(1)

                เห็นข่าว เด็กฮ่องกง ช่วงนี้...ต้องเรียกว่า เสียววูบ เสียววาบ ขึ้นมาโดยทันที เพราะแทบไม่รู้ว่า วันใด-วันหนึ่ง มันจะเกิดเด็กประเภทนี้ ขึ้นมาในบ้านเราหรือไม่? เมื่อไหร่? คือประเภทโบกธงชาติอเมริกา ธงชาติอังกฤษ ระหว่างที่กำลังประท้วงจีน แถมบางช่วงยังหันมาปลุกใจด้วยการร้อง เพลงชาติอเมริกัน ซะอีกต่างหาก....

                                                         (2)

                คือคล้ายๆ ตัวเองแทบไม่ได้รู้สึกตัว ว่าตัวเองก็ยังคงเป็น คนจีน เอาเลยแม้แต่นิด ทั้งๆ ที่ตาตี่ๆ ผมดำ ผิวเหลือง มองยังไงๆ ก็ไม่ได้แปรสภาพไปเป็น โรเบิร์ต ทิงนองนอย, อเล็กซานเดอร์ เฉียง หรือ เดวิด ฉี่เฉี่ยวหัว ฯลฯ แต่อย่างใดเลย แม้ไม่ได้เกิด ไม่ได้เติบโต ขึ้นมาใน แผ่นดินใหญ่ แต่สุดท้าย...ก็คงปฏิเสธไม่ได้ ว่ายังเป็น คนจีน ที่สืบเชื้อสายโคตรเหง้าเหล่ากอ จากบรรพบุรุษรายเดียวกับบรรดาชาวจีนในแผ่นดินใหญ่นั่นแหละ...

                                                        (3)

                แต่ดูเหมือนว่า ความเป็นจีน มันแทบไม่ได้หลงเหลืออยู่ภายในสายเลือดของบรรดาเด็กๆ เหล่านี้ไปแล้วก็ว่าได้...แม้ว่าความเป็นจีนในทุกวันนี้ จะยิ่งใหญ่ เกรียงไกร ไม่ได้กระจอกๆ เหมือนเมื่อครั้งในอดีต ที่ถูกฝรั่งขนเอา เรือปืน แค่ไม่กี่ลำ ก็แทบยึดแผ่นดินจีนได้เกือบครึ่งค่อนประเทศ บังคับให้ปู่ ทวด ยาย ย่า ชาวจีน ต้อง ซื้อฝิ่น จากฝรั่งเอาไปสูบ ชนิดงอมๆ แงมๆ ไปแทบทั้งประเทศ ยึดท่าเรือ เมืองท่าต่างๆ เอาไปทำเป็น เขตเศรษฐกิจ สำหรับพวกฝรั่ง แถมติดป้ายประกาศ ห้ามสุนัขและคนจีน เข้าเอาไว้ซะอีกด้วย รวมทั้ง เกาะฮ่องกง ทั้งเกาะ ก็ต้องตกอยู่ภายใต้ อุ้งตีน ของพวกฝรั่งในช่วงเวลาเดียวกันนี้...

                                                         (4)

                แต่บรรดา ข้อเท็จจริง ในอดีต อันสุดแสนจะเจ็บปวด รวดร้าว น่าสลด รันทด น่าอเนจอนาถ เวทนาเหล่านี้...กลับ หายเกลี้ยง ไปจากความทรงจำของพวกเด็กๆ ฮ่องกง เหลือแต่ มายาภาพ แห่งความปรารถนา ต้องการ ที่จะให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เรียกๆ กันว่า เสรีภาพ หรือ ประชาธิปไตยเสรี อันเป็นสิ่งที่พวกฝรั่งมันวาดภาพ วาดจินตนาการ ไว้หลอกล่อ ลวงล่อ ใครต่อใคร โดยที่ประเทศของพวกฝรั่งด้วยกันเองนั่นแหละ ไม่ว่าอังกฤษ หรืออเมริกา ต่างก็กำลังมี ปัญหา อันเนื่องมาจาก เสรีภาพที่แท้จริง หรือ ประชาธิปไตยที่แท้จริง มันแทบไม่ได้หลงเหลือติดประเทศเอาเลยแม้แต่น้อย...

                                                       (5)

                เหตุที่ความจริง ข้อเท็จจริงในอดีต หรือในประวัติศาสตร์...มันหายเกลี้ยงไปจากพวกเด็กๆ ฮ่องกง อาจเป็นเพราะบรรดาเด็กๆ เหล่านี้ ต่างเติบโตขึ้นมาท่ามกลางอุปกรณ์เครื่องมือ เครื่องใช้ ทางเทคโนโลยีทั้งหลาย โตขึ้นมาใน โลกเสมือนจริง หรือใน โลกอินเทอร์เน็ต ที่นอกจากจะเป็นตัว ลบเส้นแบ่งพรมแดน ใดๆ ทิ้งไปหมดแล้ว ยังอาจ ลบความทรงจำ ไปจนกระทั่ง ลบเอกลักษณ์-อัตลักษณ์ ความเป็นตัวตนของตน ความเป็นชาติ ความเป็นวัฒนธรรม ประเพณี ค่านิยมทางสังคม ให้เลือนหายไปจากสมอง จากอารมณ์ความรู้สึก ได้อีกต่างหาก...

                                                       (6)

                ส่งผลให้บรรดาเด็กๆ ที่เติบโตขึ้นมาในลักษณะเช่นนี้...แทบไม่ต่างอะไรไปจาก มนุษย์ต่างดาว หรือแบบเดียวกับเด็กๆ ในนิยายของอาจารย์ คึกฤทธิ์ ปราโมช คือประเภท กาเหว่าที่บางเพลง อะไรประมาณนั้น เป็นเด็กที่แทบไม่เหลือสายความผูกพันใดๆ กับพ่อ-แม่-พี่-น้อง-ปู่-ย่า-ตา-ยาย ของตัวเอง ไม่มีความเชื่อมโยงกับวัฒนธรรม ประเพณี ค่านิยมทางสังคม ที่เป็นตัวบ่มเพาะสังคมนั้นๆ ให้เป็นรูป เป็นร่าง ขึ้นมาตั้งแต่แรก กลายเป็น ผู้บริโภคสากล ที่ถูก อิทธิพลทุนนิยมบริโภค หรือ ทุนนิยมสากล หันขวา-หันซ้าย ให้ไปในทิศทางไหนก็ย่อมได้ โดยเฉพาะการอาศัยอุปกรณ์ เครื่องไม้ เครื่องมือ ประเภทอินเทอร์เน็ตทั้งหลาย...

                                                           (7)

                การอุบัติขึ้นมาของ มนุษย์ต่างดาว หรือ กาเหว่าที่บางเพลง ในแต่ละสังคม โดยเฉพาะสังคมฮ่องกงทุกวันนี้ จึงแทบไม่ต่างไปจาก สัญญาณอันตราย ที่บรรดาพวกผู้ใหญ่ทั้งหลาย หรือผู้ที่ยังมีสายใยความผูกพันอยู่กับค่านิยม วัฒนธรรม ประเพณีอันดี พึงต้องตระหนักเอาไว้ซะแต่เนิ่นๆ เพราะโอกาสที่จะนำไปสู่ความฉิบหาย...กับ...ฉิบหาย ความเดือดร้อน ระส่ำระสาย ความวุ่นวายทางสังคม แบบชนิดแทบหาเหตุผลใดๆ มาอธิบายได้ อย่างที่กำลังเกิดขึ้น ณ เกาะฮ่องกง ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นในประเทศไทยแลนด์ แดนสยาม ของหมู่เฮาเอาซะเลย...

                                     ------------------------------------------------