(1)

อาทิตย์ที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2560 ตรงกับวัน ส่งท้ายปีเก่า พอดิบ พอดี เลี่ยงไม่พ้นที่จะต้องอำลา-อาลัยปีเก่ากันไป ณ ที่นี้ และตั้งจิตภาวนา อัญเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก ให้ช่วยอำนวย อวยชัย ช่วยเป็นขวัญ เป็นกำลังใจ ให้กับใครต่อใครที่เป็นเพื่อนมนุษย์ร่วมแผ่นดิน ร่วมวัฏสงสาร พอได้ โชคดีปีใหม่ กันไปตามสภาพ...

                                                                                (2)

                ส่วนในเรื่องความสนุกสนาน บันเทิง รื่นเริง ยินดี สำหรับผู้ซึ่งผ่านปีเก่า-ปีใหม่ มากว่า 60 ทศวรรษเข้าไปแล้ว อย่างอันตัวข้าพเจ้าเอง อะไรต่อมิอะไรมันคงออกไปทาง...งั้นๆ อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้ คือไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น ร่าเริง คึกคัก สดใส มากมายนัก เพราะเท่าที่ผ่านมา-ผ่านไป ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า กว่า 60 ปี มันคงไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า การผ่านมา-ผ่านไป ตามธรรมชาติของกาลเวลานั่นแหละทั่น ยิ่งเมื่อมันผ่านซ้ำๆ ผ่านแล้ว ผ่านเล่า ยิ่งส่งผลให้ความตื่นเต้น ร่าเริง ยินดี ถูกแปรสภาพไปเป็น สติ หนักไปทางนั่งคิด นั่งพิจารณา แทนที่จะลุกขึ้นมากรี๊ดๆ กร๊าดๆ เหมือนอย่างพวกเด็กๆ ที่เขายังพอมีเรี่ยว มีแรง และยังไม่ต้องคิดอะไรมาก...

                                                                        (3)

                ยิ่งเมื่อส่องดูสารรูปตัวเองในกระจก...หัวที่เคยพอมีอะไรหะรอมหะแรม มีเส้นๆ บางๆ หลงเหลืออยู่มั่งซัก 10  เส้น 20 เส้น มาบัดนี้...ก็ล้านเลี่ยน เตียนโล่ง เข้าสู่วงจร ความหัวล้านแบบเบ็ดเสร็จสมบูรณ์ ไปเรียบโร้ยย์ย์แล้ว หนังหน้า หนังตีน นับวันจะยิ่งยับๆ ย่นๆ หนักซะยิ่งกว่าหนังชามัวร์ ที่เขาเอามาทำกระเป๋า ทำรองเท้า ด้วยเหตุเพราะยับแบบมีเสน่ห์อะไรประมาณนั้น ความคิด ความอ่าน ตลอดไปจนความจำ ก็เริ่มช้าลงๆ และเลือนๆ ไปตามสภาพ ชนิดเพิ่งออกมาจากห้องน้ำแค่ไม่กี่นาที ก็จำไม่ได้ซะแล้วว่า เปิดก๊อกน้ำทิ้งเอาไว้หรือเปล่า...ฯลฯลฯลฯ

                                                                         (4)

                ด้วยลักษณะอาการเช่นนี้นี่เอง...เลยต้องหันมาหา สติ ให้มากๆ เข้าไว้ก่อน ต้องใคร่ครวญ หวนคิด พิจารณา ถึงสภาพตัวเองเป็นองค์ประกอบไปในแทบทุกเรื่อง ทุกกรณี ว่าอะไรก็ตามที่คิด ที่ประพฤติ ปฏิบัติ มันจะเหมาะ-ไม่เหมาะ สอดคล้อง-ไม่สอดคล้อง กับสภาวะแห่งวัยและสังขาร จะนำมาซึ่งความขัดแย้ง แปลกแยก กับตัวตนของตน จนอาจส่งผลให้ต้องกลายสภาพเป็น เฒ่าทารก ไปเลยหรือไม่ และอะไรที่จะนำมาซึ่ง ประโยชน์ สำหรับตัวเองและผู้อื่น โดยเฉพาะในช่วงที่แสงแห่งเทียนไข มันเริ่มมอดไหม้ ลุกลาม กลืนกินตัวเอง จนแทบจะหมดเล่มในอีกไม่นาน-ไม่ช้า...

                                                                        (5)

                ยิ่งใกล้จะสิ้นลำแสงสุดท้ายเข้าไปทุกที...ความปรารถนา ความต้องการ ที่จะยังประโยชน์ไปจนตราบเท่าวินาทีสุดท้าย ยิ่งกลายเป็นสิ่งสำคัญเหนือไปกว่าสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น เรียกว่า...ไม่ต้องเสียเวลาเก๋ เสียเวลาเท่ ไม่ต้องคำนึงถึงความสวย ความหล่อ ใดๆ อีกต่อไปแล้ว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันหมดสภาพ เกินกว่าที่จะมาคิด ประดิษฐ์ ตกแต่ง เสริมโน่น เสริมนี่ ให้ดูเด่น ดูดี อะไรกันมากมาย เนื่องจากอะไรต่อมิอะไรเหล่านั้น...สุดท้ายมันย่อมถูกกลืนกิน มอดไหม้ ไปด้วยตัวของมันเองอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ เหลือแต่ว่า...มันยังพอเป็นอุปกรณ์ช่วยเสริม ในการผลิตลำแสง ให้สามารถส่องสว่างไปถึงวินาทีสุดท้าย ได้หรือไม่ เพียงใด เท่านั้นเอง...

                                                                         (6)

                ด้วย สติ ที่คอยช่วยกระตุ้นเตือนให้พยายามหาทางดำเนินชีวิตไปในลักษณะนี้นี่เอง เลยทำให้ไม่ถึงกับต้องหวาดวิตกกับวัน-เวลาที่ผันผ่านไปในแต่ละปี ไม่ต้องกังวลกับสรีระ ร่างกาย หรือแม้แต่สถานะของตัวเอง ว่าจะเหี่ยวๆแห้งๆ เสื่อมโทรม ทรุดโทรม ลงไปถึงขั้นไหน ขอเพียงแค่ไม่ว่าอยู่ในวัยใด สถานะใด แต่ยังสามารถเปล่งแสง ยังพอเอื้ออำนวยประโยชน์ให้แก่ผู้อื่นได้มั่ง อันนั้น...ก็พอแล้ว!!! พอหยิบมาใช้เป็นหลักคิด แนวทาง เป็น ยุทธศาสตร์ของคนแก่ ได้โดยปริยาย...

                                                                        (7)

                เหมือน คนแก่ ระดับรัฐบุรุษอาวุโสอย่าง ป๋าเปรม นั่นไงทั่น...ขนาดปาเข้าไป 97 ปี หวิดจะครบศตวรรษมะรอมมะร่อ อะไรต่อมิอะไรน่าจะเลือนๆ มัวๆ ไปหมดแล้ว แต่โดยคำพูด คำอวยพร แค่ไม่กี่ประโยค ไม่ว่า... ตู่ได้ให้สัญญาว่าจะนำความสุขมาให้คนไทยเท่าที่สามารถจะทำได้ ดังนั้น ตู่จะต้องดำรงความมุ่งหมายนี้ไว้ให้ได้ ว่าเราจะทำทุกอย่างขอให้คนไทยมีความสุขขึ้น โดยเฉพาะคนยากคนจน หรือ ตู่ใช้กองหนุนไปเกือบหมดแล้ว แทบจะไม่มีกองหนุนเหลืออยู่แล้ว แต่ว่าถ้าเราสามารถแสดงให้เห็นถึงความปรารถนาดีที่มีต่อประชาชนชาวไทยกองหนุนจะมาเอง ทุกสิ่งทุกอย่างมีอัน สว่างวาบ ขึ้นมาโดยฉับพลัน-ทันที ฮ้ายย์ย์ย์...อะไรจะแก่อย่างมีคุณภาพ แก่แบบสุดยอดเท่านี้...ย่อมไม่มีอีกแว้วว์ว์ว์....