อันตรายที่สุดในชีวิต อภิปรายจบคงมีการจัดงานศพ ส.ส.กันเกลื่อนครับ

            การซักฟอกรัฐบาลทุกครั้งจบคือจบ 

            การเมืองเดินหน้าต่อ

            ฉะนั้นสิ่งที่นายรังสิมันต์ต้องการสื่อออกมา ไม่ใช่การเมืองของนักการเมือง

            เป็นความพยายาม สร้างความเข้าใจผิด ให้ประชาชนเห็นว่าการอภิปรายถึงสถาบันพระมหากษัตริย์เป็นสิ่งอันตราย

            แน่นอน นายรังสิมันต์ไม่ได้พูดโจมตีสถาบันพระมหากษัตริย์โดยตรง

            แต่การตบท้ายว่าชีวิตอาจไม่รอด คือเจตนาที่แท้จริงของนายรังสิมันต์

            แน่นอน...มีจุดประสงค์อื่น

            มีความกังวลก่อนหน้านี้ถึงญัตติอภิปรายไม่ไว้วางใจ ที่มีเนื้อหานำสถาบันพระมหากษัตริย์เข้ามาเกี่ยวข้อง

            เมื่อฝ่ายค้านปฏิเสธที่จะแก้ไขญัตติ สิ่งที่นายรังสิมันต์อภิปรายจึงถูกนำไปบิดเบือนขยายความต่อในหมู่ขบวนการล้มล้างสถาบัน

            อย่าไปถามหาความรับผิดชอบในเรื่องนี้กับพรรคเพื่อไทย เพราะถูกพรรคก้าวไกลเหยียบหัวไปนานแล้ว

            "ปิยบุตร แสงกนกกุล" ยังไม่ยอมพูดเรื่อง แกนนำ ๓  นิ้ว ๔ คนติดคุก แต่ออกมาโหนการอภิปรายไม่ไว้วางใจแทน

            โพสต์เฟซบุ๊กไว้ตามนี้ครับ

                ....."การอภิปรายพูดถึงบุคคลภายนอกในสภาผู้แทนราษฎรกระทำได้" ระบุว่า การอภิปรายพูดถึงบุคคลภายนอกในสภาผู้แทนราษฎรกระทำได้ ต่อให้พูดแล้วบุคคลเสียหายก็ยังทำได้

                เพราะรัฐธรรมนูญมาตรา ๑๒๔ วรรค ๓ และข้อบังคับการประชุมสภาข้อ ๓๙ กำหนดไว้ชัดเจนว่า “บุคคลภายนอกผู้เสียหายมีสิทธิขอเข้ามาชี้แจงได้ภายใน ๓ เดือน และมีสิทธิฟ้องคดีต่อศาลได้”

                ในอดีต ส.ส.ฝ่ายค้านมักอภิปรายถึงบุคคลภายนอก  ในกรณีที่บุคคลภายนอกเข้ามาเกี่ยวข้องกับรัฐมนตรีซึ่งถูกอภิปรายไม่ไว้วางใจ การกล่าวถึงจึงเป็นเรื่องปกติ โดยมีกรณีที่การกล่าวถึงบุคคลภายนอกนั้น ถูกพูดถึงได้ และส่งผลถึงขั้นทำให้รัฐบาลต้องยุบสภา

                เช่น ในกรณีการอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาล วันที่ ๒๙  กันยายน ๒๕๓๙ โดยมีพรรคชาติไทยเป็นแกนนำรัฐบาล  ประชาธิปัตย์เป็นพรรคฝ่ายค้าน มีการอภิปรายถล่ม สุชาติ  ตันเจริญ และ “กลุ่ม ๑๖" ข้อกล่าวหาที่ถูกตั้งไว้คือ กรณีเกี่ยวกับความไม่ชอบมาพากลของการปล่อยเงินกู้ของธนาคารกรุงเทพฯ พาณิชย์การ จำกัด (มหาชน)

                โดยพูดถึงคนนอก ทั้งธนาคาร ทั้งกรรมการผู้จัดการ  ส่งผลสะเทือนให้รัฐบาลพรรคชาติไทยตัดสินใจยุบสภาในเวลาต่อมา และทำให้ประชาชนไปถอนเงินจากธนาคารเพราะมีความไม่น่าเชื่อถือ การอภิปรายครั้งนั้นเป็นการพูดถึงบุคคลภายนอกอย่างชัดเจน

                นอกจากนี้ ในการประชุมสภาผู้แทนราษฎรไทย มีการอภิปรายเรื่องสถาบันกษัตริย์กันโดยตลอด ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร เพิ่งมายุคนี้ที่ประท้วงกันมากจนน่าสงสัย ดูบันทึกเอกสารการประชุมสภาผู้แทนราษฎรที่สามารถพูดได้ทุกเรื่อง รวมถึงเรื่องสถาบันฯ ได้อย่างตรงไปตรงมา ได้ที่นี่

                ดังนั้น การอภิปรายถึงบุคคลภายนอกที่เกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับการบริหารราชการแผ่นดินของรัฐมนตรี เพื่อประโยชน์สาธารณะ เพื่อประโยชน์ของการรักษาผลประโยชน์ชาติ ย่อมทำได้ และยิ่งต้องทำด้วย และผู้อภิปรายต้องรับผิดชอบในการอภิปรายของตนเอง".....

            "ปิยบุตร" เสนอให้ยกเลิก ม.๑๑๒ ไม่ใช่แก้ไขนะครับ  เสนอให้ยกเลิก ออกมาแสดงความเห็นว่าสามารถพาดพิงสถาบันในญัตติซักฟอกรัฐบาลได้ โดยอ้างการกล่าวถึงบุคคลภายนอกในอดีต     

            หากประเทศไทยมีนักกฎหมายแบบนี้เยอะๆ ฉิบหายครับ

            การอ้าง รัฐธรรมนูญมาตรา ๑๒๔ วรรค ๓ และข้อบังคับการประชุมสภาข้อ ๓๙ นั่นไม่ผิด แต่อ้างไม่หมด

            ข้อบังคับการประชุมสภาข้อ ๓๙ นั้นเกิดขึ้นหลัง            ข้อ ๖๙ ที่กำหนดว่า

            "การอภิปรายต้องอยู่ในประเด็นหรือเกี่ยวกับประเด็นที่กำลังปรึกษากันอยู่ต้องไม่ฟุ่มเฟือย วนเวียน ซ้ำซาก หรือซ้ำกับผู้อื่น และห้ามไม่ให้นำเอกสารใดๆ มาอ่านให้ที่ประชุมฟัง โดยไม่จำเป็น และห้ามไม่ให้นำวัตถุใดๆ เข้ามาแสดงในที่ประชุม เว้นแต่ประธานจะอนุญาต ห้ามผู้อภิปรายแสดงกิริยาหรือใช้วาจาอันไม่สุภาพ ใส่ร้าย หรือเสียดสีบุคคลใด และห้ามกล่าวถึงพระมหากษัตริย์หรือออกชื่อสมาชิกหรือบุคคลใดโดยไม่จำเป็น"

            แต่เมื่อพาดพิงไปแล้ว และเกิดความเสียหาย ก็นำไปสู่ข้อ ๓๙ 

            และข้อ ๓๙ ไม่ใช่การอนุญาตให้ใช้สภาด่าคนนอก

            "...ในกรณีที่สมาชิกกล่าวถ้อยคำในที่ประชุมที่มีการถ่ายทอดทางวิทยุกระจายเสียง หรือวิทยุโทรทัศน์หรือทางสื่อเทคโนโลยีสารสนเทศประเภทอื่น อันอาจเป็นเหตุให้บุคคลอื่นซึ่งไม่ใช่นายกรัฐมนตรีหรือรัฐมนตรีหรือสมาชิกได้รับความเสียหาย บุคคลนั้นมีสิทธิร้องขอต่อประธานสภาภายในกำหนดเวลาสามเดือนนับแต่วันที่มีการประชุมครั้งนั้น เพื่อให้มีการโฆษณาคำชี้แจง การยื่นคำร้องต้องทำเป็นหนังสือพร้อมคำชี้แจงประกอบข้อเท็จจริงอย่างชัดเจนและอยู่ในประเด็นที่ผู้ร้องอ้างว่าก่อให้เกิดความเสียหายเท่านั้น..."

            หมายถึงเมื่อพลาดไปแล้ว ก็ใช้ข้อบังคับการประชุมสภาข้อ ๓๙ 

            การซักฟอก กรณี แบงก์บีบีซี ในอดีต เกี่ยวข้องกับบุคคลภายนอกมากมาย เพราะเนื้อหาทุจริตเกี่ยวเนื่องไปถึง

            และประธานในที่ประชุมคือผู้วินิจฉัยว่าให้พาดพิงได้

            เหมือนกรณี "หมอวรงค์" ลากไส้ขบวนการโกงจำนำข้าว ที่ลากคนนอกสภาติดคุกหลายคน

            แต่การอภิปรายของนายรังสิมันต์ มาจากมโนว่าคนนอกสภาเข้าไปเกี่ยวข้อง สาเหตุเพียงเพราะอคติที่มีต่อสถาบันพระมหากษัตริย์

            สรุปคือในคำอภิปรายของนายรังสิมันต์ ต้องไปพิสูจน์ว่าผิด ม.๑๑๒ หรือไม่

            แต่คนกลุ่มนี้อยากให้แก้ ม.๑๑๒ หรือยกเลิกไปเลย

            ถ้าทำสำเร็จคิดหรือว่า สภาจะไม่ถูกนำมาเป็นเวทีล้มล้างสถาบัน.