21 เม.ย.63 - นายวินทร์ เลียววาริณ ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ และนักเขียนเจ้าของรางวัลซีไรต์ โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กว่า ผมเริ่มเป็นนักขโมยอักษรในตอนเด็ก และคนที่ทำให้ผมเป็นก็คือนักเขียนนาม "พนมเทียน" ขโมยอักษรในร้านหนังสือ แอบอ่านวันละ 3-4 หน้า ครั้นเจ้าของร้านมองบ่อยเข้า ก็หายตัวไป วันต่อมาก็ไปขโมยอักษรอีก

ในวัยเด็กผมค้นพบงานของพนมเทียนโดยบังเอิญ ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร แต่งานเหล่านั้นเป็นเช่นแม่เหล็กมหึมา ดึงดูดผมเข้าไปในโลกอีกโลกหนึ่ง

ผมอ่านทุกเรื่องที่เขาเขียน ทั้งนิยายบู๊ นิยายรักหวานแหวว นิยายผจญภัย แม้แต่เรื่องนักสืบหรือแนวจิตวิญญาณ หลงรักทุกอักษรเข้าวิญญาณจนยอมเป็นขโมย อ่านในห้องสมุด อ่านในห้องเรียน เมื่อห้องสมุดไม่มีเล่มใหม่ ก็ไปขโมยอ่านในร้านหนังสือ ผมขโมยอ่านเล็บครุฑหลายเล่มในร้านหนังสือเล็กๆ ในเมืองน้อย

โลกในต่างจังหวัดเมื่อ 50 ปีก่อนเป็นโลกเล็กๆ แต่งานของพนมเทียนทำให้โลกเล็กใบนั้นขยายออกไป การค้นพบงานของพนมเทียนในห้องสมุดจึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสิ่งหนึ่งในชีวิต นึกในใจว่า นักเขียนคนนี้เก่งเหลือเกิน เขียนได้หลายแนว และเขียนดีทุกแนว นึกในใจอีกว่า ชาตินี้คงไม่มีวันเป็นนักเขียนได้ เพราะงานแบบนี้เกินกำลังแน่นอน

พนมเทียนเริ่มชีวิตนักเขียนมาตั้งแต่วัยรุ่น หล่อหลอมประสบการณ์ชีวิตยาวนาน กลั่นเป็นอักษร เป็นอักษรที่เลี้ยงชีวิต เขาเริ่มเขียนนวนิยาย เพชรพระอุมา ในปี 2507 เขียนได้ไม่กี่เล่ม ก็ตัดสินใจเปิดนิตยสารฉบับใหม่ชื่อจักรวาล แล้วเขียนนิยายเรื่องนี้เลี้ยงนิตยสาร คล้ายๆ กิมย้งเขียน อินทรีเจ้ายุทธจักร เลี้ยงหนังสือพิมพ์หมิงเป้า

จักรวาลเปิดจักรวาลของนักอ่านไทยทั่วประเทศ ผู้คนตามอ่าน เพชรพระอุมา อย่างใจจดใจจ่อทุกอาทิตย์ การเขียนนิยายเลี้ยงสำนักพิมพ์ได้นั้น ต้องใช้ฝีมือชั้นสูง จับคนอ่านอยู่หมัด ติดงอมแงมยิ่งกว่ากัญชา ในแวดวงงานประพันธ์เชิงจินตนาการลึก บรรเจิด และสนุก ฝั่งตะวันตกมี อเล็กซานเดอร์ ดูมาส์ ฝั่งจีนมีกิมย้ง ฝั่งไทยมีพนมเทียน

เส้นทางที่นักประพันธ์เหล่านี้สร้าง เป็นทางลึกชัดเจน และปูทางให้นักเขียนรุ่นหลังเดินตาม และขโมย! ในวัยโตขึ้น ผมกลายเป็นนักขโมยอักษรอีกครั้ง คราวนี้ขโมยจากงานของพนมเทียนโดยตรง ในโลกของการเขียนหนังสือ ไม่มีโรงเรียนใดสอนเรื่องการเขียนดีเท่าผลงานของนักเขียน

ผมศึกษาวิเคราะห์งานเขียนของพนมเทียน เรียนรู้เทคนิคการวางพล็อต การเดินเรื่อง จังหวะจะโคน ภาษา เป็นศิษย์ชนิดครูพักลักจำ เรียนรู้การเขียนจากงานเหล่านั้น

งานหลายชิ้นสลักเสลาเหมือนประติมากรรมหินอ่อน ยกตัวอย่างเช่น ศิวาราตรี ภาษาวิจิตรงดงาม แม้แต่นวนิยายผจญภัย เพชรพระอุมา นอกจากสนุกระดับสุดยอด ยังแสดงให้เห็นฝีมือการประพันธ์ระดับโลก ภาษางดงาม

ผมไม่มีทางเดินถึงจุดจุดนี้ในโลกวรรณกรรม หากไม่มีนักเขียนนามพนมเทียน หมึกที่เขียน ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน ก็มีร่องรอยทอดมาจาก เล็บครุฑ และ เพชรพระอุมา

หลายสิบปีตั้งแต่ขโมยอักษรของพนมเทียนครั้งแรก ผมมีโอกาสร่วมทาง-สนทนา-เสวนากับเขาหลายครั้ง เป็นนักเขียนที่ถ่อมตน เป็นจอมยุทธ์งำประกาย ถ่อมตน และมีความเมตตาปรานีต่อนักเขียนรุ่นหลัง

จอมยุทธ์อักษรที่สูงสุดคืนสู่สามัญ เป็นเทียนเล่มหนึ่งที่นำทางนักอ่านและนักเขียน

ดีใจที่โลกมีแสงเทียนดวงนี้ ดีใจที่ได้เดินตามรอยปรมาจารย์ไปในดงอักษร ดีใจที่ได้ขโมยอักษร

จากใจนักขโมยอักษรคนหนึ่ง

วินทร์ เลียววาริณ