ทุกวันนี้เราจะได้ฟังข่าวที่มีแต่ความรุนแรงและรู้สึกสลด หดหู่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการประท้วงและจุดไฟเผาผู้ที่มีความเห็นต่างทั้งเป็นที่ฮ่องกง การลอบยิง ชรบ.ที่ลำพะยา การยกพวกตีกันในโรงพยาบาล หรือแม้แต่การยิงกันในห้องพิจารณาคดี คำถามคือเกิดอะไรขึ้นในสังคม ทำไมเราปล่อยให้ความขัดแย้งมาเป็นชนวนในการเข่นฆ่าทำร้ายกัน นี่หรือคือการกระทำของมนุษย์ซึ่งยกตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ แต่กลับใช้กำลังทำร้ายกันอย่างไม่มีเหตุผล สาเหตุของความขัดแย้งมาจากไหน การคิดต่างเห็นต่าง ความรุนแรงที่เกิดจากการยุยงปลุกปั่นของผู้มีอำนาจและผู้สูญเสียผลประโยชน์ หรือเกิดจากการที่แค่เรียนต่างสถาบัน พอมองหน้าแล้วไม่ชอบใจก็ยกพวกตีกันได้ง่ายๆ

                คนเหล่านี้ขาดการควบคุมสติและวิเคราะห์ปัญหา ไม่สามารถยับยั้งตนเองได้ ผลที่ตามมาก็คือสังคมเดือดร้อน เริ่มมีความหวาดระแวงในความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สิน เมื่อถามถึงความคิดเห็นต่อความรุนแรงในสังคมในสังคม ส่วนใหญ่เราจะนึกถึงการทําร้ายร่างกาย เช่น การทะเลาะวิวาท การทุบ ตี ต่อย เตะ ซึ่งมีให้เห็นแทบทุกวันตามสถานบันเทิง ท้องถนน หรือแม้แต่สถานศึกษา ความรุนแรงอีกประเภทที่พบเห็นเป็นข่าวอยู่บ่อยๆ ได้แก่ การล่วงละเมิดทางเพศ ไม่ว่าจะเป็น พ่อข่มขืนลูก ปู่หรือลุงข่มขืนหลาน หรือครูข่มขืนลูกศิษย์ ที่น่าตกใจก็คือสถานที่เกิดเหตุมักจะเป็นที่บ้านหรือภายในโรงเรียน ซึ่งเป็นสถานที่ที่ควรจะปลอดภัยที่สุด และที่น่ากลัวก็คือข้อกล่าวหาข้างต้นเป็นการกระทําของคนในครอบครัวและคนใกล้ตัวแทบทั้งสิ้น

                เมื่อมาพิจารณาถึงสาเหตุหรือปัจจัยที่ทําให้เกิดปัญหาความรุนแรงในสังคมมากที่สุด น่าจะเป็นเรื่องของการเมาสุราทำให้ขาดสติ และเรื่องของยาเสพติดที่หาซื้อได้ง่ายเหมือนซื้อลูกอม ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ ปราบอย่างไรก็ไม่หมด เพราะยาเสพติดกลายเป็นระบบขายตรงที่ได้กำไรงาม ทำรายได้ดีแบบไม่ต้องออกแรงมากมาย การอบรมเลี้ยงดูบุตรหลานและการคบเพื่อนก็เป็นปัจจัยหลักในการทำให้เกิดปัญหาความรุนแรง เด็กรุ่นนี้เกิดมาท่ามกลางเทคโนโลยี ทำให้ไวต่อสิ่งเร้า และขาดการสื่อสารหรือสัมผัสกับธรรมชาติ ทำให้มีจิตใจที่หยาบกระด้าง เห็นแก่ตัว ไม่รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา ก้าวร้าวและขาดความยับยั้งชั่งใจ เด็กที่เกิดมาโดยไม่ตั้งใจและความไม่พร้อมในการเลี้ยงดูอบรม หรือเด็กที่เกิดมาแต่ขาดการอบรมเลี้ยงดู เนื่องจากพ่อแม่ต้องทำมาหากิน ทำให้เด็กโตมาแบบไร้คุณภาพ โรงเรียนเองก็มุ่งแต่สอนด้านวิชาการ ทำให้เด็กขาดทักษะในการดำเนินชีวิต และขาดทักษะในการแก้ปัญหาเมื่อเผชิญกับสถานการณ์ความรุนแรงที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง

                อยากให้คนเป็นพ่อแม่ลองสำรวจลูกๆ ดูว่าเขามีคุณสมบัติเหล่านี้หรือไม่ มีแรงบันดาลใจ มีความสงสัยใคร่รู้ มีจินตนาการ มีความคิดวิเคราะห์ กล้าคิดต่างจากของเดิม และมีความอดทนต่ออุปสรรคที่ผ่านเข้ามา สิ่งเหล่านี้คือทักษะที่จำเป็นในการใช้ชีวิตของเด็กในศตวรรษที่ 21 ทักษะที่จะทำให้เด็กอยู่รอดและไม่ทำตัวให้เป็นปัญหาของสังคม ทักษะที่โรงเรียนและครูยุคใหม่ต้องเรียนรู้เพื่อที่จะสอนและฝึกเด็กให้พร้อมสำหรับการดำเนินชีวิตและเติบโตมาแบบมีคุณภาพ หากสำรวจแล้วพบว่าลูกขาดทักษะใด ก็ช่วยกันสนับสนุนและส่งเสริมเสียตั้งแต่วันนี้ ดีกว่าไปเน้นด้านวิชาการเพียงอย่างเดียว.

โดย จิตติมา กุลประเสริฐรัตน์ ([email protected])