อือมม์ม์ม์...ยังนึกไม่ออก ว่าคุณน้อง โรแบส ปิแอร์-ธนาธร หรือคุณน้อง อองตวน-ปิยบุตร ท่านคิดอะไร แบบไหน อย่างไร? ถึงได้จัดงาน รวมพลคนอยู่-ไม่-เป็น ขึ้นมาที่ศูนย์การค้าอะไรซักอย่าง ในช่วงวันเสาร์ที่ 16 พฤศจิกายนที่จะถึงนี้ เท่าที่เห็นๆ จากคำโฆษณา เห็นว่าจะมีดนตรี มีการปราศรัย และอะไรต่อมิอะไรอีกหรือไม่ ก็ยังไม่ชัดเจน...

                                                          

-----------------------------------------------------

      คือถ้าหากเป็นการจัดงานเพื่อเจ๊าะๆ แจ๊ะๆ เพื่อให้กำลังจิต กำลังใจ ต่อหัวหน้าพรรค อนาคตใหม่ ที่กำลังใกล้จะถูกตัดสิน พิพากษา เข้ามาทุกที ก็คงต้องถือเป็นเรื่องที่น่าจะพอเข้าใจได้ เพราะความว้าเหว่ วังเวง วิเวก วิเหวโหว อันเป็นสิ่งที่มักเกิดขึ้นกับบรรดาผู้ที่ขึ้นโรง ขึ้นศาล ผู้ที่ต้องรอคอยการตัดสิน พิพากษาคดีในแต่ละคดีนั้น ย่อมเป็นสิ่งที่ไม่เข้าใคร-ออกใคร การแห่กันมาช่วยให้ความอบอุ่น ให้กำลังใจ แสดงออกถึงความเข้าถึง-เข้าใจ ต่อบรรดาผู้ที่ อยู่-ไม่-เป็น นั้น ก็คงไม่ถึงกับต้องกลายเป็นการ อยู่-ไม่-สุข มากมายซักเท่าไหร่ หรือไม่น่าจะถึงกับ ซน อะไรมากมายนัก...

                                                            

----------------------------------------------------

      แต่ถ้าหากมันดันถูกยกระดับ...ให้ไปสู่การ จุดประกาย หรือ จุดไฟในนาคร ขึ้นมาเมื่อไหร่ หรือไม่ อย่างไร? อันนี้...คงต้องระวังเอาไว้อยู่บ้างเหมือนกัน เพราะช่วงระยะนี้ ดวงโลก มันออกจะแปลกๆ มิใช่น้อย จะเป็นเพราะพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือพระราหูย้ายเข้าไปในราศีใดๆ ก็แล้วแต่ บรรดาผู้ที่ อยู่-ไม่-เป็น และ อยู่-ไม่-สุข ในหลายต่อหลายประเทศ แทบจะทั่วทุกซีกโลกเอาเลยก็ว่าได้ เลยออกมา จุดไฟในนาคร ชนิด เผามันเลยครับพี่น้อง...ผมรับผิดชอบเอง กันไปเป็นแถบๆ ไม่ว่าอิรัก เลบานอน ฮ่องกง เลยไปถึงสเปน ฮอลแลนด์ ฝรั่งเศส ข้ามฝั่งแอตแลนติก ไปถึงชิลี เอกวาดอร์ โบลิเวีย ฯลฯ โน่นเลย...

-----------------------------------------------------

 

      แต่ด้วยจำนวน ส.ส.ที่มีอยู่ในมือ หรืออยู่ในสภาฯ ร่วมร้อย ไม่ว่าจะเกิดการแปลงสภาพไปเป็นงูเห่า หรืองูอะไรกันบ้างก็แล้วแต่ ก็ยังน่าเชื่อว่า...บรรดาคนหนุ่ม หรือคนรุ่นใหม่ แห่งพรรค อนาคตใหม่ คงไม่น่าจะ อยู่-ไม่-สุข ถึงขั้นต้องหันเหแนวทางการต่อสู้ จาก วิถีทางรัฐสภา ไปเป็นวิถีทางอื่นๆ เพราะมันออกจะไม่คุ้มค่า คุ้มราคา หรืออาจนำไปสู่อาการ อยู่-ไม่-ได้ อย่างที่ใครต่อใครเขาเยาะเย้ย ใยไพ เอาง่ายๆ เนื่องจากไม่ว่าบรรดาผู้ที่ อยู่-ไม่-เป็น แห่งอนาคตใหม่ จะมีจำนวน ปริมาณ อยู่เยอะแยะมากมาย ระดับห้าล้าน หกล้าน หรือเป็นสิบๆ ล้านก็แล้วแต่ แต่บรรดาผู้ซึ่งอยากให้ผู้ที่  อยู่-ไม่-เป็น ถึงขั้นต้อง อยู่-ไม่-ได้ ต้องสูญสลาย หายวับ ไปเพราะเหตุผลกลใดก็ตามที ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่า...ย่อมมีจำนวนและปริมาณอีกไม่น้อยเช่นกัน...

                                                               

-------------------------------------------------------

      หรือพูดง่ายๆ ว่า... บรรดา ติ่ง ของทั้งสองฝ่ายนั้น ไม่เพียงแต่ไม่น่าจะน้อยไปกว่ากัน แต่ยังออกอาการน่ากลัว น่าขนลุกขนพอง ไปด้วยกันทั้งคู่ คือต่าง แรงมา-ก็แรงไป ไปด้วยกันทั้งนั้น ถ้าหากยังมี วิถีทางรัฐสภา เป็นทางออก เป็นช่องระบายลมผ่าน ถึงจะ อยู่-ไม่-เป็น ยังไงก็เถอะ แต่ก็ยังน่าจะพออยู่ได้ และอยู่รอด ปลอดภัย ไปอีกนานเท่านาน แต่ถ้าหากดันหันไปใช้วิถีทางอื่นๆ ที่ไม่ได้มีกฎหมาย ระเบียบ แบบแผน ประเพณีปฏิบัติ ภายใต้อำนาจนิติบัญญัติรองรับเอาไว้แล้ว โอกาสที่จะต้องเจอกับแรงเสียดสี เสียดทาน หรือเจอกับการปะทะขัดแย้งแตกหัก จนไม่ว่าฝ่ายมันหรือฝ่ายเรา ต้อง อยู่-ไม่-ได้ กันไปข้าง ย่อมมีโอกาสเป็นไปได้สูงเอามากๆ...

                                                                    

-----------------------------------------------

      ดังนั้น...ไม่ว่าตัวคุณน้อง ธนาธร หรือ ปิยบุตร ยังอยากที่จะ อยู่-ไม่-เป็น ตามสไตล์ของตัวเองอีกต่อไป แต่คงต้องพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ ความรู้สึก ให้ออกไปทาง  เย็นให้พอ-รอให้ได้ ให้มากๆ เข้าไว้ จะไปฮึดๆ ฮัดๆ แบบบรรดา วัยรุ่นใจร้อน หรือ หัวร้อน ก็แล้วแต่ มันคงไม่น่าจะเข้าท่า เข้าทาง มากมายซักเท่าไหร่ เพราะแม้การ จุดไฟในนาคร มันจะอุบัติขึ้นมาแทบทั้งโลกในทุกวันนี้ แต่มันก็ดูจะไม่ได้ช่วยให้ผู้คนในสังคมแต่ละแห่งแต่ละที่เกิดความ อยู่-เย็น-เป็น-สุข ขึ้นมาได้เลย มีแต่บาดเจ็บล้มตาย พังพินาศ ฉิบหาย กันไปเป็นแถบๆ แถมยังกลายเป็นช่องทางให้เกิดการแทรกแซง ฉวยประโยชน์จากชาติอื่น เมืองอื่น จนแทบไม่ได้มีฝ่ายใดเป็นฝ่ายชนะ มีแต่แพ้...กับ...แพ้ ไปด้วยกันทั้งสิ้น...

                                                                    

-------------------------------------------------

      การหัดสะกดกลั้นอารมณ์ ความรู้สึก เอาไว้แต่เบื้องต้น...อันที่จริงมันคงไม่ใช่เรื่องของการ อยู่-เป็น หรือ อยู่-ไม่-เป็น แต่เพียงเท่านั้น แต่ถือเป็นพื้นฐานของชีวิต หรือพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ เอาเลยก็ว่าได้ ที่ไม่ว่าบรรดาคนหนุ่ม หรือไม่หนุ่มทั้งหลาย หนีไม่พ้นต้องผ่านการเคี่ยวกรำโดยพื้นฐานที่ว่านี้ ถึงจะมีโอกาสเติบโตขึ้นเป็น ผู้หลัก-ผู้ใหญ่ หรือเป็น มนุษย์สมบูรณ์แบบ ได้อย่างเป็นจริงเป็นจัง เพราะถ้าหาก เย็นไม่พอ-รอไม่ไหว ทุกสิ่งทุกอย่าง...มันก็จะเริ่มเป็นไปตามแรงหวี่ยงของอารมณ์ ความรู้สึก นั่นแหละ คือต้อง สวิง หรือ สุดโต่ง ไปในด้านหนึ่ง ด้านใด จนสุดท้าย...ต้องหันไปหาวิถีทางอื่นๆ ที่มีแต่จะต้อง แพ้ไปด้วยกันทุกฝ่าย มาโดยตลอด...

                                                                       

--------------------------------------------------

      ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Anon (อีกครั้ง...และอีกครั้ง)... Patience is the virtue most needed just when we run out of it.- ขันติธรรมความอดทน คือคุณธรรมหรือคุณสมบัติที่เรามักขาด โดยเฉพาะในยามที่เราต้องการมันอย่างที่สุด...

                                                                        

--------------------------------------------------