ดูๆ แล้ว...โอกาสที่จะ ไปต่อ สำหรับพวกเด็กๆ ในช่วงนี้ น่าจะลำบากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะถ้าหากยังไม่คิดปรับยุทธศาสตร์ ยุทธวิธี รวมทั้ง ปรับทัศนคติ ตัวเอง ในหลายต่อหลายด้าน เพราะแรงเหวี่ยง แรงสวิง ที่เริ่มๆ จะตีกลับ มันออกจะน่าตกตะลึง พรึงเพริด ไม่น้อยไปกว่ากัน แค่เฉพาะที่บุรีรัมย์ที่ออกกันมาเป็นหมื่นๆ ก็น่าขนหัวลุก ขนคอตั้ง มิใช่น้อย...

        -------------------------------------------

      คือแค่คิดจะให้ นายกฯ ลาออก และ แก้ไขรัฐธรรมนูญ ให้เป็นไปตามที่ตัวเองปรารถนาและต้องการ หรือให้เป็นไปแบบฉับพลัน-ทันทีนั้น ก็ออกจะ แห้วกระป๋อง พอสมควรแล้ว แต่ก็อย่างที่ ผู้หลัก-ผู้ใหญ่ ทั้งหลายเขาได้เตือนๆ เอาไว้ก่อนหน้านี้นั่นแหละว่า การ เหาะเกินลงกา หรือการคิดจะไปไกลในระดับ พลิกฟ้า-คว่ำดิน เอาเลยนั้น สุดท้าย...มันน่าจะหนักไปทางไปไม่กลับ-หลับไม่ตื่น-ฟื้นไม่มี-หนีไม่พ้น กุสลาธัมมา-อกุสลาธัมมา อย่างมิอาจปฏิเสธและหลีกเลี่ยงได้ เกินขีดจำกัด เกินระดับอารมณ์-ความรู้สึก ของใครต่อใครที่พร้อมยอมรับ โดยไม่เกิดการกระตุกบริเวณส้นมือ ส้นเท้า ได้เลยแม้แต่น้อย...

                             ----------------------------------------------

      ยิ่งพยายาม แดง-ไม่แดง...แต่ขอให้แรงเข้าว่า ยิ่งขึ้นไปเท่าไหร่ ก็ยิ่งส่งผลให้เกิดแรงสวิงให้ด้านตรงกันข้าม นำไปสู่แรงเสียดสี เสียดทาน ที่มีแต่จะนำมาซึ่งความ ฉิบหาย...กับ...ฉิบหาย หรือ เจ๊ง...กับ...เจ๊ง ให้กับสังคมไทยทั้งสังคม ชนิดไม่ว่าใครชนะ-ใครแพ้ มีแต่ฉิบหายกับฉิบหาย หรือเจ๊งกับเจ๊ง ไปด้วยกันทั้งสิ้นนั่นแล ด้วยเหตุนี้...ใครก็ตาม ไม่ว่าจะอยู่เบื้องหน้า เบื้องหลัง เบื้องข้าง หรือซ่อนหน้า ซ่อนตา ฝังหน้าเอาไว้กับ ทวาร ของเด็กๆ ทั้งหลาย พึงต้องเร่งเตือน สติ เร่งหาทางหน่วง หาทางรั้ง ไม่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันไปไกลเกินกว่านี้ หรือฉิบหายเกินไปกว่านี้นั่นแหละ ถึงจะ เข้าท่า ที่สุด หรือถึงพอจะสะท้อนให้เห็นถึงความเมตตา กรุณา ความปรารถนาดีอันบริสุทธิ์ใจ ติดปลายนวมเอาไว้มั่ง...

                          ----------------------------------------------

      เพราะอย่างน้อย...ความฉิบหายกับฉิบหาย หรือเจ๊งกับเจ๊ง ที่ตัวเองเคยประสบพบพานมาก่อน และยังอาจส่งผลให้ต้องเจ็บปวดรวดร้าว ทรมาน มาจนถึงบัดนี้ ย่อมต้องถือเป็น ประสบการณ์ หรือ บทเรียน ได้เป็นอย่างดี โดยถ้ายังคงหลงเหลือความรัก ความเมตตา ความกรุณา ปรานี โดยบริสุทธิ์ใจต่อพวกเด็กๆ แบบจริงๆ จังๆ แล้วล่ะก็ การหน่วง การรั้ง การเตือนสติให้คำนึงถึง อันตราย อันอาจอุบัติขึ้นมาจากแรงสวิงในด้านตรงกันข้าม จากแรงเสียดสี เสียดทาน ในแบบที่ต้องถือเป็น กฎธรรมชาติ หรือ กฎฟิสิกส์ จึงเป็นสิ่งที่บรรดาผู้หลัก-ผู้ใหญ่ คนแก่ คนชรา หรือผู้ซึ่งเคยผ่าน ประสบการณ์ ทั้งหลาย พึงต้องเร่งกระทำ หรือลงมือกระทำ อย่างมิอาจปฏิเสธและหลีกเลี่ยงได้...

                -------------------------------------------------

      เพราะการออกแรงยุ ออกแรงเชียร์ การตามไปดมทวารของพวกเด็กๆ แบบไม่คิดจะลด-ละ-เลิก บ้างเลยนั้น มันคงแทบไม่ต่างอะไรไปจาก การพาคนไปตาย หรือการยุให้โดดเหว โดดหน้าผา หรือยุให้ว่ายน้ำออกไปตายกลางมหาสมุทรแอตแลนติก อันกว้างใหญ่ไพศาล แบบตัว เลมมิ่ง อะไรทำนองนั้น โดยจะไปกล่าวโทษฝ่ายใด ฝ่ายหนึ่ง ก็คงไม่ได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันย่อมต้องเป็นไปตาม กฎฟิสิกส์ หรือกฎแห่ง แรงกิริยา=แรงปฏิกิริยา นั่นเอง อะไรที่ไร้เหตุ ไร้ผล อะไรที่ออกไปทางแดง-ไม่แดง แต่ขอให้แรงเข้าว่า สุดท้าย...ย่อมหนีไม่พ้นต้องเจอกับความไร้เหตุ ไร้ผล ความแรงของ ฝ่ายปฏิกิริยา ที่ไม่น้อยกว่าความแรงของ ฝ่ายกิริยา จนอาจส่งผลให้ โศกนาฏกรรม ไม่ว่าครั้งเก่า หรือครั้งใหม่ แทบไม่ต่างไปจาก ปริศนาของตัวเลมมิ่ง นั่นเอง...

                         -----------------------------------------------------

      ด้วยเหตุนี้...ถ้าหากยังรักเด็ก ยังพยายามเข้าถึงและเข้าใจใน ความเป็นเด็ก ก็คงต้องเร่งหาทางหน่วงๆ รั้งๆ หาทางลดระดับความรุนแรง และความไร้เหตุ ไร้ผล ลงไปให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ลดการโพสต์โน่น โพสต์นี่ แชร์โน่น แชร์นี่ โดยเฉพาะความพยายามทำให้ความเป็น โนบอดี้ ของพวกเด็กๆ กลายเป็น ซัมบอดี้ ขึ้นมาให้จงได้ เพราะผู้มีสิทธิ์ตาย...กับ...ตายเป็นรายแรกก็คือบรรดาพวกเด็กๆ ทั้งหลายนั่นแหละ ไม่ใช่บรรดาคนแก่ คนชรา ที่พยายามซ่อนหน้า ซ่อนตา เอาไว้เบื้องหน้า เบื้องหลัง เบื้องข้าง หรือแถวๆ ทวารเด็กในแต่ละราย ที่ต่างก็ แก่ง่าย-ตายช้า กันซะเป็นหลักใหญ่...

                          -------------------------------------------------------

      คือเรื่องของ ความคิด-ความอ่าน ใดๆ ก็ตาม...มันเป็นเรื่องที่คงต้องใช้เวลา ใช้ความเหมาะสม สอดคล้อง ไปตามสภาพ ตามกาละและเทศะ อย่างมิอาจปฏิเสธได้ ไม่ใช่เป็นเรื่องที่สามารถพลิกหลังตีนให้กลายเป็นหน้ามือกันได้ง่ายๆ ดังนั้น...ไม่ว่าอะไรถูก-อะไรผิด อะไรเหมาะ-ไม่เหมาะ ควร-ไม่ควร มันคงต้องอาศัย ความยินยอมพร้อมใจ นั่นแหละเป็นพื้นฐาน มันถึงจะนำไปสู่ การเปลี่ยนแปลงโดยสันติ ขึ้นมาได้อย่างจริงๆ จังๆ แต่ถ้ายังดันกระโชกโฮกฮาก กะจะเอาให้ได้ เปลี่ยนให้ได้ ไม่ได้สนใจถึงความสอดคล้อง เหมาะสม ความเป็นไปตาม กาลเทศะ โอกาสที่ทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะกลายสภาพไปเป็น สันติ ลุนเผ่ ย่อมมีความเป็นไปได้สูงเอามากๆ คือสันติแบบ... เปรี้ยงๆ ดังเสียงฟ้าฟาด-โครมๆ พินาศพังสลอน อะไรประมาณนั้น...

                    -------------------------------------------------------

      ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้...จาก “George Santayana” (อีกครั้ง)... “Those who cannot remember the past are condemned to repeat it. – ผู้ใดที่ไม่จดจำอดีต ผู้นั้นมีกรรมจำต้องย้อนรอยอดีต...”.

           -----------------------------------------------------