1 เม.ย.61- นายษัษฐรัมย์ ธรรมบุษดี อาจารย์ประจำวิทยาลัยสหวิทยาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ผู้ร่วมก่อตั้งพรรคอนาคตใหม่ โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊กส่วนตัว Sustarum Thammaboosadee ถึงสัญญาจ้างการเป็นอาจารย์ ผูกโยงอำนาจเผด็จการของรัฐในสายสังคมศาสตร์ และความต้องการไปสู่รัฐสวัสดิการซึ่งเป็นนโยบายเด่นของพรรคอนาคตใหม่

นายษัษฐรัมย์ ระบุว่า...

สัปดาห์ก่อนผมได้ต่อสัญญาเป็นอาจารย์ที่ มธ. ต่อด้วย 5+5+2ปี ตัวเลขพิลึกนี้เป็นสัญญาที่ดีที่สุดก่อนเป็นรองศาสตราจารย์ แต่เป็นเงื่อนไขสุดโหดของอาจารย์มหาวิทยาลัย คือได้สัญญา 5 ปี 2 ครั้งแล้วต่ออายุให้ได้อีก 2 ปี ต้องเป็นรองศาสตราจารย์ภายในช่วงเวลานี้ไม่งั้นถูกเลิกจ้าง ถ้าคนบรรจุหลัง 2558 จะได้แค่ 5+2 คือต้องเป็นรองศาสตราจารย์ภายใน 7 ปี

บางมหาวิทยาลัยนี่ใช้ทุนไม่ครบไล่ออกและปรับทุน เพื่อนอาจารย์ทุกคนทำงานภายใต้ความกดดันนี้

เป็นเงื่อนไขการจ้างยิ่งกว่าแรงงานข้ามชาติเพราะไม่อยู่ใต้กฎหมายแรงงานด้วย

เกิดอะไรขึ้นกับมหาวิทยาลัยไทย ทั้งๆที่คนไทยบ้าเรียน บ้าปริญญา แต่สวัสดิการคนทำงานกลับต่ำเตี้ย ค่าเทอมสูงลิบลิ่ว แต่คุณภาพตกต่ำ สวัสดิการคนทำงานแย่ และไม่ต้องพูดถึงว่าเสรีภาพหดหายด้วย common sense ของการแสวงหากำไรของทุน

มันสัญญาว่าจะเลื่อนลำดับชั้นให้เราแต่ตลอด 20กว่าปีที่ผ่านมาไม่ใช่เลย การศึกษาทำให้คนจนและมีหนี้ ผู้ปฏิบัติงานสวัสดิการแย่ลง มิต้องพูดถึงเสรีภาพที่ถูกกรองจากตรรกะของการได้กำไร ควบคู่กับอำนาจเผด็จการของรัฐในสายสังคมศาสตร์

ผมสัมผัสได้ด้วยการถูก censor มากขึ้นทุกปีๆที่ทำงานด้วยตรรกะว่าสิ่งที่ทำมีต้นทุนและไม่คุ้มค่า

มีลูกศิษย์ที่จบไปแล้วทักมาบอกว่าเธอดีใจที่ได้เรียน PPE ได้เรียนรู้อะไรเยอะถึงความเป็นไปได้ของโลกใหม่ แต่ตอนนี้เธอเป็นหนี้ กยศ. เกือบสามแสน โลกมันหนักอึ้ง ผมเคยเสนอไป 4-5ครั้งเรื่องการเสนอทุนการศึกษา cover คนกู้ กยศ.ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก เสนอเรื่องการปรับสวัสดิการของพนักงาน คิดแล้วก็น่าเศร้ากับตัวเองที่แม้นักศึกษาคนหนึ่งผมยังช่วยอะไรไม่ได้ ซ้ำตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอดจากการ censor ของกลไกการแสวงหากำไรในมหาวิทยาลัยอีก

ส่วนมากก็จะได้คำตอบว่าสิ่งที่ผมเสนอเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ผมทำใครๆเขาไม่ทำกันโลกนี้ ทุกมิติเขาคิดเรื่องกำไรขาดทุน

หลายปีก่อน ตอนอายุ 27 จบปริญญาเอกใหม่ๆ กรรมการสอบสัมภาษณ์ถามผมว่า เหตุใดมาเป็นอาจารย์ธรรมศาสตร์ทั้งๆที่ดูแล้วน่าจะเหมาะกับอีกที่หนึ่งมากกว่า ผมตอบว่า 'สำหรับผม เป็นอาจารย์ธรรมศาสตร์ เหมือนเด็กที่ตื่นมาแล้วทุกวันเป็นวันคริสต์มาส' ไม่มีผู้บริหารคนไหนจำได้หรอก สำหรับพวกเขามันเป็นวันอังคาร สำหรับผมมันคือวันแรกในการเริ่มอาชีพที่ฝัน ทุกคนคงมีห้วงเวลาแบบนี้เหมือนผม แต่แปลกที่มันหายไปทุกวันที่ตื่นเช้ามา ทุกครั้งที่รู้สึกว่าวิ่งตามความฝันที่ว่างเปล่า เหมือนวันนี้ผมเดินผ่านร้านเหล้าศุกร์สิ้นเดือน เห็นพนักงาน office กินเหล้าเมาแบบอยากลืมทุกอย่างในโลก เราโตเกินกว่าจะเชื่อในวันคริสต์มาส กัน

ในความรู้สึกไม่ดีนัก ผมได้พบกับสหายท่านหนึ่ง เขากับเพื่อนบอกผมว่า จบจากสหวิทยาการ ผมไม่ทันได้สอนพวกเขา เขาผลักดันการปฏิรูปการเกษตรแบบถอนรากถอนโคน เพิ่มโอกาสการเข้าถึงแหล่งทุน บูรณาการเข้าสู่รัฐสวัสดิการ ประกันรายได้ สร้างทางเลือกที่มากขึ้น เกษตรกรต้องไม่จน แต่ไม่ใช่ด้วยการประกันราคาพืชผล หากแต่ด้วยรัฐสวัสดิการ และเทคโนโลยีสมัยใหม่

เห็นแล้วมันชี้ให้เห็นว่าขณะที่อำนาจทุนนิยมเสรีนิยมใหม่มันค้ำโลก ผูกขาดทุกความเป็นไปได้ เรายังมีคนที่แสวงหาทางเลือกใหม่อยู่เสมอ

อีกเฮือกหนึ่งของการต่อสู้ โลกนี้ไม่ได้เปลี่ยนด้วยเราเพียงคนเดียว มันได้จากการรวมของความหวังและสิ้นหวัง ไปพร้อมกัน.