10 เม.ย.63- ผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อ Bhurin Treetampinich  ซึ่งอยู่ระหว่างกักตัวดูอาการ ที่ อาคารรับรอง ฐานทัพเรือสัตหีบ เนื่องจากเดินทางกลับจากต่างประเทศ โดย ไดอารี่คืนที่ 6 เขาได้เขียนเล่าเรื่องสุดซึ้ง จากเจ้าหน้าที่ที่ดูแลผู้ถูกกักตัวว่า

เจ้าหน้าที่บอกว่าไม่อยากให้เรียกว่ากักกันเลย อยากให้เรียกว่าเฝ้าระวังมากกว่า

ไดอารี่คืนที่ 6 เฝ้าระวังที่สัตหีบ

ไม่เท่เลยหวะ ไม่คูล ไม่อันตราย ไม่แคทชี่

วันนี้ดีเจพี่ผญ.พูดออกลำโพงตอนเย็นๆครับ ว่า
“คุณอ้นคะ ออกมาที่ระเบียงด้วยค่ะ”

“คนอ้นคะอยู่มั้ยคะ ไลน์ไม่ตอบ”

“คุณอ้นช่วยออกมาเจอที่ระเบียงด้วยนะคะ”

คนอื่นๆแม่งก็ออกมากัน เพื่อมาดูว่าจะเกิดไรขึ้นกับคุณอ้น

“ใครอยู่ห้องคุณอ้น ฝากปลุกคุนอ้นหน่อยค่ะ เขาหลับอยู่รึเปล่า”

เราก็แบบ เชี่ย คุณอ้นทำไรผิดวะ กูรอฟังอยู่
สักพักใหญ่ พี่เขาก็เงียบไป

“วันนี้วันเกิดคุณอ้น ทางเจ้าหน้าที่มีเค้กมาให้ค่ะ”

เห็นทหารข้างล่างผูกเค้กก้อนน่ารักเล็กๆที่เชือก แต่หน้าพี่คนผูกคือดุสัด แต่มุมมันไม่ค่อยเห็นหวะ เห็นแค่นี้

“สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณอ้น อาจจะชิ้นเล็กหน่อย แต่เจ้าหน้าที่ตั้งใจค่ะ”

หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ก็เปิดเพลงเว้ย เพลงไรไม่แน่ใจ แต่ประมาณว่าเป็นเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ที่กูไม่เคยได้ยินมาก่อน

“คนอื่นๆที่อยู่บนระเบียง ร่วมมาเต้นโยกย้ายให้คุณอ้นได้นะคะ”

มุมมันไม่เห็นนะ แต่กูนึกสภาพพี่ทหารเรือเต้นข้างล่างหน้าระเบียงให้พี่อ้นที่เป่าเค้กอยู่
ประมาณไปกิน เอมเค แล้วมีเปิดเพลงเต้นตอนวันเกิดไรงี้ ตบมือพร้อมเพรียง แป๊ะๆ ทหารเรือแบ๊วๆคิ้วๆเลย อันนี้คือภาพในหัว

พอเพลงจบก็ได้ยินเสียงทุกคนที่ระเบียงตบมือให้คุณอ้น

ไม่ได้รู้มาก่อนว่าสมัครสมาชิกกักกันที่สัตหีบจะมีแพคเกจวันเกิดร่วมด้วย น่าสนใจ

แต่พี่ดีเจก็บอกว่าแพกเกจเป็นไปตามที่ศูนย์กักกันกำหนด โปรดศึกษาข้อมูลก่อนมากักกัน และทางศูนย์จะไม่รับผิดชอบ หากจำวันเกิดคุณไม่ได้โดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า

ชื่อคุณอ้นคือชื่อสมมติ

ที่สัตหีบถ้าเกิดหิวอย่างอื่นขึ้นมาเช่นข้าวเหนียวมะม่วง สามารถให้ญาติมาฝากได้นะครับ โดยจะแบ่งเวลาฝากตอน 11โมงเช้า กับ 5โมงเย็น

คือจะมาได้ตลอดหละ แต่จะส่งให้เราได้รับช่วงสองเวลานี้ อย่ามาหลัง5 โมงเย็นนะครับ มะม่วงอาจจะเน่าคาถุงค้างคืน เสียดายของครับ

วันนี้เป็นวันที่ผมรอคอย แม่ผมบอกว่าจะหาเรื่องเอาของมาฝากที่สัตหีบครับ อาจจะได้เห็นหน้ากัน แม่บอก

ยังไม่ได้เจอแม่เลยตั้งแต่กลับไทยมา

แผนของผมและแม่คือเหมือนตอนอยู่ ป.4 ที่โรงเรียนประจำ
แม่จะเอาผ้าห่มมาฝาก เพื่อแอบมาเจอผมแว๊บๆ และแอบยัดขนมลูกอมซ่อนไว้ข้างล่างครับ ครูไม่เห็น

ผมเอาขนมไปกินกับเพื่อน ในโรงเรียนประจำ สามารถเลเวลอัพสกิลทางสังคมกับเพื่อนได้ ผู้ใดมีขนมแบ่ง ผู้นั้นย่อมมีเพื่อนยอมรับเสมอ

และแม่จะเขียนจดหมายแนบมาให้ด้วยทุกครั้ง ประมาณว่า “อยู่ได้มั้ยลูก มีเพื่อนมั้ย อย่าลืมเอาขนมแบ่งๆกันนะ”
ถึงแม่เป็นหมอฟัน แต่แม่ก็เป็นหมอฟันที่ลายมือสวย และไม่เคยห้ามผมกินทอฟฟี่เลย

พอได้เจอหน้าแม่แปปนึง มันจะมีพลังนอนอยู่โรงเรียนต่อ

นอกเรื่องนาน กลับมาที่สัตหีบครับ แม่โทรมา บอกว่าเอาของฝากไปแล้ว เป็นผ้าปิดปาก

แม่ถามว่าห้องหนูอยู่ไหน แม่จะเห็นหนูมั้ย
ด้วยสกิลยิ้มแย้มของแม่ แม่สามารถผ่านด่านทหารและเจ้าหน้าที่เข้ามาในค่ายได้ แต่ไม่ลึก

ผมเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆใส่ผ้าปิดปากสีขาวห่างออกไป 300เมตร จากระเบียง ผมเผลอตะโกน ทั้งๆที่ถือโทรศัพท์อยู่ แม่!

แม่หันมาแล้วโบกมือให้ครับ เราทั้งสองต่างวางโทรศัพท์ลง และโบกมือให้กัน เป็นช่วงเวลาเงียบๆ ไม่ได้มีเสียงอะไร ไม่ได้เห็นปากแม่แต่ก็รู้ได้ว่าแม่ยิ้มอยู่ และผมก็เช่นกัน ก่อนแม่จะเดินลับสายตาออกไปทางพุ่มไม้

คิดในใจ ไม่กลับบ้านก็ดีละ พ่อแม่เป็นไรนี่แย่เลย มีพลังอยู่ต่อเพิ่มขึ้นมาเล็กๆ

ของมาตอน 5 โมงกว่าๆครับ ในถุงผ้าลายการ์ตูนสีเขียว มีกระดาษที่แม่เขียนชื่อผมลายมือเหมือนเมื่อ 12 ปีก่อน
มีผ้าปิดปากอยู่ด้านบน, ปรอทวัดไข้, แอลกอฮอล์, และแน่นอนครับ ขนมถุงเล็กๆซ่อนไว้ข้างใต้เช่นเคย

ผมรีบโทรหาแม่ บอกว่าได้ของแล้ว แม่ก็ถามว่า อยู่ได้มั้ย คุยกับเพื่อนในห้องเป็นยังไงบ้าง แม่เอาขนมซ่อนไว้ อย่าลืมแบ่งเพื่อนทานด้วยนะลูก

เลยบอกแม่ว่าแม่ไม่ต้องซ่อนนนนน เขาไม่ให้ห้ามให้เอามาครับแม่ แม่ก็บอกว่าชินลักลอบขนมบ่อยจัด

แม่บอกว่ารอบนี้ของน้อยหน่อย แล้วแม่จะได้หาเรื่องมาเจอหน้าหนูใหม่นะลูก

คิดถึงแม่เสมอนะครับ Sirapat Treetampinich

คิดถึงพ่อด้วย ของพ่อไม่ต้องน้อยใจ ไว้อีกเรื่องนึงนะพ่อ มาเยี่ยมดิ เดี๋ยวจะได้เขียนให้ Johny Chatchai

ยาวหน่อยครับวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้กะจะเล่าเรื่องนิวยอร์ก ว่าที่กลับมาเนี่ย แม่งไม่ได้ง่าย

วันนี้ไม่ได้มาโปรโมทร้านรองเท้านะครับ พอดีปิดดีลกับพี่สาวไม่ได้ Dipsy Daisy

แต่จะมาโปรโมทหนังธีสิสที่เกี่ยวกับแม่และผมและโรงเรียนประจำครับ หนังใกล้เสร็จแล้วครับใครอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอฝากหนังด้วยครับ stay tuned.

#quarantine #สัตหีบ.