ฮื่ออ์อ์อ์...ตกลงเลยยังไม่รู้ว่า พวกเด็กๆ เขาจะชุมนุมกันที่ไหน??? จากที่เคยกะจะยกขบวนไปที่สำนักงานทรัพย์สินพระมหากษัตริย์ แต่จู่ๆ ก็บอกให้ย้ายไปสร้างความปวดเศียร เวียนเกล้า ที่ธนาคารไทยพาณิชย์กันแทนที่ โดยต้องตามแห่ไปที่หน้าสำนักงานใหญ่ ซึ่งปิดชั่วคราวไปแล้ว หรือจะต้องเลยไปที่สำนักงานสาขา ไม่รู้กี่สิบ กี่ร้อยแห่ง หรือไม่? อย่างไร? ด้วยความพล็อบๆ แพล็บๆ ของเด็กยุคนี้ สมัยนี้ เล่นเอาบรรดาคนแก่ คนชรา น่าจะ มึนซ์ซ์ซ์ กันไปมิใช่น้อย...
-------------------------------------------------
โดยเฉพาะคนแก่ คนชรา ที่ เล่นเน็ต ไม่เป็น หรือไม่ค่อยจะเป็น อย่างเช่น ท่านขุนน้อย เป็นต้น เพราะเห็นว่า...การประกาศชุมนุม-ไม่ชุมนุม ผลุดๆ โผล่ๆ ณ ที่ไหนต่อที่ไหนของพวกหนูเล็กๆ และเด็กๆ ทั้งหลายนั้น เขามักอาศัยการนัดหมาย พบปะ กันทางอินเทอร์หน่ง อินเทอร์เน็ต ทางลง ทางไลน์ หรืออะไรซักอย่างประเภทที่ต้องใช้ มือถือ กดปุ่มโน่น ปุ่มนี่ สไลด์นิ้วชี้ นิ้วหัวแม่โป้ง กันไปตามสภาพ แล้วถ้าหากต้องเจอกับคนแก่ คนชรา อย่างประเภท คุณพี่ สด แดงเอียด อดีตอธิบดีกรมศิลปากรเป็นต้น ที่เวลาควัก มือถือ ขึ้นมา เพื่อโทรศัพท์หาใครแต่ละที ต้องควักสมุดโทรศัพท์เล่มเล็กๆ ออกมาเปิดหาเบอร์โทรศัพท์ตามไปด้วย อันเนื่องมาจาก เมม ไม่เป็น หรือไปด้วยกันไม่ค่อยจะได้กับบรรดา เทคโนโลยีดิจิตอล ทั้งหลาย อันนี้...ย่อมมีแต่ตายกับตายลูกเดียวเท่านั้นเอง!!!
-------------------------------------------------------
คือถ้าลองสมมุติเอาเอง...ว่าถ้าหากคนแก่ คนชรา ประเภทคุณพี่ สด แดงเอียด ท่านเกิดชอบใจ ถูกใจ ประทับใจอะไรซักอย่าง กับพวกเด็กๆ ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย หรือเกิดอยาก ชู 3 นิ้ว ขึ้นมามั่ง จะด้วยเหตุเพราะข้อเรียกร้องขอให้เอา Pornhub กลับคืนมา หรืออะไรต่อมิอะไรก็แล้วแต่ ตัดสินใจสวมหมวกกันน็อก สวมหน้ากากกันแก๊สน้ำตา ใส่เสื้อฝน ถือร่ม หรือถือไม้กระบอง ฯลฯ ออกไปเตร่ไป-เตร่มา แถวหน้าๆ สำนักงานทรัพย์สินพระมหากษัตริย์ตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันจะโห่ ป่านนี้...ก็คงจัดอยู่ในประเภทที่เด็กๆ เขาเรียกว่า ถูกแกง ไปเรียบโร้ยย์ย์ย์แล้ว หรืออันเดียวกับถูกหลอก หรือถูกต้มนั่นแหละ เผลอๆ...อาจต้องถูกจับ ถูกรวบ ถูกไล่ทุบ ไล่กระทืบ อยู่หน้าสำนักงานทรัพย์สินฯ โดยลำพังตัวคนเดียว...
----------------------------------------------------------
เพราะอะไรที่ไม่หลอก ไม่ต้ม ไม่แกง...ก็คงเป็นที่รู้ๆ กันอยู่แต่เฉพาะบรรดาพวกเด็กๆ อยู่แค่ไม่กี่กลุ่ม ไม่กี่ก้อน ผู้ซึ่งโตขึ้นมากับเทคโนโลยีดิจิตอล กับการกดปุ่มโน่น ปุ่มนี่ สไลด์นิ้วชี้ นิ้วหัวแม่โป้ง มาตั้งแต่เกิด อะไรทำนองนั้น และไม่ว่าการหลอก การต้ม การแกง ของพวกเด็กๆ เขาจะถือเป็น ยุทธศาสตร์ หรือ ยุทธวิธี ใดๆ ก็แล้วแต่ แต่คงต้องถือเป็น ภาพสะท้อน ทางอารมณ์ ความรู้สึกแห่งความปรารถนาความต้องการ ที่มันออกจะจำกัดขอบเขต จำกัดวง อยู่ภายในกลุ่มก้อน ของบรรดา กาเหว่าที่บางเพลง หรือบรรดาพวก เด็กอาจารย์กู้ ทั้งหลายนั่นแหละเป็นหลัก ไม่ได้ถือเป็นภาพสะท้อนทางอารมณ์-ความรู้สึก แห่งความปรารถนาและต้องการของบรรดาปวงชนทั้งมวล ที่เกิดและเติบโตขึ้นมาใน โลกแห่งความเป็นจริง ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับการหมุนเวียนเปลี่ยนไปของเทคโนโลยีใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย...
--------------------------------------------------------
หรือพูดง่ายๆ ว่า...บรรดาความหยาบ ความถ่อย ที่ทำท่าว่าชักจะเริ่มโหดๆ ขึ้นมามั่งแล้ว ของบรรดาพวก กาเหว่าที่บางเพลง ทั้งหลาย เอาเข้าจริงๆ แล้ว...มันก็น่าจะเป็นเพียงแค่ ความกดดันทางสังคม ในรูปใด รูปหนึ่ง เท่านั้นเอง เป็นอาการโกรธ เกลียด เคียดแค้น อาฆาต พยาบาท ริษยาและชิงชังต่อโลกทั้งโลก ไปเป็นพักๆ ตามประสา วัยรุ่นใจร้อน อะไรประมาณนั้น โดยหลังจากที่พอได้โตๆ ขึ้นมามั่งแล้ว เมื่อหวนกลับไปมองถึงพฤติกรรมและการกระทำของตัวเองในช่วงอดีต อาจรู้สึกอับอายหรือรู้สึกถึงความ บาป จนอาจต้องขอไปเกิดใหม่ หรืออาจต้องแทบแทรกแผ่นดินหนีเอาเลยก็เป็นได้ ไม่ได้ถือเป็น วาระทางสังคม หรือ กระแสหลักของสังคม ที่จะต้องให้คุณค่า ราคา อะไรกันมากมาย...
--------------------------------------------------------
แต่ก็อย่างว่า...การไปหยิบเอาเรื่องราวทางการเมือง หรือวาระทางการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง ผสมโรง เข้าไว้ด้วย มันก็เลยส่งผลให้แรงกดดันทางสังคมในแวดวงแคบๆ เหล่านี้ ลุกลาม บานปลาย กลายเป็นเรื่องระดับชาติ ระดับประเทศไปจนได้ อันเนื่องมาจากบรรดาผู้ที่มี ผลประโยชน์ เกี่ยวข้อง พัวพัน กับแง่มุมทางการเมืองในลักษณะหนึ่ง ลักษณะใด ย่อมพร้อมที่จะโดดเข้ามาร่วมด้วย-ช่วยกัน เพื่อทำให้เรื่องที่ไม่น่าจะเป็นเรื่อง ต้องกลายเป็นเรื่อง เป็นราว ขึ้นมาอย่างมิอาจปฏิเสธ หรือเผลอๆ อาจไปไกลถึง การเมืองระดับชาติ ระดับ ระหว่างประเทศ เอาเลยก็ไม่แน่ ที่พร้อมเสมอในอันที่จะใช้ อะไรก็ได้ เป็น เครื่องมือ ในการนำมาซึ่ง ผลประโยชน์แห่งชาติ ของประเทศตัวเอง ได้ทุกจังหวะ ทุกฉากสถานการณ์ ดังที่เคยมีแบบอย่าง ตัวอย่าง ให้เห็นในแต่ละประเทศ ไม่ว่านับจากยุคอดีต จนถึงยุคนี้ สมัยนี้ ก็ยังไม่คิดจะเลิกราเอาง่ายๆ...
-----------------------------------------------------------
อย่างไรก็ตาม...โดยสรุปรวมความแล้ว คงไม่ถึงกับต้องไปหูแหก-ตาแหก ไปแตกตื่น ตกใจ อะไรมาก กับความปั่นป่วน วุ่นวาย ที่มันอาจปะทุขึ้นมาเป็นพักๆ ภายในแวดวงแคบๆ ไม่ได้ถือเป็นวาระทางสังคม หรือวาระแห่งชาติใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย เพราะโอกาสที่มันจะค่อยๆ เหี่ยวปลาย หรือฝ่อลงไปเอง ตามอารมณ์-ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป-เปลี่ยนมา ย่อมมีความเป็นไปได้อยู่แล้วแน่ๆ เพียงแต่ต้องพยายามหาทางทำให้มันไม่ถึงกับลุกลาม และบานปลายมากเกินไปกว่านี้ หรืออย่าไป ซ้ำเติมสถานการณ์ ด้วย เงื่อนไข หรือ เหตุปัจจัย ใดๆ ก็ตาม อาศัยสิ่งที่เรียกว่า สติ และ ปัญญา นั่นแหละ เป็นตัวผ่อนคลายแต่ละสิ่งแต่ละอย่างไปตามลำดับขั้น เพราะไม่ว่าพวกเด็กๆ เขาจะ แกง อะไรมาให้รับประทาน ก็แล้วแต่ ยังไงๆ...มันคงไม่ แซ่บบ์บ์บ์ เท่ากับ ทอม-ย่ำ-กรุง หรือ ต้มยำกุ้ง อยู่แล้วแน่ๆ...
--------------------------------------------------------
ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Thomas L. Friedman... “Sometimes the news is in noise, and sometimes the news is in the silence. - บางครั้งข่าวก็อยู่ในเสียงอึกทึก และบางคราวข่าวก็อยู่ในความเงียบสงัด...”
-------------------------------------------------------
|
เมื่อวานคุยเล่น เรื่องลูกพรรคเพื่อไทย ร้องขอให้ "นายใหญ่" ส่งเมีย "คุณหญิงพจมาน" มาเป็น "ขอนไม้ดุ้นใหม่" ของพรรค ให้ลูกกบ-ลูกเขียดในพรรคได้เกาะ วันนี้ ขอคุยซีเครียดซักนิด |
| อนาคต 'คนนินทาเมีย' |
| 'โควิดคลาย-โรคอิจฉาคุ' |
| ไทย"เหนือคาดหมาย"เสมอ |
| วิสัยทัศน์"อินทรี-อีแร้ง" |
| "การ์ดเชิญ"๒๑ ตุลา. |
| เปิดประเทศ"เปิดตรงไหน?" |
