ขอเล่าต่ออีก...ว่าด้วยเรื่องบ้านอูมฮวม ต.บ้านนา อ.สามเงา จ.ตาก แต่การเดินทางต้องอ้อมจาก อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่ ขึ้นไปบนดอยแม่ตื่น ด้วยทางรถจึงจะสะดวกและปลอดภัยที่สุด เพราะเส้นทางจากตากต้องลงเรือหางยาวเท่านั้น สัมภาระทุกอย่างกับเรือหางยาวลำเล็กๆ เรียกว่าทุลักทุเลกว่ามากมาย..แน่นอน

            เรือหางยาวจากเขื่อนภูมิพล ต้องใช้เวลา 4 ชั่วโมงนะคะ เท่านั้นยังไม่พอ ต้องมาขึ้นรถโฟร์วีลที่บ้านหินลาดอีกเกือบ 4 ชั่วโมงกว่าจะไปถึงอูมฮวมได้

            ขนของขึ้นขนของลง ถอดใส่เสื้อชูชีพอีกต่างหาก  ขออ้อมไปทางอมก๋อย ชิมอากาศหนาวเสียให้เข็ดดีกว่านะคะ

            บนอูมฮวม เหมือนอยู่กับอีกโลกหนึ่งค่ะ ไฟฟ้าไม่มีใช้ คลื่นสัญญาณโทรศัพท์ Wifi ก็ไม่มีค่ะ แต่ก็ยังโชคดีที่สำนักงานพัฒนาพลังงานทดแทนของกระทรวงพลังงาน ได้ติดตั้งโซลาเซลล์ไว้ให้ทางโรงเรียนได้ใช้ อย่างไรก็ดีเฉพาะอากาศเปิดมีแดดเท่านั้น โซลาเซลล์จึงจะให้ประโยชน์นะคะ จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องใช้ไฟกันอย่างกระเหม็ดกระแหม่ เพราะย่างเข้าหน้าฝน อูมฮวมจะเหมือนดินแดนลับแล ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว ด้วยการสัญจรขึ้น-ลงดอยนั้นลำบากกว่าปกติหลายสิบเท่าตัว

            เห็นมากับตาค่ะ วันที่ฝนตกต้อนรับคณะมนุษย์ป้า ขนาดบิ๊กไบค์ มอเตอร์ไซค์ทั้งหลาย เวลาขับนำรถกระบะโฟร์วีล ยังเหมือนคนเมาเหล้า วิ่งส่ายไปส่ายมา หรือไม่ก็ติดแหง็กอยู่บนดินโคลนเหลว โฟร์วีลก็ยังต้องล่ามโซ่ เพื่อให้สามารถปีนเขาและถนนที่ลื่นได้ค่ะ

            ชีวิตบนนั้น มีอาชีพทำนากับเลี้ยงวัวเป็นหลัก ปลูกข้าวเพียงพอกับการบริโภคภายในครอบครัวเท่านั้น ส่วนวัวนั้นเลี้ยงไว้ขาย ทำให้ชาวอูมฮวมที่เป็นคนปกากะญอไม่บริโภคเนื้อวัว ...แปลกดีนะ

            มองไปทางไหน ถามว่าเขารู้สึกว่าขาดอะไรหรือเปล่า??

            คำตอบคือ..ไม่ !!! เพราะชีวิตเขาขอแค่มีข้าวกินให้อิ่มท้องก็พอ ส่วนสิ่งอื่นๆ ที่เข้ามาถือเป็นประสบการณ์ และโอกาสให้เขาได้เห็นได้รู้ได้เปิดหูเปิดตาเท่านั้น คนที่นี่จึงเป็นคนรักถิ่นฐาน และไม่ฟุ้งเฟ้อทะเยอทะยาน

            ปัญหาใหญ่ของคนอูมฮวมคือ การห่างไกลต่อสวัสดิการของรัฐ โดยเฉพาะการรักษาพยาบาล เรียกว่า ใครเจ็บไข้ได้ป่วย กว่าจะแบกลงไปถึงข้างล่าง ส่วนใหญ่จะต้องแบกกลับ ไม่ใช่เพราะถอดใจ แต่เพราะคนป่วยเสียชีวิตกลางทาง

            โชคดีที่มีโรงเรียนเป็นหลักเป็นฐาน และมีครู 5 คนที่สอนเด็กๆ แบบประจำ ไม่ใช่ครูมาบ้างไม่มาบ้างเหมือนอย่างชุมชนอื่นๆ ทั้งๆ ที่โรงเรียนอูมฮวมเป็นสาขาย่อยของโรงเรียนอูมวาบ ซึ่งอยู่เหนือเขื่อนภูมิพล แต่อูมฮวมกลับมีนักเรียนเยอะกว่าที่อูมวาบ เพราะมีครูดอยที่เสียสละสอนเด็กๆ ที่นั่น

            การศึกษาเป็นพื้นฐานที่สำคัญ และทั้งหมดก็ต้องยกความดีความชอบให้กับ พระครูเขมสุทธิธรรม เจ้าอาวาสวัดเม็งรายมหาราช จ.เชียงราย ซึ่งท่านมุ่งสร้างคนมากกว่าสร้างวัตถุ จนถือเป็น "พ่อใหญ่" ของเด็กๆ ในอูมฮวม เพราะพระอาจารย์เปิดเส้นทางชีวิตให้พวกเขามากกว่าการอยู่บนดอยไปวันๆ

            คุ้มมากค่ะที่ได้ไปเยือนอูมฮวม และวันเด็กนี้ มนุษย์ป้าก็จะแปลงร่างลืมอายุ สร้างสรรค์กิจกรรมวันเด็กให้กับอนาคตของชาติบนดอยสูงโน่นจ้า

                                                                                  "ป้าเอง"