(1)

                สงสัยว่า...อันตัวข้าพเจ้าเอง ชักจะ แก่แล้ว-แก่เลย หรือเริ่ม แก่แล้ว ขึ้นมาจริงๆ นั่นแหละทั่น ถึงได้คิดๆ ว่า...บ้านเมืองช่วงนี้น่าจะพอได้เริ่มเข้ารูป-เข้ารอย เข้าที่-เข้าทาง ขึ้นมามั่งแล้ว แต่เมื่อเจอเข้ากับข่าวคราวเรื่องการระเบิดหลายจุดกลางกรุงเทพมหานคร บวรรัตนโกสินทร์ แบบชนิดจะจะจังๆ ต้องเรียกว่า...เล่นเอา ไปไม่เป็น หรือเดินกลับเข้ามุมแทบไม่เจอ อะไรทำนองนั้น...

                                                      (2)

                คล้ายๆ กับที่ต้องเจอ สภาพอากาศ ในช่วงระยะนี้ หรือหลังๆ นี้นั่นแหละ จะสรุปว่าร้อน หรือหนาว หรือแม้แต่จะสรุปว่ามันกำลังอยู่ในช่วงฤดูไหนกันแน่ ก็ชักเป็นอะไรที่ลำบากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ คือมีทั้งร้อน ทั้งเย็น ทั้งชื้นๆ แฉะๆ ทั้งอบๆ อ้าวๆ รวมอยู่ในช่วงเดียวกัน ฤดูเดียวกัน หรือแม้กระทั่งเดือนเดียวกัน วันเดียวกัน อันสะท้อนให้เห็นถึงความ วิปริต-ผิดเพี้ยน ที่ชำแรก แทรกซึม อยู่ในระดับลึกๆ จนแม้แต่ความเป็นไปของดิน-ฟ้า-อากาศ ยังยึดเป็น มาตรฐาน แทบไม่ได้...

                                                       (3)

                คืออาจด้วยเหตุเพราะ ความแก่ ที่มันทำให้เกิดการ มองโลกในแง่ดี มองเห็นถึงความเป็น อนิจจัง ของสิ่งใดๆ ที่เกิด ว่าย่อมตั้งอยู่ และดับไปตามสภาพ จนเกิดอาการสงสาร เวทนา ชนิดมองใครต่อใครเป็น เพื่อนร่วมสังสารวัฏ ไปด้วยกันทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายมัน หรือฝ่ายเรา ฝ่ายมึง หรือฝ่ายกู ไม่ว่าจะเป็นคนรุ่นใหม่ รุ่นเก่า ไม่ว่าไดโนเสาร์ หรือกะปอม ตลอดไปจนเหี้ย-ห่า-และสารพัดสัตว์ทั้งหลาย มันเลยแทบไม่ได้เสียเวลาไปนึกถึงความดิ้นรน กระวนกระวาย ความโกรธ เกลียด เคียดแค้น อาฆาตพยาบาท ว่ามันจะมีฤทธิ์ มีเดช มีเรี่ยวมีแรง ไปได้ถึงขั้นไหน...

                                                    (4)

                โลกของคนแก่ มันเลยกลายเป็น โลกสวย ไปโดยปริยาย...หรืออาจไม่สอดคล้อง ต้องกัน ไปกับ โลกแห่งความจริง ที่มันยังมีความ วิปริต-ผิดเพี้ยน สอดแทรกและซึมซ่านอยู่ในความเป็นไปของสังคมแต่ละระดับ อันเป็นสิ่งที่บรรดาผู้ซึ่งมี หน้าที่ และ ความรับผิดชอบ เขาคงต้องหาทางกำหนดมาตรฐาน และมาตรการ ในการรับมือกับความเป็นไปเหล่านี้ เอาเองก็แล้วกัน เพื่อให้มันเกิดการเข้าที่-เข้าทาง หรือเข้าร่อง-เข้ารอย กันจนได้นั่นแหละ...

                                                    (5)

                แต่สำหรับบรรดา คนแก่ ทั้งหลายแล้ว...จะให้ต้องหาทางปรับตัว ปรับสภาพ เพียงเพื่อให้เข้ากันได้กับ โลกแห่งความเป็นจริง นั้น มันก็ออกจะ ทำใจ ลำบากมิใช่น้อย แบบเดียวกับถูกบังคับให้ต้องฟังเพลงประเภท เจ็บนิ้วโป้งจัง หรือประเภทต้องเค้นเสียง เค้นอารมณ์ ตามแบบฉบับบรรดาคนรุ่นใหม่ๆ ทั้งหลาย หรือถูกบังคับให้ต้องดูหนังฮอลลีวูดตั้งแต่ช่วงยุคเลยปี ค.ศ.2000 เป็นต้นไป ต้องอ่านนิยาย อี-บุ๊กส์ ที่หาแก่น หาสาระ อะไรแทบมิได้ ฯลฯ ดังนั้น...จึงถือเป็นเรื่องไม่แปลก หรือเป็นเรื่องที่น่าจะถูกแล้ว ชอบแล้ว แถมยังเป็นไปตาม ธรรมชาติ ซะอีกต่างหาก ที่บรรดาคนแก่โดยส่วนใหญ่ มักต้อง ปลีกตัว ออกไปแสวงหาโลกส่วนตัว โลกแห่งความวิเวก แห่งความสงบนิ่ง สงบเย็น ไปตามสภาพ...

                                                      (6)

                แต่ก็นั่นแหละ...แม้ว่า โลกของคนแก่ กับ โลกแห่งความเป็นจริง มันอาจไม่สอดคล้อง ต้องกัน มากมายซักเท่าไหร่ แต่ด้วยการผ่านการ อาบน้ำร้อน มาจนเนื้อตัวถลอกปอกเปิก ลอกแล้ว ลอกอีก สุดท้าย...โลกของคนแก่ มันมักต้องกลายเป็นโลกแห่งความจริงเสียยิ่งกว่าจริง คือความจริงแบบ จริงแท้แน่นอน ไม่ใช่ จริงแบบสัมพัทธ์ หรือจริงแบบที่ต้องปรับเปลี่ยนไปตามองค์ประกอบ ที่วูบๆ ไหวๆ ขึ้นๆ ลงๆ ไม่ต่างอะไรไปจาก มายาภาพ โลกที่มี อนิจจัง เป็นกฎเหล็ก เป็นกฎพื้นฐานตายตัว เป็นเครื่องมือในการบังคับ ทุกสรรพสิ่ง ว่าสิ่งใดที่ เกิด สิ่งนั้นย่อม ดับ อย่างมิอาจมีข้อยกเว้นใดๆ ได้เลย...

                                                   (7)

                ด้วยเหตุนี้...ก็เอาเถอะ ไม่ว่า โลก หรือไม่ว่า สังคมไทย มันจะวิปริต ผิดเพี้ยน เปลี่ยนแปร ปรวนแปร ไปถึงขั้นไหน ใครจะมีบทบาท อำนาจ จะเปลี่ยนแปลง โค่นล้ม พร่าผลาญเล่นงานฝ่ายตรงข้าม กันในแบบไหน อย่างไร จะโกรธ เกลียด อาฆาต พยาบาท กันไปถึงขั้นไหน สุดท้ายแล้ว...ล้วนมีแต่ต้อง ตาย...กับ...ตาย ไปด้วยกันทั้งสิ้น หรือล้วนแล้วแต่เป็น เพื่อนร่วมสังสารวัฏ ไปด้วยกันทั้งนั้น แล้วจะมาเสียเวลาออกแรงป่วน แรงฮึด แรงบ้า กันอีกต่อไปทำไมมี??? ??? ???

                            ----------------------------------------------------------------