อดีตนักร้องชื่อดัง แพท-วรยศ บุญทองนุ่ม ที่เพิ่งพ้นโทษคดียาเสพติดหลังจากติดคุกนานถึง16 ปี8 เดือนล่าสุดเจ้าตัวได้มาเปิดใจกลางรายคุยแซ่บSHOW ถึงเรื่องราวในเรือนจำและแผนในอนาคต

 

เริ่มปรับตัวกับสังคมใหม่ได้หรือยัง?

แพท: ยังครับกำลังพยายามอยู่ครับช่วงเวลาที่อยู่ข้างในมันนานมากเทคโนโลยีสภาพสังคมถนนหนทางมันเปลี่ยนไปหมดภายในวันเดียวมันเร็วเกินไปตั้งตัวยังไม่ติดสิ่งที่แปลกใจที่สุดคือสมาร์ทโฟนแล้วก็พวกสื่อโซเชียลทางครอบครัวเตรียมโทรศัพท์ไว้ให้พยายามให้เราลองใช้หลานชายพี่เขยก็ค่อยๆสอนเราเริ่มเล่นไลน์ได้นิดหน่อย

ออกจากคุกวันแรกก้มกราบคุณแม่?

แพท: เป็นสิ่งที่เราตั้งใจอยากจะทำมานานลึกๆเรามีความรู้สึกผิดติดอยู่ในใจเราอาจจะเป็นต้นที่ทำให้ครอบครัวลำบากกับการกระทำของเราผมอยากจะขอโทษแต่ก็ไม่มีโอกาสใกล้ชิดครอบครัวขนาดนั้นตั้งใจไว้แล้วว่าพ้นโทษจะกราบเท้าคุณพ่อคุณแม่พอถึงนาทีนั้นมันไม่ต้องคิดแล้วคุณพ่อบอกว่าไม่ต้องร้องนะลูกผมไม่เป็นคนร้องไห้ง่ายแต่อันนี้มันเป็นสิ่งที่เรารอคอยเราอยากจะพุดอะไรบางอย่างแต่มันจุกพูดไม่ได้คุณแม่ก็บอกว่ากลับไปอยู่ด้วยกันนะลูกคนอื่นๆส่วนใหญ่จะอวยพรเรา

ถึงบ้านแล้วเป็นยังไง?

แพท: ออกจากเรือนจำครอบครัวพาไปวัดถวายสังฆทานรดน้ำมนต์ไปเยี่ยมญาติสักการะศาลหลักเมืองก็ได้รับพรมาจากหลายๆท่านรู้สึกอบอุ่นมากครับอาหารมื้อแรกกับครอบครัวเป็นง่ายๆข้าวแกงน้ำพริกปลาทูทอดน่องไก่น้ำแดงเวลาเดินทางเราจะมีปัญหาเรื่องการเมารถระยะสายตาในการมองเราเคยมองแต่ที่แคบๆพอเห็นรถวิ่งมันเวียนหัว

ความตั้งใจที่อยากจะพูดกับพ่อแม่แต่วันนั้นที่พูดไม่ออกคืออะไร?

แพท: ผมอยากจะขอโทษทั้งพ่อและแม่ผมอาจจะไม่ได้ปฏิบัติตัวเป็นลูกที่ดีที่ผ่านมาอาจจะทำให้ทุกคนลำบากหลังจากวันนี้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ผมจะชดเชยที่พลาดไปไม่ได้ทำไว้จะกลับไปดูแลท่านในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ต่อไป

 

 

ย้อนไปสมัยพาวเวอร์แพทแล้วอยู่ดีๆเข้าคุกเกิดอะไรขึ้น?

แพท: สมัยก่อนเป็นเด็กที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงพอสมควรเราเล่นดนตรีชอบดนตรีร็อคมีไอดอลที่เป็นร็อคสตาร์ที่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดแล้วเราชื่นชอบเขาเหมือนแยกแยะไม่ออกอยากใช้ชีวิตแบบเขาเรื่องความเกเรเรื่องยาเสพติดบวกกับความรู้สึกบางครั้งไม่มีใครเข้าใจเราคุยกับใครไม่รู้เรื่องไม่รู้จะพูดคุยกับใครเวลามีปัญหาใช้ยาเสพติดเป็นเพื่อนพอมีชุดความคิดแบบนั้นแล้วไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดอีกมันยิ่งถลำไปเรื่อยๆจนชีวิตพังไปตอนนั้นก็ทุกวันทุกเวลาที่ลืมตาตื่นขึ้นมามีทั้งเพื่อนทั้งพี่ครอบครัวก็เป็นห่วงแต่เราไม่ฟังเราค่อนข้างหัวดื้อแล้วความคิดที่ไม่ถูกต้อง

ขยับจากผู้เสพมาเป็นผู้ค้าได้ยังไง?

แพท: พอเราเสพยาจิตใจไม่เข้มแข็งมีความอ่อนไหวถูกชักจูงได้ง่ายโดยที่เรายังไม่ทันได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำเราไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการขายทั้งสิ้นแต่ถูกชักจูงว่าเดี๋ยวเอาไปฝากนะแล้วก็ใช้ไปเลยเดี๋ยวผมมาเอาซึ่งเราก็ติดยามีของเสพก็โอเคแล้วตำรวจก็ตามเข้ามาตอนที่เขามาเอาเดี๋ยวเขาจะมาเอาตำรวจตามมาก็รวบตอนนั้นช็อกมากวินาทีนั้นมันตกใจมันเกิดขึ้นจริงๆหรอฝันไปหรือเปล่า

ตอนนั้นคิดอะไรอยู่บ้าง?

แพท: คิดว่าพังแล้วทุกอย่างจบจะยังไงต่อก็คิดไม่อกแล้วมันตื้อไปหมดตอนนั้นผมปฏิเสธคงลำบากเพราะของกลางอยู่กับเราพูดไรไม่ได้แก้ตัวไม่ขึ้น

อะไรที่เราเสียดายที่สุดตอนนั้น?

แพท: ทุกอย่างมันจบไปหมดเลยตอนนั้นมีหน้าคนที่เราเตือนสติเรามาคำพูดที่เคยสอนมันตรงและมันจริงโทษในคดีของผมจะต้องตัดสินตลอดชีวิต2 ครั้งให้การเป็นประโยชน์ต่อศาลในการรับสารภาพลดให้เหลือ50 ปีตอนนั้น23 ย่าง24 คุณพ่อคุณแม่น่าจะทราบตอนที่ออกข่าวเพราะว่าผมก็ไม่ได้อยู่กับครอบครัวแล้วออกมาอยู่เองไม่ได้ค่อยไปมาหาสู่กับครอบครัวพอรู้ข่าวเขาก็มาถามเรื่องราวหาทนายผมเห็นแม่ร้องไห้ผมก็รับสภาพนั้นไม่ได้ทำไมเราเป็นลูกที่เลวขนาดนี้แต่เขาก็ไม่ได้ต่อว่าเรายิ่งเรารู้สึกผิดที่สุดเลยคุณแม่บอกทุกเรื่องสามารถช่วยได้ทุกเรื่องทำไมไม่มาปรึกษา

 

 

ก้าวแรกที่ไปในเรือนจำเป็นยังไง?

แพท: มันค่อนข้างแตกต่างจากหนังโดยสิ้นเชิงวันแรกที่ผมเข้าไปอยู่เข้าไปตอนเย็นแล้วมันเงียบมากไม่มีคนเลยซึ่งผมไม่รู้ว่าเวลาที่ผมไปคือเขาเก็บผู้ต้องขังเข้าห้องขังหมดแล้วชั้นบนจะมีตะแกรงที่มองลอดมาได้ผู้คุมมาหาผมเข้ามาใส่ตรวนก็มีคนมองลงมาเห็นผมก็มีคนเฮรับผมตกใจว่ามันคือะไรบนตึกคืออะไรทำไมมีเสียงออกมาแล้วก็ค่อยเรียนรู้ว่ามันคือตึกนอนเพื่อนผู้คุมทราบว่าผมเป็นนักร้องเขาอาจจะคิดว่ามีนักร้องเข้ามาจะช่วยสร้างเอนเตอร์เทนแต่เราไม่พร้อมเลย

ปรับตัวนานมั้ย?

แพท: วันแรกเราต้องไปทำประวัติตรวจสุขภาพตัดผมแล้วพอเสร็จผู้คุมบอกเดี๋ยวกลับไปร้องเพลงให้เพื่อนฟังหน่อยนะเพื่อนรอเป็นร้อยแล้วเราจะทำยังไงไปถึงเห็นคนรอเราเป็นชั่วโมงเราก็ร้องอันนั้นเป็นแดนบำบัดใช้ดนตรีบำบัดผู้ต้องขังที่ติดยาเสพติดเราร้องเพลงก็สบายใจขึ้นความเกร็งมันหายว่ามันไม่ได้น่ากลัวทุกคนก็เป็นคนธรรมดามีปรับทุกข์กันด้วยเป็นปกติ

มีคนมาจีบมั้ย?

แพท: มีครับเขาเขียนใส่กระดาษมาฝากคนมาให้เราผมก็ฝากไปบอกว่าผมไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้ก็ปฏิเสธเขาไปดีๆก็เป็นเพื่อนกันได้หลังจากนั้นเขาก็เงียบๆไปทีนี้เขาก็จะรู้กันแล้วก็ไม่มีแล้ว

หลังต่อสู้ศาลตัดสิน50 ปีรู้สึกยังไง? 

แพท: ก็ตกใจว่าเราจะอยู่ยังไงเราก็น้อมรับคำตัดสินเราก็คิดว่าทำยังไงว่าจะอยู่ในเรือนจำให้ได้มันต้องอยู่เราต้องยอมรับและอยู่กับมันให้ได้ไหนๆก็ต้องอยู่แล้วเราต้องทำให้มันดีกว่าเดิมให้คนภายนอกที่เค้าเห็นภาพเราแบบนั้นให้รู้สึกกับเราใหม่พัฒนาตัวเองทุกๆด้านที่เราสนใจความรู้เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ครอบครัวภูมิใจเริ่มมองในเรือนจำอะไรที่เราสามารถพัฒนาตัวเองได้เรื่องฆ่าตัวตายไม่เคยมีในหัวเลยเราต้องสู้เพราะเรามีครอบครัวที่คอยให้กำลังใจเราตลอดผมก็ต้องยืนหยัดให้ได้ไม่ให้ครอบครัวผมผิดหวังคุณพ่อคุณแม่ก็ยังให้กำลังใจเราว่าอยู่ไปลูกเดี๋ยวเค้าก็ลดโทษให้ประพฤติตัวให้ดีให้อยู่ในระเบียบอยู่ไม่ถึงหรอก

 

 

เริ่มต้นทำอะไรในนั้น?

แพท: อันดับแรกเลยอยากจะเรียนให้จบปริญญาพอทราบด้านในมีศึกษาทางไกลในชั้นปริญญาก็สมัครเรียนเลยหนังสือจะส่งตามมาครูที่จะเข้ามาสอนก็ดูตามที่ผู้ต้องขังลงเรียนตรงกันเยอะตอนนั้นจบสารสนเทศศาสตร์เป็นเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เรียนเหมือนเปิดโลกทัสน์ในด้านที่เราไม่ถนัดนักแล้วก็เรียนต่อจิตรกรรมมีครูจากภายนอกที่เป็นจิตอาสามาสอนผู้ต้องขังก่อนเข้าไปเรียนลองหัดวาดเองแล้วก่อนหน้านี้ไม่เคยวาดเลยการเขียนภาพทุกภาพมันจะมีความรู้สึกนั้นอยู่ในภาพทุกภาพเวลานั้นบรรยากาศแบบไหนช่วงเวลานั้นรู้สึกแบบไหน

มีภาพในหลวงรัชกาลที่9 ด้วย?

แพท: อันนี้เป็นภาพสีน้ำสีน้ำเป็นสีที่ขึ้นชื่อว่าวาดยากมากโดยธรรมชาติของน้ำมันไม่อยู่กับที่ควบคุมยากแต่เราจะทำยังไงให้คนวาดไปในทางเดียวกัน

ออกมาแล้วจะเปิดร้านวาดเลยมั้ย?

แพท: ก็อยากนะครับ

จะกลับมาร้องเพลงจริงจังมั้ย?

แพท: งานเพลงมันเป็นชีวิตของผมอยู่แล้วผมเติบโตมากับเสียงเพลงเป็นคนที่รักดนตรี

มีคิดบ้างมั้ยว่าถ้ากลับมาสังคมอาจไม่ให้อภัยเรา?

แพท: ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเพราะผมเชื่อว่าสังคมไทยเป็นสังคมที่มีความเมตตาและให้อภัยผมก็ตั้งใจจริงที่กลับตัวเป็นคนดีและใช้ชีวิตต่อไปนี้เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเราจะสร้างแต่ความดีสร้างประโยชน์ให้สังคมผมเชื่อว่าถ้าทุกๆคนได้เห็นความคิดเหล่านั้นไม่น่าจะเกิดขึ้น