อืมม์ม์ม์...ถึงขั้น หัวใจของเราถูกโบยตีด้วยความอยุติธรรม กันเลยเชียวหรือ??? เฮ้ออ์อ์อ์...อะไรจะช่างประดิษฐ์ คิดค้น สรรหาถ้อยคำ ที่ฟังแล้วขนแขนแสตนด์อัพ ครั่นเนื้อ ครั่นตัว เท่านี้ย่อมไม่มีแว้วว์ว์ว์ สำหรับคุณน้อง ธนาธร โหว่ ของหมู่เฮา ระหว่างการพูดจา ปราศรัย บนเวที อยู่-ไม่-เป็น เมื่อช่วงวันเสาร์ที่ผ่านมา...

                                                            ------------------------------------------------

                คือออกไปทางร้อยแก้ว ร้อยกรอง ไพเราะ เพราะพริ้ง พอๆ กับนางเอก มิวสิกวิดีโอ กำลังแสดงออกถึงความเจ็บปวด รวดร้าว ทรมาน ทรกรรม ตาม สคริปต์ ที่ โปรดิวเซอร์ หรือ ครีเอทีฟ จัดวางไว้ให้ใน สตอรี่บอร์ด อะไรประมาณนั้น ซึ่งก็อาจเป็นที่ถูกอก-ถูกใจ ของบรรดา กลุ่มเป้าหมาย ประเภท คนรุ่นใหม่ ทั้งหลาย ที่ชอบอะไรออกไปทาง ดรามา หรือต้องให้ เว่อร์ เอาไว้ก่อน แต่ก็ยังดีอยู่อย่าง...ที่ฟังแล้วค่อนข้างให้ความรู้สึกหนักไปทางโมแลงติก หรือ โรแมนติก ไม่ได้หนักไปทาง ซาดิสต์ แบบกุมารฮ่องกง ประเภท โจชัว หว่อง ที่ออกจะน่าสยองขวัญเอามากๆ...

                                                             ---------------------------------------------------

                เพราะถ้าออกไปในแนว โจชัว หว่อง...ไม่ใช่แค่ อยู่-ไม่-เป็น แต่อาจ อยู่-ไม่-สุข กันไปทั้งบ้าน ทั้งเมือง คือมีทั้งไล่ทุบ ไล่เสียบ ไล่กระทืบ เผาโน่น เผานี่ ไปจนเผาคนจีนด้วยกันแบบชนิดย่างกันสดๆ ล่าสุดถึงขั้นจำแลง แปลงกาย เป็นพระราม พระลักษณ์ เป็นอรชุน ไปเรียบโร้ยย์ย์ย์แล้ว คว้าคันธนู แผลงศร ใส่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ตามด้วยระเบิดขวด ก้อนอิฐ ไปจนถึงหนังสติ๊กยักษ์ ฯลฯ เล่นเอา ศุกร์ 13 ฝันหวาน กันไปทั่วทั้งเกาะฮ่องกง ไม่ได้คิดจะโรมันคาทอลิก แบบ ธนาธร โหว่ เอาเลยแม้แต่น้อย...

                                                           ----------------------------------------------------

                ด้วยเหตุนี้...จึงต้องถือว่า น่าจะสบายอก สบายใจ กันได้พอประมาณ เพราะคงไม่น่าจะมีอะไรมากไปกว่า ถือเป็นการ ระบาย อารมณ์ ความรู้สึก ระหว่างกำลังโหวงๆเหวงๆ วิเวก วิเหวโหว หรือระหว่างการตัดสิน พิพากษา คดี วี-ลัค มีเดีย ใกล้จะมาถึงในอีกแค่ไม่กี่วัน ไม่กี่ชั่วโมง การที่คุณน้อง ธนาธร ท่านหันไปพูดจา ปราศรัย หรือไประบายคำพูด คำจา กับบรรดาผู้ที่พร้อมจะเข้าถึง-เข้าใจต่ออารมณ์ ความรู้สึก ของตัวเอง จึงถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาของปุถุชนโดยทั่วไป ไม่ได้เกินเลย ขีดจำกัด ไปถึงขั้นปลุกระดง ปลุกระดม อะไรมากมายนัก...

                                                           -------------------------------------------------------

                ดังนั้น...อย่าถึงกับต้องไปคันมือ คันไม้ หัวแม่มือ หัวแม่ตีน สั่นไหวไป-มา จนเกินไป เพราะหลายสิ่ง หลายอย่าง ที่บรรดา คนรุ่นใหม่ แห่งพรรค อนาคตใหม่ เขาเรียงแถวขึ้นมาพูดจา ปราศรัย บนเวที ก็น่าจะพอมีประโยชน์อยู่บ้าง ไม่ได้เป็นอะไรที่เลวร้าย เลวทราม ไปซะทั้งหมด โดยเฉพาะถ้าหากเขายังพร้อมที่จะอาศัย หนทางรัฐสภา หรือ เวทีรัฐสภา เป็นตัวนำไปสู่อุดมการณ์ อุดมคติ ตามที่ได้วาดหวัง หรือวาดวิมานเอาไว้ ไม่ได้ใจร้อน ใจเร็ว หรือชะล่าใจ วิ่งออกนอกถนน ตามแบบฉบับ กามนิตหนุ่ม อะไรทำนองนั้น....

                                                            --------------------------------------------------------

                ส่วนถ้าอะไรมันไปไกลถึงขั้น วี-ไม่ลัค หรือถึงขั้นต้อง โชคร้าย กันไปทั้งพวง ทั้งพรรค ก็ยังสามารถระบาย ถ่ายเท ไปยังพรรคอื่นๆ หรือจะโยกไปรวมอยู่ในพรรค พลังอนาคต ก็ยังพอได้ ไม่ถึงกับต้องวิ่งออกไปให้ ควายขวิดตาย โดยใช่เหตุ และการที่ยังมีคนหนุ่ม คนรุ่นใหม่ ติดปลายนวมไว้ในสภาฯ อยู่มั่ง อย่างน้อย...อาจพอช่วยกระตุกแข้ง กระตุกขา บรรดา นักการเมืองแก่ๆ ประเภทเกล็ดแตกลายงา เขี้ยวงอกติดสปริงไฮดรอลิก มีปีก มีหาง ทั้งหลายได้บ้างไม่มากก็น้อย เพราะช่วงหลังๆ นี้...แต่ละคนแต่ละราย ชักเริ่มสยายปีก สยายหาง เริ่มออกลายกันบ้างแล้ว...

                                                             -----------------------------------------------------------

                อันนำมาซึ่งบรรยากาศเก่าๆ...ประเภท ลางลิงแลลอดเลี้ยวลางลิง-แลลูกลิงลงชิงลูกไม้ อะไรทำนองนั้น ปรากฏให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้นทุกที เกิดการตั้งกลุ่ม ตั้งก้อน ไล่ขวิด ไล่ชน ไล่ต่อรองผลประโยชน์ระหว่างกันและกัน จนไม่ว่าฝ่ายรัฐบาลหรือฝ่ายค้าน ต่างก็ อยู่-ไม่-เป็น-สุข ไปด้วยกันทั้งสิ้น อันนี้นี่แหละ...ที่อาจต้องอาศัยบรรดาพวก อยู่-ไม่-เป็น ทั้งหลาย คอยถ่วงๆ เอาไว้มั่ง แม้ว่าอาจเป็นอะไรที่น่าเหน็ดเหนื่อยไปด้วยกันทั้งคู่ แต่ถ้าต่างฝ่ายต่างหันมาเดินตาม แนวทางรัฐสภา กันเป็นหลัก ทุกสิ่งทุกอย่าง...มันก็น่าจะพอ อยู่ๆ กันไปได้ แม้ต้องอ้วกแตก อ้วกแตน ประมาณ 3 เวลาหลังอาหารไปโดยตลอด ทำไงได้...ในเมื่อขึ้นชื่อว่า ประชาธิปไตย ซะอย่าง มันคงต้องเป็นไปในแนวนี้นั่นแหละทั่นเอ๋ย...

                                                                 ----------------------------------------------------------

                ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Adlai Stevenson... I am too old to cry, but it hurts me too much to laugh. – ข้าพเจ้าแก่เกินไปที่จะร้องไห้ แต่ก็เจ็บช้ำเกินกว่าจะหัวร่อ...

                                                                  ---------------------------------------------------------