สมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์กลุ่มชนต่างๆ อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานและมีส่วนในการร่วมสร้างบ้านแปงเมือง ยังคงมีเรื่องราวที่น่าสนใจในหลายแง่มุมที่ชวนให้เรียนรู้ เช่น เรื่องราวของกลุ่มชาติพันธุ์ชาวลาวซึ่งอพยพมาจากสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ซึ่งชาวลาวเหล่านี้ถือเป็นกำลังสำคัญของบ้านเมือง ทั้งช่วยราชการทัพยามศึกสงคราม ยามสงบช่วยสร้างสาธารณูปโภค ช่วยสร้างปราสาทราชวัง วัดวาอาราม และช่วยราชการในหน้าที่ต่างๆ ชุมชนชาวลาวตั้งแต่ครั้งอดีต ยังคงมีวัฒนธรรมลาวสืบเนื่องต่อมาจนทุกวันนี้

“หมู่บ้านลาว” หรือ “ชุมชนบางไส้ไก่” อยู่ด้านหลังมหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา เขตธนบุรี เอกสารประวัติชุมชนที่บันทึกตามคำบอกเล่าจากบรรพบุรุษ เดิมผู้คนชาวลาวอพยพครอบครัวมาจากเมืองเวียงจันทน์ และตั้งหมู่บ้านอยู่ริมคลองเนื่องจากพึ่งพาอาศัยสายน้ำ ก่อนบ้านเมืองจะพัฒนาเปลี่ยนมาสู่ยุคสัญจรทางถนน นอกจากนี้ ในบริเวณใกล้เคียงกันยังมีกลุ่มชาวมอญที่เข้ามาตั้งถิ่นฐานอยู่ในแถบวัดประดิษฐารามริมคลองบางหลวงไม่ห่างจากวัดลาว หรือวัดบางไส้ไก่ของชุมชนบางไส้ไก่นัก ชาวลาวตั้งแต่สมัยอดีตมีความเชื่อว่าท้าวนนทะเสน - ท้าวอินทะเสนเป็นผู้มีบุญคอยปกป้องดูแลชาวบ้านให้อยู่อย่างมีความสุขและปลอดภัย จึงสร้างศาลไว้เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของคนในชุมชน

ภูมิปัญญาที่ยังคงอยู่ในวิถีชีวิตของชาวลาวในหมู่บ้านลาวแห่งนี้ คือวัฒนธรรมการทำขลุ่ยและแคน เครื่องดนตรีพื้นบ้านที่ทำเป็นอาชีพสร้างรายได้ เป็นมรดกทางวัฒนธรรมของชุมชน ปัจจุบันหมู่บ้านลาวเป็นแหล่งผลิตขลุ่ยไทยที่มีคุณภาพแห่งหนึ่งของไทย มีปราชญ์ชาวบ้าน มีช่างฝีมือชั้นครูที่สืบทอดการทำขลุ่ยมาอย่างยาวนาน รวมถึงการเป่าขลุ่ยเป็นท่วงทำนองเพลงลาวต่างๆ สำหรับเอกลักษณ์สำคัญที่ทำให้ขลุ่ยหมู่บ้านลาวเป็นที่รู้จักและนิยมอย่างแพร่หลาย คือ ลวดลายวิจิตรงดงาม โดยนำตะกั่วเทราดลงบนลำขลุ่ย เกิดเป็นสารพัดลาย เช่น ลายหิน ลายดอกพิกุล ลายรดน้ำ กรรมวิธีแบบโบราณไม่มีให้เห็นแล้วในตอนนี้ แต่ละบ้านต้องปรับตัวทำขลุ่ย โดยใช้วัสดุพลาสติกพีวีซี สำหรับการศึกษาดนตรีไทย ชุมชนบางไส้ไก่และสถาบันการศึกษาในพื้นที่ได้บันทึกภูมิปัญญาศิลปวัฒนธรรมและงานฝีมือทรงคุณค่าของชุมชนเก่าแก่ที่อยู่คู่กรุงรัตนโกสินทร์กว่า 200 ปี ไม่ให้สูญหายไป อีกทั้งพื้นที่แห่งนี้ยังเปิดให้ผู้คนมาเยี่ยมเยือนเรียนรู้วิถีวัฒนธรรมชาวลาวและชมกระบวนการผลิตขลุ่ยบางไส้ไก่จากเจ้าของวัฒนธรรม