19 ม.ค.64-  นายอัษฎางค์ ยมนาค นักวิชาการอิสระ โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก ประเด็น “สนทนาปะสาปวิน” ว่าเมื่อวานมีโอกาสคุยกับ อี อ.แม่ปวิน ยาวๆ ไป ผมว่ามันส์ดี เหมือนได้ยั่วโมโหคนบ้า

เรื่องมีอยู่ว่า ทีมงานของผมส่งโพสต์อีปวินบ่นเรื่องเงินทองซึ่งโพสต์อยู่ในเพจพี่อึ้งมาให้ ผมก็เอามาโพสต์ต่อ ซึ่งยอมรับว่าคราวนี้เผลอ ลืมเช็คข่าวก่อน

แป๊บเดี๋ยว ดร.นิว ส่งข้อความมาว่า พี่เช็คข่าวก่อนโพสต์รึป่าว ผมถึงได้นึกขึ้นได้ว่า จิบหายละ ลืม!

ก็ไปขอให้ทีมงานเช็คกับพี่อึ้ง แกก็ตอบมาว่า มันเป็นโพสต์เก่าของมันเมื่อปีก่อน

พี่อึ้งบอกว่า เอาเป็นว่าไปโพสต์บอกอีปวินว่า ปลดล็อคพี่อึ้ง พี่อึ้งจะคุยกับมันเอง

แต่แล้วนางก็ไม่กล้าคุยกับพี่อึ้ง ไม่รู้ว่ากลัวอะไรแกหนักหนา แล้วก็ระดมกันรีพอร์ตให้ Facebook บล๊อกเพจพี่อึ้ง ไปตามกลยุทธ์ของคนเถื่อน

“กราบขอบพระคุณพี่อึ้ง และกราบขอโทษที่ทำให้เดือนครับ”
............................................................................
นางปวินไม่กล้าคุยกับพี่อึ้งแต่กล้ากับผมมาก ตามมาด่าผมด้วยวาจาของคนที่เป็นระดับ รศ.ดร.แห่งมหาลัยญี่ปุ่น
และไม่รู้ว่านางฝั่งใจอะไรหนักหนา คราวก่อนด่าผมว่าเป็นเด็กผับผ่าในโรงแรม คราวนี้ด่าผมว่าเป็นเด็กยกกระเป๋าในโรงแรม

ไหนบอกว่าเรียกร้องสิทธิมนุษย์ชน เรียกร้องความเสมอภาคตามระบอบประชาธิปไตย ทำไมดูถูกอาชีพคน ดูถูกคนอื่น

ไหนบอกว่าเรียกร้องให้ปฏิรูปสถาบันฯ แต่กลับให้ร้ายป้ายสีสถาบันฯด้วยความหยาบคายต่ำช้า

ถ้าผมเป็นเด็กยกกระเป๋าหรือพับผ้าในโรงแรมจริง การมาคุยกับผมแบบนี้ ไม่ถือเป็นการลดตัวอย่างมากหรือ 
............................................................................

ตามที่โบราณว่า...”กิริยาส่อภาษา วาจาส่อสกุล” 

อันนี้กระมั่ง ทั้งภาษาและวาจา ของคนเป็น รศ.ดร.แห่งมหาลัยญี่ปุ่น

ถ้าผมเป็นเด็กยกกระเป๋าหรือพับผ้าในโรงแรมจริง  ถามจริงคุณจะกลัวผมทำไมหนักหนา หะ 

ที่คุณทำอยู่นะ เขาเรียกว่า คุณกลัวผมมาก

กลัวมากขนาดต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้

คุณส่งสมุนมาเป็นกองทัพ เพื่อมาถล่มผม

แต่ผมไม่รู้สึกร้อนหนาวอะไรเลย รู้สึกแค่ว่า ลูกหลานที่เป็นเด็กเมื่อวานซืน ที่ไม่กล้าแม้แต่จะเอาเพจที่เป็นชื่อนาม
สกุลจริง ภาพโปรไฟล์จริง มาราวีผม แต่ทุกคนกลัวจนหัวหด จนต้องมาแบบอวตาร

ผมบล็อกทุกคนโดยไม่ได้โต้ตอบเพราะผมรู้ว่า ผมสูงส่งกว่าเยอะ หมาเหาผมไม่เคยเหาตอบ 

สังเกตมั้ยว่า ผมไม่ตอบโต้กองทัพซอมบี้ของคุณเลย เพราะผมไม่ได้รู้สึกร้อนหนาว ไม่ได้กลัวอะไรพวกผีดิบอย่างคุณเลย

ผมจะบอกให้นะ คนที่โดนผมบล๊อก คนนั้นโชคดีมาก เพราะคนที่ผมไม่ได้บล๊อก คือผู้โชคดีที่จะมีหมายศาลไปที่บ้าน โดยที่ผมไม่ต้องลงมืออะไรเลย มีคนจัดการให้ผมเรียบเรียง

คุณนายปวินและพวกเด็กๆ ของคุณกลัวอะไรผมหนักนา ถามจริงกลัวอะไร ถ้าคุณบอกว่าผมเป็นแค่”เด็กยกกระเป๋าหรือพับผ้าในโรงแรม”

ยอมรับมาดีๆ เถอะ ว่าคุณรู้ว่าผมเป็นยิ่งกว่านั้นเยอะมาก

คุณรู้ขนาดว่าใครจะตั้งใครปลดใคร แปลว่าคุณรู้ว่าผมระดับไหน คุณถึงกลัวผมจนขี่ขึ้นสมอง ต้องหาทางจะสร้าง
ภาพผมให้ต่ำ กดผมลงไป ให้กองทัพผีของคุณคล้อยตามว่าผมกระจอก

ยอมรับมาดีๆ เถอะ ว่า คุณกลัวผมมาก 

และคุณรู้ว่าผมเป็นยิ่งกว่านั้นเยอะมาก 

คุณกลัวผมมาก ว่าผมจะเก่งและฉลาดกว่าคุณ ทั้งความรู้และอารมณ์ 

ยอมรับมาดีๆ เถอะ ว่า ที่แอ็คแรงขนาดนี้ 

เพราะคุณกลัวผมมาก จริงๆ.

............................................................................
เรามาสาบานกันมั้ย

ถ้าผมไม่ได้เป็นเด็กพับผ้า ไม่ได้เป็นเด็กยกกระเป๋าในโรงแรม ขอให้คุณปวิน ได้รับผลกรรมที่กระทำไว้ต่อชาติและประชาชนคนไทยโดยเร็ววัน ขอให้คุณโดนจับกลับมาเมืองไทยโดยเร็ววัน 

กล้ารับคำสาบานนี้มั้ยละ 

เชื่อได้เลยว่าไม่กล้า ถ้ากล้าจะเปิดตูดหนีหัวซุกหัวซุนไปอยู่ไกลขนากนั้นหรอก 

ถ้าสิ่งที่ทำมันถูกต้องจริง หนีทำไม หนีความจริงทำไม.