(1)

        ปีใหม่...นึกว่าพอได้หยุดๆ กะเค้ามั่ง!!! แต่เผอิญว่า ไทยโพสต์ ท่านหยุดวันเสาร์ที่ 2 ม.ค.2564 เพียงวันเดียว อันเป็นวันหยุดประจำของอันตัวข้าพเจ้าเองอยู่แล้ว แต่วันอาทิตย์ที่ 3 ม.ค.หรือวันนี้ ท่านดันไม่คิดจะหยุดซะอีกต่างหาก ยังขยัน ยังยาม้า ยังคาราบาว ของท่านไปตามสภาพ ก็เลยหนีไม่พ้นต้องลุกมาไวอะกรา ตามท่านไปด้วย...

                                                       (2)

        ทำไงได้ล่ะทั่น...ในเมื่อเป็น เอกชน ไม่ใช่ รัฐบาล เพราะสำหรับรัฐบาล หรือข้าราชการนั้น เห็นว่าท่าน หยุดยาวว์ว์ว์ แบบนุงนัง นัวเนีย มาแทบตลอดทั้งปี ไม่ว่าปีโน้น ปีนี้ ปีหน้า หรือปีไหนๆ ก็ตามที การเป็น ข้าราชการ หรือ อดีตข้าราชการ มันเลยออกจะเป็นอะไรที่ สบายย์ย์ย์ กว่าประเภทลูกจ้าง หรือพวกเอกชน อยู่ไม่น้อยทีเดียว เหมือนอย่างเขาเคยพูดๆ เอาไว้ตั้งแต่ครั้งโบร่ำโบราณนั่นแหละว่า...สิบพ่อค้า-ไม่เท่าหนึ่งพระยาเลี้ยง อะไรประมาณนั้น...

                                                       (3)

        สำหรับอันตัวข้าพเจ้าเอง ที่ไม่ได้คิดจะให้ พระยาเลี้ยง มาตั้งแต่แรก ไม่ได้คิด ไม่ได้หวัง ที่จะไปเป็น ข้าราชการ เหมือนกับบรรดาพี่สาว-พี่ชายทั้งหลายเขา ที่แม้จะเกษียณอายุราชการไปแล้วด้วยกันทั้งหมด แต่ก็ยังพออยู่-เย็น-เป็นสุข อยู่สบายๆ อันเนื่องมาจากความเมตตา กรุณา ของ พระยา ที่ยังพร้อมป้อนน้ำ ป้อนข้าว ให้บำเหน็จ บำนาญ อยู่เป็นกิจวัตร แถมรับประกันการันตี กับความเจ็บป่วยยามแก่ ยามชรา อย่างน่ารัก น่าประทับใจเอามากๆ ต่างไปจากผู้ที่ตัดสินใจเป็น พ่อค้า มาตั้งแต่ตีนยังไม่เท่าฝาหอยอย่างตัวเรา ที่ต้องยัดยาไวอะกราเข้าปากเป็นกำๆ แม้จะแก่ แม้จะชรา เพียงใดก็ตาม เพื่อลุกขึ้นมาปั่น มาเขียนต้นฉบับ โดยแทบไม่ได้มี วันหยุด ใดๆ เหมือนใครต่อใครเขา...

                                                    (4)

        แต่ก็นั่นแหละ...ด้วย หน้าที่ อันต้องประกอบไปด้วย ความรับผิดชอบ ตามมา อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้ ยังไงๆ ก็คงต้องฝืนใจ โด่มิรู้ล้ม ตามแบบฉบับท่านนายกฯ บิ๊กตู่มิรู้ล้ม หรือแบบที่ผู้สื่อข่าวทำเนียบ หรือรัฐสภา ก็จำไม่ได้ซะแล้ว เขาลงมติขนานนาม ขนานฉายา ของท่านเอาไว้ประมาณนั้น อย่างไรก็ตาม...สำหรับปีหน้า ฟ้าใหม่ หรือปีนี้ แม้ตัวเองจะยังต้องเหน็ด ต้องเหนื่อย เพียงใดก็ตาม แต่ก็ยังดันไปอดห่วงๆ ต่อบรรดาผู้ที่ถูกเลี้ยง หรือแม้แต่ตัว พระยา เองขึ้นมาไม่ได้ ว่ายิ่งหยุดแล้ว หยุดอีก ยิ่งไม่คิดจะทำงาน ทำการ แบบเท่าที่เคยเป็นมา หรือแบบที่จะเป็นต่อไปในอนาคตเบื้องหน้า แล้ว...มันจะไหวหรือ???

                                                       (5)

        เพราะดูเหมือนว่า...ปีใหม่ ฟ้าใหม่ ในปีนี้ อะไรต่อมิอะไรมันน่าจะลำบาก ยากเย็น มิใช่น้อย ไม่ว่าเศรษฐกิจ หรือการเมือง อันน่าจะมีผลกระทบไปถึงสังคมจนได้ โดยแนวโน้มไม่ว่าในระดับโลก หรือระดับประเทศไทยแลนด์ แดนสยาม ของหมู่เฮาก็เถอะ ดูๆ มันจะออกมาในแนว ปราบเซียน อะไประมาณนั้น คือออกอาการใกล้จะ ล่มสลาย ไปทั้งระบบ ระบอบ ชนิดไล่เรียงกันเป็นลูกระนาด จากซีกโลกหนึ่งไปยังอีกซีกโลกหนึ่ง เอาเลยก็ว่าได้ อันอาจนำมาซึ่ง ความเปลี่ยนแปลง ในระดับที่อย่างน้อย ก็ไม่น่าจะน้อยไปกว่าความเปลี่ยนแปลงที่เคยเกิดขึ้นเมื่อครั้งอดีต กว่า 40 ปีที่แล้ว หรือไม่น้อยไปกว่าผลกระทบจากวิกฤตการณ์ที่เคยถูกเรียกขานกันในนาม The Great Depression ในช่วงยุค ค.ศ.1920-30 โน่นเลย...

                                                        (6)

        อันนี้นี่แหละ...ที่อาจทำให้ พระยาเลี้ยง ท่านเคยชักเลี้ยงไม่ไหวเอาดื้อๆ!!! เคยถึงขั้นต้อง ดุลข้าราชการ หรือต้องปรับลดปลดถ่าย บรรดาข้าราชการออกไปเป็นกะบิๆ แม้แต่บรรดา ทหารหาญ เห็นว่าต้องเดิน นับไม้หมอนรถไฟ กลับบ้านกันไปเป็นรายๆ เพราะ พระยา ท่านไม่มีเงินให้ค่ารถกลับบ้านซะยังงั้น ส่งผลให้ ระบบข้าราชการ เมืองไทยแทบทั้งระบบ ต้องสั่นไหว โยกคลอน ไปเป็นจำนวนไม่น้อย หรือทำให้เกิด เงื่อนไข และ เหตุปัจจัย อันจะนำไปสู่การ ปฏิวัติ หรือ การเปลี่ยนแปลงการปกครอง จนกลายเป็นฉากเหตุการณ์ความขัดแย้ง ในช่วงปีพุทธศักราช 2475 อุบัติขึ้นมาจนได้ ชนิดไม่ว่า ใครผิด-ใครถูก ก็เถอะ แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง...หนีไม่พ้นต้องเป็นไปในแบบ ด้วยเหตุเพราะสิ่งนี้-สิ่งนี้...สิ่งนี้จึงเป็นไป นั่นแล...

                                                       (7)

        ด้วยเหตุนี้...อดีตพ่อค้า ที่ยังคงต้องให้พ่อค้าท่านช่วยฟูมฟู ดูแล อยู่จนทุกวันนี้ เลยอดที่จะเป็นห่วงต่อบรรดาผู้ที่ถูกพระยาเลี้ยง หรือแม้แต่ตัว พระยา ท่านขึ้นมาไม่ได้ ว่า...จะไหวหรือ??? หรือจะอยู่-เย็น-เป็นสุข อยู่สบายๆ ไปได้อีกนานซักเท่าไหร่ เพราะไม่ว่าอะไรผิด-อะไรถูก ก็ตามที แต่มันคงไม่ได้เกี่ยวกับ เงื่อนไข และ เหตุปัจจัย หรือเกี่ยวกับการที่เพราะ สิ่งนี้-สิ่งนี้ มันกำลังกลายเป็นตัวที่ทำให้ สิ่งนี้ ย่อมต้องไหลไปตาม กฎเหล็กแห่งธรรมชาติ อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้ โดยเฉพาะถ้าหากยังไม่คิดจะลุกขึ้นมาคว้ายาไวอะกรายัดใส่ปากเป็นกำๆ ไม่คิดจะ คนทำงานต้องดื่มเอ็มร้อย ซะแต่เนิ่นๆ ก็เอาเป็นว่า...ด้วยความเป็นห่วง เป็นใย ดังกล่าว ก็เลยส่งผลให้สามารถ ปิดต้นฉบับ ชิ้นนี้ ในช่วง วันหยุดยาวว์ว์ว์ ของใครต่อใครไปได้อีกวัน นี่...ความห่วงใย ความปรารถนาดีต่อผู้อื่น มันดีก็อีที่ตรงนี้นี่แหละ!!!

                               ---------------------------------------------------------