22 ธ.ค.63 -นายจตุภัทร์ บุญภัทรรักษา หรือ ไผ่ ดาวดิน  โพสต์เฟซบุ๊กว่า วันนี้เมื่อ 4 ปีที่แล้ว 

สวัสดีตอนเช้า.

นอกจากสอบก็มาศาลนี่แหละที่ต้องตื่นเช้า5555 

นี่คือโพสต์ของวันนั้น

ผมไม่รู้ว่าวันนี้จะต้องติดคุก ทนายน้อยๆบอกผมว่า ไม่ถอนหรอก ไม่มีเหตุให้ถอนประกัน 

สุดท้ายศาลก็มีคำสั่งให้ถอนประกัน โดยอ้างว่ามีการเย้ยหยันเจ้าพนักงาน และไม่เคยให้ประกันตัวอีกเลย

ในชีวิตผมนอกจากวันเกิดที่ต้องจำ อีกวันที่ผมจะไม่ลืมคือ วันที่ 22 ธ.ค.2559 มันเป็นวันที่ผมต้องติดคุก 2 ปี 4 เดือน 18 วัน มันเป็นวันที่ผมต้องพลัดพรากจากครอบครัว คนรัก พี่น้องเพื่อนฝูงมิตรสหาย มันคือ 2 ปีกว่า ที่ต้องเหงา ต้องอดทน ต้องเก็บมันไว้คนเดียว 

ช่วงแรกๆผมได้ออกศาลบ่อย ไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่ ผมรอเวลา มา 8 เดือน เพื่อจะไปสู้คดี พอถึงวันที่พิจารณาคดี ผมก็ต้องตัดสินใจ ระหว่างรับสารภาพ กับสู้คดีต่อ ซึ่งแน่นอน ผมเลือกที่จะสู้ 

ใครหลายคนอาจเห็นว่าครอบครัวเราเข้มแข็ง แต่เหตุการณ์ในครั้งนี้ การตัดสินใจสู้คดีของผมทำให้ครอบครัวแตกแยก แม่กับพ่อแยกกันอยู่ น้องสาวหนีออกจากบ้าน 

15 ส.ค.2560 เป็นวันเกิดพ่อของผม และเป็นวันที่ผมอ่อนแอที่สุดในชีวิต ผมรับสารภาพทั้งน้ำตา ผมไม่ได้พูดว่ารับสารภาพเลย เพราะมันพูดไม่ได้ น้ำตามันไหลสะอึกจุกที่อก จนไม่สามารถพูดไรได้เลย ผมได้แต่พยักหน้า
 
ศาลบอกว่า ถ้ารับสารภาพศาลจะยกโทษ 3 ปี รับสารภาพจะลดอีกกึ่งหนึ่ง ก็จะเป็น 1 ปี 6 เดือน จำคุกมาแล้ว 8 เดือน ก็จะเหลือ 10 เดือน ก็จะได้ออกแล้ว สุดท้ายศาลแม่งก็หลอกผม มันยกมา 5 ปี 

2 ปี 4 เดือน 18 วัน ที่ไม่เห็นดาวเห็นเดือน

2 ปี 4 เดือน 18 วัน ที่ไม่เคยเห็นความมืด 

2 ปี 4 เดือน 18 วัน ที่ไม่เคยมีอิสรภาพ 

จากใจนะ กูจะไม่มีวันให้อภัยมึง กูจะสู้กับมึงจนกว่ากูจะตาย.