4 พ.ค.63- น.ส. ณัฏฐา มหัทธนา หรือโบว์ แนวร่วมพรรคฝ่ายค้าน โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก Bow Nuttaa Mahattana ว่า“เมื่อเธอบริจาคทรัพย์สมบัติของเธอ เธอให้แต่เพียงเล็กน้อย ต่อเมื่อเธออุทิศตนเองสิ นั่นเป็นการให้อย่างแท้จริง”
....
“บางคนมีมาก แต่เขาบริจาคเพียงนิดเดียว และก็ให้เพื่อเอาชื่อ และความปรารถนาอันเร้นอยู่นี้ ย่อมทำให้การบริจาคของเขามีราคี บางคนมีอยู่น้อยแต่อุทิศให้ทั้งหมด เขาเหล่านี้มีศรัทธาต่อชีวิต และต่อความสมบูรณ์ของชีวิต และถุงเงินของเขาไม่เคยว่างเปล่า

บางคนบริจาคไปด้วยความปราโมทย์ และความปราโมทย์นั้นเองเป็นผลตอบแทน บางคนให้ไปด้วยความปวดร้าว ความปวดร้าวนั้นย่อมชำระดวงใจของเรา ยังมีบางคนให้ไปโดยไม่รู้จักความเจ็บปวดในการให้ มิได้ให้โดยมุ่งหวังคุณความดีใดๆ เขาบริจาคให้ดุจเดียวกับบุปผชาติ อันส่งกลิ่นหอมตรลบอยู่ในหุบเขาโน้น พระผู้เป็นเจ้ามีดำรัสผ่านมือของบุคคลเช่นนี้ พระองค์ทรงสรวลยิ้มกับพื้นพิภพผ่านดวงตาของคนเช่นนี้

เมื่อถูกร้องขอก็เป็นการดีที่จะบริจาค แต่ที่ดีกว่านั้นก็คือให้ไปทั้งๆ ที่ไม่ถูกขอ โดยความเข้าอกเข้าใจกัน
และสำหรับผู้ที่พร้อมจะบริจาคนั้น การแสวงหาผู้รับ เป็นความปราโมทย์สูงกว่าการให้เสียอีก และเธอยังมีอะไรที่หวงกันไว้อีกหรือ

พึงระลึกไว้ว่า วันหนึ่งทุกสิ่งที่เธอมีอยู่นี้จะต้องถูกบริจาคไป ดังนั้นจงบริจาคเสียแต่บัดนี้ เพื่อว่าสมัยแห่งการบริจาคนั้นจักได้เป็นของเธอ มิใช่ทายาทของเธอ

เธอมักจะกล่าวว่า เรายินดีให้แต่เฉพาะผู้สมควรได้รับ ต้นไม้ในสวนของเธอ หรือปศุสัตว์ในท้องทุ่งก็ไม่กล่าวเช่นนั้น มันสละอุทิศเพื่อจะดำรงอยู่ เพราะการหวงกันหมายความถึงการแตกทำลาย ผู้มีคุณค่าพอที่จะได้พบวันคืน ทุกคนควรแก่การรับทุกสิ่งทุกอย่างจากเธอ และผู้มีคุณค่าพอที่จะได้ดื่มด่ำจากมหาสมุทรแห่งชีวิตก็สมควรที่จะได้ตักตวงจากธารน้ำของเธอด้วย

คุณธรรมอันใดเล่าจักประเสริฐไปกว่า คุณธรรมอันดำรงอยู่ในความอาจหาญ ความมั่นใจ และยิ่งกว่านั้น ในบริจาคธรรมแห่งการรับบริจาค และเธอผู้ต้องการให้มนุษย์เปิดเผยดวงใจของเขา
และทำลายความภาคภูมิใจในตนลง เพียงเพื่อรับการบริจาคของเธอนั้น เธอเองมีคุณธรรมวิเศษอะไร?
จงดูตนเองเสียก่อนว่า เธอนั้นควรแก่การเป็นผู้ให้
และเป็นเครื่องมือแห่งการให้

เพราะโดยแท้จริงแล้ว ชีวิตเป็นผู้ให้แก่ชีวิต
ส่วนเธอผู้คิดเอาว่าตนเป็นผู้ให้นั้น เป็นเพียงพยานรู้เห็น และสำหรับเธอที่เป็นผู้รับ และเธอทั้งหลายก็คือผู้รับ อย่าได้คิดกังวลเรื่องบุญคุณนัก เพราะจะเป็นการสวมขื่อคาเข้ากับตนเองและผู้ให้ด้วย แต่ขอให้ลอยขึ้นพร้อมกับผู้ให้ โดยของขวัญนั้นเป็นปีก เพราะความรู้สึกเรื่องหนี้บุญคุณมากไปนั้น คือการข้องใจในความอารีของเขา ผู้มีพื้นพิภพเป็นมารดาและพระผู้เป็นเจ้าเป็นบิดา”.