บรรยากาศความขัดแย้งทางความคิดทางด้านการเมือง ที่กำลังแพร่เชื้อความไม่พอใจระบาดไปทั่วสังคมไทยไม่แพ้โรคไวรัสโควิด-19 เผลอๆ อาจจะกลบปัญหาฝุ่นจิ๋ว PM 2.5 ไปเลยนั้น

      บอกตรงๆ ว่า ทำให้มนุษย์ป้าครั่นเนื้อครั่นตัวเลยทีเดียว!!

      ไม่ช่ายๆ!!! ไม่ใช่ตัวเนื้อสั่นอยากลงไปเดินถนนกับใครเขาหรอกนะคะ

      แต่รู้สึกเป็นห่วงลูกหลาน ไร้เดียงสา ที่จิตบริสุทธิ์และไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แค่อยากเห็นบ้านเมืองดีกว่าเก่า หรือไม่ก็เบื่อนักการเมืองน้ำเน่าหน้าตาเดิมๆ ทั้งหลาย

      เข้าใจอาการแบบนี้นะจ๊ะ เพราะป้าเองก็เคยเป็นเยาวชนคนรุ่นปัญญาชนเมื่อหลังเหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 มาก่อน

      อะไรที่รุ่นพี่ว่าดี อาจารย์แนะนำว่าถูกต้องชอบธรรม เราก็จะเห็นดีเห็นงามสอดคล้องไปด้วย ซึ่งมันก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย เพราะทุกคนที่หวังดีอยากเห็นบ้านเมืองพัฒนา เจริญก้าวหน้าเทียบเทียมกับอารยประเทศนั้น ย่อมเป็นสิ่งที่ควรจะส่งเสริมสนับสนุน

      แต่สิ่งที่ไม่ดีคือ ส่วนใหญ่พวกเราที่เป็นนิสิตนักศึกษานั้นด้อยประสบการณ์ จนไม่ได้ตระหนักรู้ว่าโลกนอกมหาวิทยาลัยแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับโลกในห้องเรียนหรือในรั้วมหาวิทยาลัย

      ทำให้บ่อยครั้งมากที่พลังของนิสิตนักศึกษาถูกนำไปแอบอ้างสร้างผลประโยชน์ของคนบางกลุ่ม ประมาณว่า กว่าจะรู้ตัวมันก็แทบจะสายเกินไป หรือบางคนโชคร้าย อาจจะต้องถึงกับแลกด้วยชีวิต

      มองมุมของมนุษย์ป้าที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฤดู ก็ขอแนะนำว่า ใช้สติ และพิจารณาทุกเรื่องอย่างมีเหตุมีผล แล้วเราจะไม่ถูกสังคม "อุปาทานหมู่" พาไปในทิศทางที่ผิดพลาด

      ประเด็นความคิดทางการเมืองไม่ใช่เรื่องของแฟชั่น ที่ต้องอินเทรนด์ หรือวิ่งแห่ตามๆ กันไป เพียงแค่รู้สึกว่า ถ้าเราไม่ไปแล้วเราจะเอาต์ หรือเชย  มิใช่คนรู้เท่าทันยุคดิจิทัล แต่มันเป็นเรื่องที่ต้องพิจารณาถึงข้อดีข้อเสีย ความถูกผิด ความยุติธรรม ความอยุติธรรม และที่ต้องไม่ลืมคือ กฎ กติกา มารยาท เพราะถ้าคิดจะทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ สังคมก็คงต้องวุ่นวาย

      หากใครคิดว่าต้องชนะ จึงจะหมายถึงความสำเร็จ หรือความถูกต้อง ก็ลองถามตัวเองด้วยว่า ชนะแล้วใครได้อะไรบ้าง???

      ที่สำคัญพร้อมแล้วหรือยังที่จะแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้ชัยชนะ เพราะบนถนนคือชีวิตจริงนอกรั้วมหาวิทยาลัยนะคะ.

                                                              "ป้าเอง"