หายหน้าไป 1 วัน...ด้วยเหตุเพราะ เขียนไม่ออก-บอกไม่ถูก ขึ้นมาซะดื้อๆ!!! หรือไม่ได้เป็นเพราะไปเที่ยวโน่น เที่ยวนี่ แบบประเภท ป๋าเปลว สีเงิน เขา คือไม่รู้จะเขียนอะไร พูดอะไร ที่มันไม่ได้ออกไปในแนวซ้ำๆ ซากๆ ไม่ว่าจะในแง่ ด่า หรือแง่ เชียร์ ก็เถอะ เพราะถ้าลองด่ามากๆ ด่าเช็ด ด่าตะเม็ด สุดท้าย...รู้สึกไม่ค่อยสบายปาก หรือชักเหม็นปากตัวเองเอาง่ายๆ ไม่ต่างไปจากการโลมไล้ ชโลมเชลียร์ แบบไล้แล้ว ไล้อีก ที่ทำให้อดนึกถึงคำเตือนของท่านประธานรัฐสภา หรือท่านอดีตนายกฯ คุณพี่ ชวน หลีกภัย ขึ้นมาไม่ได้ ที่เคยติงๆ ใครต่อใครเอาไว้ว่า... ระวัง...ขนติดปาก อะไรประมาณนั้น...

                     ------------------------------------------------------

            โดยเฉพาะสำหรับบรรดาคุณหนูเล็กๆ และเด็กๆ ทั้งหลาย...ที่คงต้องยอมรับเอาจริงๆ นั่นแหละว่า แทบไม่อยากพูดถึง เอ่ยถึง เพราะนอกจากคงไม่มีโอกาส เข้าถึง-เข้าใจ ใดๆ ได้อีกแล้ว โอกาสที่จะเจอ ทัวร์ลง เจอส้นมือ ส้นตีน ตลอดจนสากกะเบือบิน สาดซัดเข้าใส่เป็นสายๆ เป็นลิ่มๆ ทั้งท่อนเล็ก ท่อนใหญ่ หรือกระทั่งทั้ง จำปีหัวระเบิด ย่อมมีความเป็นไปได้สูงเอามากๆ ไม่ต่างอะไรไปจากคุณน้า หงา คาราวาน คุณลุง สมคิด สิงสง ไปจนถึงคุณน้า เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ฯลฯ โน่นเลย ซึ่งออกจะเป็นอะไรที่ไม่สบายหู สบายตา ไม่สบายกาย สบายใจ ไปด้วยกันทั้งสิ้น ไม่ว่าจะจำปีระดับเล็กๆ ของพวกเด็กๆ โดยตรง หรือเป็นจำปีประเภททั้งใหญ่ ทั้งเหี่ยว ของพวก เลียตูดเด็ก ที่มีอยู่เยอะแยะมากมายชนิดนับแทบไม่หวาด ไม่ไหว...

                 -----------------------------------------------------

            อีกทั้งการพูดถึง เอ่ยถึง แบบชนิด เอามันซ์ซ์ซ์ เข้าว่า...โอกาสที่มันจะกลายเป็นการด่าว่า ด่าทอ แบบชนิดไม่เหลือเยื่อใย ไมตรี ไม่เหลือ ความเป็นผู้ใหญ่ ที่คงต้องพยายามประคับประคองความกรุณา ปรานี ไม่ว่าต่อเด็กๆ รายใดติดปลายนวมเอาไว้มั่ง หรืออาจกลายเป็นการ รังแกเด็ก เอาง่ายๆ แม้ว่าเด็กบางรายเขาอาจมีขีดความสามารถในการสร้างความเปรี้ยวมือ เปรี้ยวเท้าค่อนข้างสูงเอามากๆ สู้ปล่อยให้สิ่งที่เรียกกันว่า ประสบการณ์ ค่อยๆ เคี่ยว ค่อยๆ งวด เขาไปเป็นขั้นๆ น่าจะเหมาะกว่าเป็นไหนๆ เพราะอย่างที่คุณน้า บ็อบ ดีแลน ท่านว่าเอาไว้นั่นแหละว่า... How many roads must a man walk down ฯลฯ อะไรประมาณนั้น ส่วนจะเป็น roads ที่นำไปสู่คุก สู่ตะราง หรือสู่ช่องทางธรรมชาติ ฯลฯ ก็แล้วแต่จะว่ากันไป...

                   -----------------------------------------------------

            นอกเหนือไปจากนั้น...การด่าเด็กอย่างไม่มีหลักการ ไม่วิธีการที่ถูกต้อง เหมาะสม เผลอๆ...มันอาจกลายเป็นการ เชียร์ผู้ใหญ่ เอาง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ใหญ่ประเภทที่กะจะอยู่ยาว โดยไม่คิดจะทำอะไรให้เป็นชิ้น เป็นอัน ซึ่งออกจะเป็นอะไรที่ก่อให้เกิดอาการเข็ดลิ้น เข็ดฟัน อยู่ตามสมควร จะลงลิ้น ลงกระดาษทราย แล้วตามด้วยเชลแล็ก ให้มันย่อง มันวาว ก็ออกจะ เกินไป หรือออกจะก่อให้เกิดความกระอักกระอ่วนมิใช่น้อย เพียงแค่ไม่พยายามพูดถึง หรือเอ่ยถึง ก็น่าจะถือเป็นการ ช่วยชาติ พอสมควรแล้ว ด้วยเหตุนี้นี่เอง...ที่เลยทำให้ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไร หรือทำให้เกิดอาการ เขียนไม่ออก-บอกไม่ถูก ขึ้นมาซะดื้อๆ...

             ------------------------------------------------------------

            แต่คราวนี้ทำไงได้!!!...ในเมื่อต้องเขียน ต้องรับผิดชอบต่อฐานะ หน้าที่ ในแบบวันต่อวัน จะแฉลบออกข้างไปว่ากันเรื่องดารง ดารา ก็ดันไม่รู้เรื่องว่าไปเขาถึงไหนต่อถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้ ใครแยกเตียง ใครนอนเตียงเดียวกันกับใคร แถมหลังๆ นี้...ยังมีทั้งฝ่ายเชียร์เด็ก เชียร์ผู้ใหญ่ ด่าเด็ก ด่าผู้ใหญ่ จนก่อให้เกิดความปวดเศียร เวียนเกล้า ยิ่งขึ้นไปอีก จะไปว่ากันถึงเรื่องพระ โดยความชำนิ ชำนาญ ก็ดันหนักไปทาง พระพม่า ซะอีกต่างหาก แม้แต่เรื่อง คุณไข่ หรือ ไอ้ไข่ ก็ไม่ได้คิดติดตาม เหมือนอย่างบรรดาผู้ที่ต้องเช่าเหมาลำ เหมาเครื่องบิน ไปยังจังหวัดหน่ะคอนซี้ทำหม่ะราด แบบชนิดมืดฟ้า-มัวดิน...

                    --------------------------------------------------------

            ด้วยเหตุนี้...สรุปเอาเป็นว่า คงหนีไม่พ้นต้องหันไปยึด กฎ ยึด หลัก อันว่าด้วยความเป็นไปของสรรพสิ่งตามธรรมชาติเอาไว้ก่อนนั่นแหละทั่น คือไม่ว่าอะไรก็ตาม ย่อมหนีไม่พ้นที่จะต้องเป็นอยู่และเป็นไป ตามแบบฉบับ อิทัปปัจจยตา-ปฏิจจสมุปบาท อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้ หรือย่อมต้องเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-และดับไป ตามเงื่อนไขเหตุปัจจัยที่ถูกสรุปไว้แบบสั้นๆ ง่ายๆ ประมาณว่า... ด้วยเหตุเพราะสิ่งนี้-สิ่งนี้...สิ่งนี้จึงเป็นไป นั่นแล อันเป็นกฎเกณฑ์ หรือหลักเกณฑ์ ที่ครอบคลุมในทุกๆ สรรพสิ่ง ทุกระบบและระบอบ ขึ้นอยู่กับใครที่สามารถ เข้าถึง-เข้าใจ ต่อช่วงระยะความเป็นไปนั้นๆ ได้อย่างลึกซึ้งและแตกฉานกันจริงๆ...

          -----------------------------------------------------------

            ใครก็ตาม...หรืออะไรก็ตาม ที่ขัดแย้งหรือแปลกแยก ไปจากกฎเกณฑ์ หรือหลักเกณฑ์ที่ว่า สุดท้าย...ย่อมหนีไม่พ้นต้องตกเป็น เหยื่อ เป็น เงื่อนไข หรือ เหตุปัจจัย ให้เกิดสิ่งอื่นๆ ตามมา โดยไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งดี-ไม่ดี ถูกต้อง-ไม่ถูกต้อง งดงามหรือน่าเกลียด น่าชัง เพียงใดก็ตามที แต่ในเมื่อ...ด้วยเหตุเพราะสิ่งนี้-สิ่งนี้ สิ่งนี้มันจึงต้องเป็นไปตามกฎเหล็กธรรมชาติอย่างมิอาจปฏิเสธได้ ดังนั้น...ไม่ว่าจะเป็นประเภท หนูเล็กๆ และเด็กๆ ทั้งหลาย หรือประเภท ผู้หลัก-ผู้ใหญ่ ใดๆ ก็แล้วแต่ พึงต้องนำไปใคร่ครวญ พินิจพิจารณาให้จงหนัก ว่าต่างล้วนแล้วแต่อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ หรือหลักเกณฑ์ที่ว่านี้ ไปด้วยกันทั้งสิ้น นั่นแล...

            ----------------------------------------------------------

            ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้จาก “Sanskrit saying”... “When thou go away from here, no one will follow thee. Only thy good and thy evil deeds, they will follow thee wherever thou go. – เมื่อท่านลาจากโลกนี้ไป ไม่มีผู้ใดจะไปกับท่าน นอกเสียจากกรรมดีและกรรมชั่ว ที่จะติดตามท่านไปทุกหนแห่ง...”.

              ---------------------------------------------------------