(1)

                แม้ว่าช่วงหลังๆ มานี้...ออกจะเข็ดแล้ว ไม่เอาแล้ว กับการเข้าไปสอดส่อง สอดแนม ใน เฟซบุ๊ก ของบรรดาพรรคพวกเพื่อนฝูง เพื่อนพ้อง น้องพี่ ด้วยเหตุเพราะต้องเจอกับอาการ สุดโต่ง สวิงไป-สวิงมา ที่ถือเป็น ของแสลง กับคนแก่ อันทำให้เกิดอาการลมขึ้น-ลมชักเอาง่ายๆ แต่ก็ยังมี เฟซบุ๊ก อยู่รายหนึ่ง ที่ไม่เพียงแต่ยังพอให้เข้าไปสอดส่อง สอดแนม ได้แบบสบายๆ แต่ยังช่วยให้เกิดการตามรัก ตามลุ้น เกิดสายใยแห่งความผูกพัน โดยไม่ต้องเสียเวลา นับญาติ นับพี่ นับน้อง หรือนับลุง-ป้า-น้า-อา อะไรมากมาย...

                                                     (2)

                เฟซบุ๊ก ที่ว่า...ก็คือเฟซบุ๊กของคุณพี่ ครองศักดิ์ จุฬามรกต ศิลปินและอดีตสถาปนิก ผู้ไม่เพียงแต่มีใจใหญ่ ใจกว้าง ปานแม่น้ำ แต่ยังมีความประณีต ละเอียดอ่อน ในหัวจิต-หัวใจ พอๆ กับลายเส้นอันละเอียดยิบ ในภาพวาดภูเขา-แม่น้ำ-ลำธาร ฯลฯ ที่คุณพี่เขาได้นิรมิตรังสรรค์เอาไว้เยอะแยะมากมาย คือแม้ว่านานๆ ที...จะมีเรื่องการบ้าน-การเมือง อันเป็นสิ่งที่ทำให้บรรดาเพื่อน-พ้อง-น้อง-พี่ สามารถลุกขึ้นมาไล่ถีบ ไล่กระทืบ กันง่ายๆ อยู่บ้างแบบประๆ ปรายๆ แต่สิ่งที่ทำให้ต้องติดตาม ต้องตามรัก ตามลุ้น คอยสอดส่อง สอดแนม เฟซบุ๊ก ของคุณพี่ ครองศักดิ์ เขาอยู่เรื่อยๆ ก็เพราะอยากมีโอกาสได้รับรู้ว่า ความหวัง ความปรารถนา ที่คุณพี่เขาวาดหวังเอาไว้นาน คือการก่อตั้ง พิพิธภัณฑ์แม่ ว่าเป็นไปถึงไหนแล้ว...

                                                        (3)

                เพราะแม้ว่าครั้งหนึ่งเมื่อหลายต่อหลายปีที่แล้ว...คุณพี่ ครองศักดิ์ ท่านเคยให้เกียรติมาปรึกษา หารือ ในเรื่องที่ว่านี้ โดยที่ตัวเรากลับไม่มีโอกาสได้ช่วยเหลือเกื้อกูลอะไรเอาเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่พอช่วยได้อยู่ห่างๆ ก็คือการตั้งจิตอธิษฐาน ภาวนาขอให้สิ่งที่คุณพี่ท่านหวังและปรารถนามีโอกาสเป็นจริง เป็นจัง ขึ้นมาได้บ้าง เพราะเป็นสิ่งที่นอกจากจะไม่ได้เอื้ออำนวยประโยชน์ในทาง ส่วนตัว ใดๆ ให้กับคุณพี่ ครองศักดิ์ ท่านเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นสิ่งที่มีแต่จะนำมาซึ่งประโยชน์ต่อ ส่วนรวม ต่อสังคม ประเทศชาติ หรือกระทั่งต่อมวลมนุษยชาติเอาเลยถึงขั้นนั้น และทั้งๆ ที่เป็นความหวัง ความปรารถนา ในระดับสูงสุดสอย แต่คุณพี่ ครองศักดิ์ ท่านกลับกะจะเอาให้เป็นจริงขึ้นมาให้จงได้ ไม่เคยคิดเลิก คิดท้อ จนเป็นอะไรที่น่ารัก น่าลุ้น เอามากๆ อย่างที่ว่าไว้แล้วนั่นเอง...

                                                    (4)

                และด้วยการตามไปสอดส่อง สอดแนม เฟซบุ๊ก ของคุณพี่เขาบ่อยๆ...ก็พอได้เห็นความปรารถนา ความต้องการ ของคุณพี่ ครองศักดิ์ ว่าน่าจะเริ่มเป็นรูป เป็นร่าง ขึ้นมามั่งแล้ว เริ่มมีการขุดดิน ถมดิน มีการวาดแบบ วาดแปลน ที่ทำให้พอหลับตานึกภาพได้บ้างว่า พิพิธภัณฑ์แม่ น่าจะมีรูปร่าง หน้าตาอย่างไร ในอนาคตเบื้องหน้า แม้ด้วยการสอดส่องที่ว่า จะทำให้เกิดความห่วงใย กังวล อยู่ไม่น้อย ต่อสุขภาพ-ร่างกายของคุณพี่ ครองศักดิ์ ที่ทำให้บรรดาแฟนเพจทั้งหลาย ต้องคอยรัก คอยลุ้น ควบคู่ไปกับตามลุ้นในเรื่อง พิพิธภัณฑ์แม่ แต่ด้วยการลุ้นไป-ลุ้นมา ในลักษณะนี้นี่เอง ที่กลับช่วยให้เกิดการ นับญาติ เกิดสายใยความผูกพันระหว่างความเป็นเพื่อน-พ้อง-น้อง-พี่ เป็นลุง-ป้า-น้า-อา อันเป็นสิ่งที่มีคุณค่ามากซะยิ่งกว่าเรื่องการมง การเมือง ที่มักทำให้เกิดการ ตัดญาติขาดมิตร ระหว่างใครต่อใครเอาง่ายๆ...

                                                       (5)

                คือเรียกว่า...ถึงไม่ต้องเห็นหน้า เห็นตา ไม่ต้องจับเข่า จับหัวหน่าวกันเลยก็ยังได้ แต่ สายใยแห่งความผูกพัน ในลักษณะที่ว่ามันกลับอุบัติขึ้นมาเองโดยธรรมชาติ ธรรมชาติอันเป็นตัวทำให้บรรดามวลมนุษย์ทั้งหลาย ล้วนแล้วแต่เป็น เพื่อนร่วมวัฏสงสาร ไปด้วยกันทั้งสิ้น ทั้งปวง นั่นแล อันนี้นี่แหละ...ที่เลยทำให้ยังต้องเข้าไปเยี่ยมเยียน ไปสอดส่อง สอดแนม เฟซบุ๊ก ของคุณพี่ ครองศักดิ์ เขาโดยตลอด ในขณะที่ เฟซบุ๊ก ของเพื่อน-พ้อง-น้อง-พี่ รายอื่นๆ ชักจะออกไปทาง ของแสลง ยิ่งเข้าไปทุกที โดยเฉพาะในช่วงจังหวะที่สิ่งที่เรียกว่า การเมือง มันชักจะเป็นอะไรที่เร่าร้อน รุนแรง ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ...

                                                      (6)

                สรุปเอาเป็นว่า...สำหรับคนแก่ คนชรา อย่าง อันตัวข้าพเจ้าเอง ที่ต้องตกอยู่ในสภาพ กินแต่น้ำ...กินแต่น้ำ...อีกไม่นานก็ตาย แบบบทเพลงที่คุณน้า หงา คาราวาน ท่านว่าไว้ โดยทัศนคติ ค่านิยม รสนิยม มันชักออกไปในแนวนี้ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ คือชักหนักไปทางค่อนข้างสนใจในเรื่องอื่น มากไปกว่าเรื่องการมง การเมือง ซึ่งออกจะเป็นอะไรที่น่าเบื่อ น่าเอียน เต็มที ยิ่งโดยเฉพาะเรื่องที่มันช่วยให้เกิดความอบอุ่น ความมีมิตรจิต มิตรใจ ระหว่างเพื่อนพ้อง-น้อง-พี่-ลุง-ป้า-น้า-อา หรือไม่ว่าใครก็แล้วแต่ ที่ล้วนแต่เป็น เพื่อนผู้ร่วมวัฏสงสาร ไปด้วยกันทั้งสิ้น อันนี้นี่แหละ...ที่ถือเป็น ของชอบ ของคนแก่ ที่อีกไม่นาน...ต่างก็มีแต่ต้องตายกับตาย ไปด้วยกันทั้งนั้น แล้วจะมาเสียเวลาไล่เตะ ไล่ถีบ ไล่กระทืบ กันอีกทำไมมี...

                              ---------------------------------------------------------------