เกริ่นมาตั้งแต่เมื่อวาน ว่ามนุษย์ป้าเพิ่งลงจากดอย..แล้วความรู้สึกระหว่างการเดินทางไปที่ดอยแม่ตื่น อ..อมก๋อย จ.เชียงใหม่ นั้น มันผุดขึ้นมาถามตัวเองว่า.. เราไม่เจียมสังขารหรือเปล่าหนอ???

            อายุปูนนี้ไม่เลือกที่จะไปท่องเที่ยวให้ลำบากตัวเอง และคนอื่นที่มาคอยนำพาไปยังจุดมุ่งหมายหรอกนะจ๊ะ แต่มีภารกิจบางอย่างต่างหาก ทำให้มนุษย์ป้า 3 คนต้องแบกกระเป๋าพร้อมเครื่องหนาวเต็มเพียบขึ้นไปบนดอย ด้วยช่วงเวลานั้นอากาศของบ้านเราเกิดตกอยู่ในช่วงโปรโมชั่น เปิดแอร์ให้ฟรีทั่วบ้านทั่วเมืองนั่นแหละ

            ขนาดในกรุงเทพฯ ยังลุกขึ้นควักเสื้อกันหนาวออกมาใส่ แล้วอมก๋อยที่ได้ชื่อว่าหนาวที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศไทย จะไม่ยะเยือกหรือ ...แต่มนุษย์ป้าก็ไปกัน ด้วยมีโจทย์ว่าจะไปจัดงานวันเด็กให้กับโรงเรียนอูมฮวม รอยต่อตะเข็บชายแดนระหว่าง อ.สามเงา จ.ตาก กับ อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่ หรือจะเข้าทาง อ.ลี้ จ.ลำพูน ก็ไม่ว่ากัน แต่รวมระยะทางแล้วไม่ว่าเส้นทางไหน ต้องใช้เวลาในการเดินทาง 7-8 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำค่ะ

            ยิ่งกว่านั่งเครื่องบินจากไทยไปลั้ลลาที่โตเกียว หรือเกือบครึ่งทางของเวลาไปยุโรป ...แต่ขอโทษทีจ้า ถนนหนทางไม่ได้นุ่มเหมือนเดินอยู่บนปุยเมฆนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจอภาวะฝนกระหน่ำลงมาสมทบ ทำให้เส้นทางดินลูกรังลื่นเสียจน บางจุดมนุษย์ป้าต้องโดดลงจากรถกระบะเปิดประทุนแล้วเดินด้วยเท้า

            กว่าจะถึงจุดหมาย มีหรือปุถุชนคนเมืองกรุงอย่างพวกเราจะไม่ผุดคำถาม..ปิ๊งๆๆ ถามตัวเองว่า นี่ชั้นจะบ้าไหม ทำเหมือนเด็กวัยรุ่นในมหาวิทยาลัยไม่ปาน ออกมาสำรวจโรงเรียนบนดอยสูงห่างไกลความเจริญ เพราะอยากได้ข้อมูลในการจัดวันเด็ก "ครั้งแรก" ให้กับเด็กอูมฮวม

            อายุป้าออกจะซ่าเกินวัยไหม!!!

            ลองพิมพ์เข้าไปในกูเกิลเถิดค่ะ แล้วจะเห็นสภาพของพวกเขาได้อย่างดีโดยไม่ต้องอธิบายกันยาว 

            แต่อย่างไรก็ตาม การเดินทางครั้งนี้ทำให้เราประจักษ์ อายุเป็นแค่ตัวเลข หากเราตั้งใจอยากจะทำอะไรสักอย่าง แล้วทำให้รู้สึกสุขใจทั้งผู้รับและผู้ให้ ความลำบากลำบนทั้งหลายกลายเป็นเรื่องขำขัน เล่าต่อๆ กันไปไม่รู้จบ และคงจะประทับใจไปจนแก่จนเฒ่ากว่าปัจจุบัน เพราะจะมีมนุษย์ป้าวัยเกือบคลอง 6 สักกี่คนทีเดียวที่จะแปลงกายเหมือนตัวเองเป็นชาวค่าย ไปทำอะไรสนุกๆ ให้รุ่นหลานรุ่นเหลนดู ...อิอิ

            ต้องตอกย้ำว่ารุ่นหลานรุ่นเหลน เพราะคนบนดอยปู๊น เขาอายุ 50 ต้นๆ ก็มีหลานกำลังจะแต่งงานออกเรือนแล้วค่ะ

            หนทางที่ยาวไกลเป็นรสชาติของชีวิต เส้นทางที่คดเคี้ยว       ขรุขระ เป็นประสบการณ์สอนให้รู้ว่า เราต้องดูแลสังขารร่างกายของตัวเองให้แข็งแรง ถ้าหากต้องการเปิดหูเปิดตา หรือทำกิจกรรมต่างๆ ตามที่ใจปรารถนา แต่เหนืออื่นใด คือหัวใจที่ต้องลืมคำว่า "แก่" ค่ะ ถ้ามองข้ามอายุไปได้ มนุษย์ป้าก็สามารถเต้นปานามาได้เริ่ดไม่แพ้เด็กๆ..นะเออ.

                                                                                                                      "ป้าเอง"