18 ส.ค.63- นายนพนันท์ อรุณวงศ์ ณ อยุธยา นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญด้านจีนศึกษา โพสต์เฟซบุ๊กส่วนตัว Noppanan Arunvongse Na Ayudhaya   ว่า ธันวาคม พ.ศ. 2548 ผมกำลังจะออกเดินทางจากกรุงพนมเปญไปยังเมืองพระตะบองเพื่อเที่ยวชมบ้านเมืองในชนบทของกัมพูชา

แม่บ้านชาวเขมรอายุสี่สิบปลาย ๆ เข้ามาเลียบ ๆ เคียง ๆ ขออนุญาตติดรถร่วมเดินทางไปด้วย เธออยากจะไปที่ตำบลเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในเมืองพระตะบองซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอ ผมไม่ขัดข้องและรู้สึกยินดีที่จะมีคนท้องถิ่นช่วยพาผมเที่ยวชม

กัมพูชาในขณะนั้นยังไม่มีแม้แต่ไฟจราจร ถนนสายหลักในประเทศยังเป็นถนนดินลูกรังแค่ 2 เลน เราใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงจึงถึงจุดหมาย

บริเวณนั้นเป็นที่ราบ มีวิหารเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นาน รายล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่ประปราย แต่ไม่มีบ้านคนแม้สักหลังเดียว

แม่บ้านลงจากรถ หยุดยืนนิ่ง แล้วจึงเดินช้า ๆ ไปยังพื้นที่ด้านข้างวิหาร สีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดไม่จา

ทันใดนั้น เธอก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างโหยหวน น้ำตาไหลพราก สะอึกสะอื้นปานแทบจะขาดใจ

สักพัก เธอจึงเล่าให้ผมฟังว่า

บริเวณนี้คือที่ฝังศพของพ่อ แม่ และพี่สาวของเธอ ทั้ง 3 คนถูกล่ามไว้กับพื้นดินจนตายอย่างช้า ๆ เพราะขาดน้ำและอาหาร เมื่อตายแล้วก็ถูกดินฝังกลบเพียงบาง ๆ และไม่นานหลังจากนั้นสุนัขก็เข้ามากัดกินซากศพจนหมดสิ้น

พ่อ แม่ และพี่สาวของเธอตายเพราะ "ต่อต้านการปฏิวัติ"

สำคัญ คือ ผู้ที่กล่าวโทษ ลงทัณฑ์ พ่อ แม่ และพี่สาวของเธอจนตาย ก็คือตัวเธอขณะกำลังเป็นยุวชนเขมรแดงนั่นเอง

ไม่ใช่แค่เธอที่ฆ่าพ่อแม่และพี่สาว แต่ยุวชนเขมรแดงอีกมากมายก็นำพ่อแม่ของตัวเองมาฆ่าทิ้งที่นั่นด้วยวิธีการต่าง ๆ นานาจนกลายเป็นทุ่งสังหาร

ในวัย 16 ปี เธอไม่รู้สึกผิดใด ๆ ทั้งสิ้น เธอเฝ้าดูพ่อ แม่ และพี่สาวของเธอกำลังตายอย่างช้า ๆ ด้วยใจที่มุ่งมั่น เธอเชื่อว่าเธอกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อสร้างสังคมใหม่ให้กับกัมพูชา-ประเทศชาติอันเป็นที่รักของเธอ สิ่งที่ล้าหลังคร่ำครึทั้งหลายจะต้องถูกทำลายให้หมดสิ้น เพื่อรับศักราชใหม่ของกัมพูชา

หลายสิบปีผ่านไป เธอไม่เคยกลับไปที่นั่นอีกเลยจนกระทั่งวันนั้น.