อาจจะเป็นการนำมะพร้าวห้าวมาขายสวน เพราะใครๆ ก็รู้ว่า "สุขทุกข์นั้นอยู่ที่ใจ" โดยเฉพาะมนุษย์ลุงมนุษย์ป้าอายุปูนนี้กันแล้ว ยิ่งตระหนักกับคำพระสอนว่า ..สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ 

แต่วันนี้ขอพื้นที่ตรงนี้ชวนคุยเรื่องสุขอยู่ที่ใจ เพื่อที่จะระลึกถึงท่านอดีตอธิบดีกรมประชาสัมพันธ์ นายปราโมช รัฐวินิจ ที่ได้ถึงแก่กรรมไปเมื่อดึกของวันอาทิตย์ที่ 18 ก.พ.ที่ผ่านมา ด้วยโรคมะเร็งที่กล่องเสียงค่ะ

เพราะ "พี่โมช" ของน้องๆ ที่เรียกตัวเองว่า "นกน้อยในไร่ส้ม" นั้น เคยเล่าสู่กันฟังถึงวิถีการใช้ชีวิตเมื่อรู้ตัวว่าต้องมีมะเร็งเป็นเพื่อนอยู่ในร่างกายได้อย่างน่าสนใจ และถือว่าน่าชื่นชมอย่างยิ่งค่ะ

วันนั้น "พี่โมช" แม้จะผ่ายผอม แต่หน้าตาก็ยังคงยิ้มแย้มตามประสาคนอารมณ์ดี และตามบุคคลิกภาพที่มองโลกเป็นมุมบวกเสมอมา 

แปลกใจจึงต้องถามกับ "พี่โมช" ว่า พี่ใช้อะไรรักษาตัวเองถึงได้ดูเหมือนไม่รู้สึกว่าตัวเองป่วย ที่ถามนี้ก็เพราะเห็นคนป่วยด้วยโรคที่หายยากนี้แล้ว ส่วนใหญ่จะทุกข์ ซึมเศร้า จนไม่อยากพบหน้าใคร

"ใจครับ ใจอย่างเดียวเลย" พี่โมชตอบพร้อมเอานิ้วจิ้มที่หน้าอกด้านซ้าย 

หากเราไม่รักษาใจ ทำใจ ว่าต้องอยู่ได้แม้จะต้องมีมะเร็งอยู่ในร่างกาย เราก็จะสู้กับโรคร้ายไม่ได้ มันจะไม่เพียงกัดกินอวัยวะในร่างกายของเราเท่านั้น แต่มันจะกัดกร่อนอารมณ์ ความรู้สึก ความคิดของเราให้จมลง ยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น

ฉะนั้น เมื่อสามารถฟื้นฟูร่างกายจากการบำบัดทางเคมีแล้ว "พี่โมช" จะออกไปสังคมกับเพื่อนฝูงเป็นปกติ และการได้หัวเราะ ได้เล่าเรื่องสนุกสนาน ก็เป็นยาชูกำลังใจได้อย่างดี ใครที่ได้เห็นได้เจอกับพี่โมชในช่วงต่อสู้กับโรคมะเร็ง จะไม่เคยรู้สึกเวทนา หรือสงสารพี่เขาเลย แต่กลับชื่นชมยินดีในความกล้าหาญ กล้ายอมรับกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่

ด้วยวิธีคิด วิธีดำเนินชีวิตอย่างนี้นี่เอง ที่ทำให้ครอบครัวหรือคนรอบข้างพลอยไม่ทุกข์ทรมานจนเกินเหตุ แต่ทุกคนกลับช่วยกันสวดมนต์และอธิษฐานจิตให้พี่โมชหายไวๆ หรือถ้ารั้งสังขารกันไม่ได้จริงๆ ก็ให้พี่หลับตาสนิทแบบสบายๆ เหมือนคนฝันแล้วก็ลืมตื่น 

นับเป็นตัวอย่างของคนที่เลือกความสุขนำชีวิต แม้ว่าจะต้องเจอวิกฤตการณ์น้อยใหญ่ก็ตาม 

สงสัยอยู่เหมือนกันว่า ถึงเวลาของมนุษย์ป้าแล้วจะทำใจให้เป็นสุขได้มากน้อยเพียงใด ทั้งๆ ที่รู้ว่าเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติก็ตาม. 

"ป้าเอง"