ยังคงมีบรรยากาศของความกังวลปกคลุมอยู่ทุกพื้นที่ในสังคมไทย ...ส่วนจะมากบ้างน้อยบ้างก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแรงทางอารมณ์และจิตใจของแต่ละคน 

      ความกังวลที่ว่าก็หนีไม่พ้นเรื่องราวของบ้านเมืองที่ได้ยินได้เห็นได้ฟังเกี่ยวกับม็อบเยาวชนเจน ME นี่แหละ

      ถามกันทุกสภากาแฟ..เมื่อไหร่จะจบ? ..จะจบยังไง?...จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?!!!????

      ใครสามารถตอบได้ ก็ช่วยกันตอบก็แล้วกัน แต่สำหรับมนุษย์ป้า ขอแนะนำวิธีคิดแบบที่ไม่ต้องอาศัยคำตอบจากใคร เพราะการเฝ้ารอคำตอบนั้น ยิ่งเพิ่มปัจจัยให้เกิดความกังวลมากขึ้น เหมือนเราต้องยืมจมูกคนอื่นหายใจนั่นแหละ

      การรู้จักที่จะจัดการกับความรู้สึกไม่พอใจ กลุ้มอกกลุ้มใจ หรือความกังวลต่างๆ นานา ...ที่ดีที่สุดคือ เริ่มจากการที่เราต้องช่วยตัวเอง เพราะการรอแล้วรอเล่า หวังหรือรอให้คนอื่นมาแก้ไขนั้น มันน่าหงุดหงิดมากยิ่งกว่านะ

      ปัจจัยภายนอกอย่างปัญหาความขัดแย้งทางการเมือง หรือความไม่ลงรอยทางความคิดนั้น หากเราเตรียมใจให้พร้อมว่าไม่มีอะไรได้ดั่งใจ แล้วมองปรากฏการณ์ต่างๆ เป็นธรรมชาติของระบอบประชาธิปไตยแบบไทยๆ เราก็น่าจะพอมีคำตอบว่า ไม่นานไม่ช้าทุกอย่างมันจะต้องกลับคืนสู่ภาวะปกติแน่นอน

      ส่วนปกติที่ว่า จะตอบโจทย์ความต้องการของเราหรือไม่นั้น เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

      เพราะประชาธิปไตยแบบไทย มันไม่มีคำว่ารู้จบ จนกว่าเราจะสามารถปรับเปลี่ยนวิถีความคิดว่า อะไรจะดีได้นั้น ไม่ใช่แค่พลิกฝ่ามือก็เรียบร้อย ทุกประเด็นจำเป็นต้องใช้เวลา และตราบเท่าที่คนไทยไม่รู้จักคำว่า "ใจเย็น" ปล่อยให้กลไกของระบอบประชาธิปไตยเดินไป วงจรอุบาทว์มันก็คงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกนั่นแหละ.

                                                              "ป้าเอง"