22พ.ย.เฟซบุ๊กแฟนเพจ P.khondee ( พี่คนดี กวีสมัครเล่น) โพสต์ข้อความและบทกลอนลงบนเฟซบุ๊ก โดยมีเนื้อหาดังนี้
เพิ่งจะเขียนไปสดๆร้อนๆ เกี่ยวกับเรื่องที่สาวกของบางพรรค เข้ามาเขียนข้างฝาเพจเพื่อระบายความคิดเลื่อนเปื้อนเอาตามใจ เพราะเขาเองแยกไม่ออกระหว่างคำว่า
“เปิดให้สาธารณชนเข้าชม” (open to public) กับ “เป็นสมบัติสาธารณะ”(belong to public)
มาวันนี้ ไม่แปลกใจเลยว่า แม้แต่ สส ของพรรคนี้เอง พวกเขาก็ดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่า
ห้องพัก และประตูห้องพักในสภานั้น
รัฐก็แค่อนุญาต”ให้พรรคยืมใช้ “
ไม่ได้ ยกให้เป็น “สมบัติของพรรค”
แม้จะมีชื่อพรรคติดอยู่ก็ตาม
โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไยจึงทำเป็นเด็กเกรียนเขียนประตูกันเพลินเลย ถ้าทำได้โดยรู้สึกผิดปกติอะไร ในขีวิตจริงคงจะชอบเขียนด่ารัฐบาล ตามเพจชาวบ้าน หรือห้องน้ำสาธารณะอยู่แล้วกระมัง
พอกัน ทั้ง ผู้สนับสนุน และ สส พรรค
ทัศนคติที่ว่า เมื่อเกิดความไม่พอใจแล้วจะทำอะไรกับสมบัติของคนอื่น หรือสมบัติของส่วนรวมอย่างไรก็ได้ นับว่าเป็นอันตรายอย่างยิ่ง เพราะวันหนึ่งมันอาจพัฒนาเกินเลยไปเหมือนที่เด็กผู้ประท้วงในฮ่องกงทำ พวกเขาอาจคิดว่า เขามีส่วนในการเสียภาษีเพื่อสร้างสมบัติสาธารณะ ดังนั้น การทำลายทรัพย์สินสาธารณะ เพื่อแสดงความเห็นทางการเมืองนั้น ถือว่าไม่ผิดอะไร
อย่าให้มันเคยชินจนไปถึงจุดนั้นเลยนะครับ
ผู้ใหญ่อย่าทำตัวอย่างไม่ดีให้เด็กดู
จะอ้างว่าเขียนบนสติกเกอร์ ถ้าไม่ลอกออก มันก็ดูสกปรกเลอะเทอะ ถ้าลอกออก สติกเกอร์ มันก็ถูกทำลายเสียไป ไม่ใช่หรือครับ หรือคิดว่า มีเงินซื้อสติกเกอร์ใหม่กี่อันก็ได้ จึงสามารถทำอะไรก็ได้งั้นหรือ ที่สำคัญประตูนั้นไม่ใข่ประตูบ้านท่าน ที่จะเอาอะไรมาติด หรือเอาขวานจามได้ตามใจ
แล้วเหตุไฉน ไม่เขียนบนบอร์ดให้เป็นที่เป็นทาง ทำไมต้องเขียนบนบานประตู หรือเจตนาให้มันเป็นข่าว เจตนาให้คนรู้ไม่เท่าทันทำตาม
อุตส่าห์ได้รับเลือกมาเป็นผู้แทน ประชาชนแล้ว ทำอะไรคิดถึงเด็กๆบ้างว่า พวกเขาจะทำตามบ้างไหม ถึงเขียนแล้ว จะเช็ดออกได้ ลอกออกได้ มันเป็นเรื่องที่สมควรทำหรือไม่ ถ้ายังพอมีสติ ก็ลองใช้วิจารณญาณกันดู มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยในวันนี้ แต่ความเคยชินมันจะนำพาไปให้เกิดเรื่องใหญ่ๆขึ้นได้ครับ
คนที่เป็นผู้ดีทำกิจธุระอย่างเป็นที่เป็นทาง แต่ ไพร่ และสัตว์เดรัจฉาน ทำอะไรก็ได้ในทุกที่ที่มันอยากจะทำ

404/2019 ผู้ใหญ่เกรียนเขียนประตู

จิตหงุดเงี่ยน จึงชอบเขียน ไปทุกที่
คิดว่าเป็น สิทธิ์เสรี ที่จะเขียน
ไหนของเขา ไหนของกู ไม่รู้เรียน
ใช้นิสัย เด็กเกรียน เขียนเปรอะไป

ห้องที่จัด รับรอง เป็นห้องพัก
คงทึกทัก คงเหมา ว่าเขาให้
เอาปากกา เขียนข้อความ เอาตามใจ
ใช่วิสัย ของผู้รู้ ผู้เจริญ

คล้ายนิสัย ของเด็กเกรียน ผู้เขียนส้วม
เขียนสมบัติ ของส่วนรวม ไม่ขัดเขิน
อย่าเหมือนเด็ก ผู้โง่เง่า ที่เผาเพลิน
บอกว่าของ มาจากเงิน ภาษีกู

P.khondee
21/11/2562