(1)
    ความแก่ นั้น...มันเป็นตัวเปลี่ยนอะไรต่อมิอะไรได้เยอะแยะทีเดียว ไม่ใช่แต่เฉพาะความคิด-ความอ่าน แต่ระดับลึกลงไปถึงประสาทสัมผัส ถึง อายตนะทั้ง 5 ไม่ว่าหู-ตา-จมูก-ลิ้น-กาย ชนิดส่งผลให้ อัตตา หรือตัวตนของตน เปลี่ยนไปจากเดิมแบบคนละเรื่อง-คนละม้วนเอาง่ายๆ...
                                                      (2)
    เช่นดูจากประสาทหู...ที่เคยเป็นกำหนด รสนิยม การฟังเพลงของตัวเอง ก่อนๆ นั้นที่ยังหนุ่ม ยังอยู่ในวัย ฉะกัน (ฉกรรจ์) เมื่อไหร่ที่ได้ยินเสียงโหยหวน ครวญคราง เสียงกระแทกกระทั้น กรีดกีตาร์ กระทืบกลอง ฟันฉาบ แบบดังสนั่นลั่นโลก ของวงดนตรี เฮฟวี่ เมทัล ประเภท ยูรายห์ ฮีป, ดีพ เพอร์เพิล, แกรนด์ ฟังค์ เรลโรด ฯลฯ อันเป็นที่นิยมของบรรดา คนรุ่นเก่า ในยุคอดีตทั้งหลาย ต้องเรียกว่า...เนื้อตัวสั่นระริก พร้อมที่จะกระทืบเท้า บิดไป-บิดมา หรือพร้อมที่โดดออกไปวาดลวดลาย เขยื้อนเขย่าตัวเอง ในท่าหมาเกาหมัด ท่าตุ๊กแกตะกายตึก หรือท่าอะไรต่อมิอะไรที่ถือเป็นการ ดิ้น หรือเป็นการเต้นรำตามแบบฉบับพวกวัยรุ่นในยุคอดีตทั้งหลาย...
                                                       (3)
    แต่มาถึงทุกวันนี้...แม้ว่าบางเพลง หรือหลายๆ เพลง ของวง เฮฟวี่ เมทัล ยุคก่อนๆ ยังคงเป็นที่รัก ที่ประทับใจ อดีตวัยรุ่นอย่างตัวเราอยู่พอสมควร แต่ก็แทบไม่มีแรงจูงใจพอที่จะกลับเอามาเปิดฟังเหมือนอย่างแต่ก่อน ด้วยเหตุเพราะ ประสาทหู มันชักรับไม่ค่อยได้ คือแค่เริ่มเอะอะตึงตัง เริ่มได้ยินเสียงตึ่ก-ตึ่ก-ตึ่ก-ตึ่ก อย่างตอนเริ่มต้นบทเพลง Highway Star ของ ดีพ เพอร์เพิล ทยอยเข้ามารูหู แทนที่เนื้อตัวมันจะสั่นระริกเหมือนเดิม กลับออกอาการคล้ายๆ อวัยวะในส่วนต่างๆ มันกำลังจะหลุดออกมาจากร่างกายเป็นยวงๆ ไม่ว่าตับไต ไส้พุง ม้าม ปอด กึ๋น และเซ่งจี๊ ทำท่าว่าจะหลุดทะลักมากองกับพื้นซะให้ได้...
                                                        (4)
    สุดท้าย...เลยต้องหันไปใช้บริการบรรดาอดีตนักร้องที่ตอนสมัยวัยรุ่น เคยรู้สึกว่าออกจะเป็นอะไรที่ เชยซ์ซ์ซ์ๆ แบบสุดๆ ประเภท แอนดี้ วิลเลียมส์ ประเภท แอนน์ เมอร์เรย์ หรือประเภท แพต บูน ฯลฯ โน่นเลย หรือประเภทที่ถ้าหากอยากจะจับ คนรุ่นใหม่ ยุคนี้มาลงทัณฑ์ทรมาน ก็ต้องจับมานั่งฟังเพลงประเภทนี้ซะให้เข็ด อะไรประมาณนั้น แม้แต่เพลงประเภท คลาสสิก ทั้งหลาย ที่ตอนตัวเรายังเป็นวัยรุ่น แทบไม่อยากจะแตะ แต่ก็แปลก...พอชักเริ่มแก่แล้ว อะไรมันจะไพเราะเสนาะหูเท่านี้ย่อมไม่มีอีกแล้ว แม้แต่ เพลงไทยเดิม ประเภทกว่าจะเอื้อน กว่าจะเอ่ยแต่ละประโยค แมลงวันอาจบินเข้าปากเอาง่ายๆ กลับเป็นอะไรที่รับได้ เป็นอะไรที่รื่นหู อยู่พอสมควร...
                                                        (5)
    ไม่ต่างไปจากรสนิยมในเรื่องอื่นๆ...ไม่ว่าจะเป็นการดูหนัง การกิน-การอยู่ อะไรที่เผ็ด ที่ร้อน ที่เปรี้ยวจี๊ด เปรี้ยวจ๊าด ชักจะไม่ถูกปากขึ้นมาซะดื้อๆ แต่ประเภทที่ออกไปทางจืดๆ ออกไปทางกลมกล่อม กลับช่วยให้ เจริญอาหาร ได้เป็นอย่างดี แม้แต่คำพูด คำจา ของคนรอบข้าง ถ้าเป็นอะไรที่ ดัง เกินไปหน่อย แม้ไม่ได้คิด ตวาด แต่ก็อาจก่อให้เกิดความรู้สึกไม่ชอบใจ ไม่สบายใจ ขึ้นมาได้โดยทันที คือพูดง่ายๆ ว่า...ไม่พร้อมที่จะรับกับอะไรที่ออกไปทางดุเดือด รุนแรง หรือออกไปทาง สุดโต่ง ไปด้วยกันทั้งสิ้น ซึ่งลักษณะอาการเช่นนี้...มันจะดี-ไม่ดี ถูก-ไม่ถูก ควร-ไม่ควร หรือไม่ อย่างไรก็แล้วแต่ แต่มันน่าจะเป็นอาการโดยปกติของคนแก่ หรือของบรรดา ผู้สูงวัย ที่ในช่วงหลังๆ นี้...ปาเข้าไปไม่รู้กี่สิบต่อกี่สิบล้านคนเข้าไปแล้ว ในทั่วทั้ง สังคมไทย ของหมู่เฮาทั้งหลาย...
                                                      (6)
    และเป็นสิ่งที่บรรดาลูกๆ หลานๆ...ไม่ว่าจะเป็นพวกที่มีแนวคิดออกไปทางขวา ออกไปทางซ้าย ออกไปทางก้าวหน้า หรืออนุรักษ์ออกไปทางฝรั่งจ๋า หรือออกไปทางไทยควรคำนึง หรือไม่ว่าจะมี รสนิยม ออกไปในแนวไหนก็ตาม พึงต้อง เก็บเอามาคิดเป็นการบ้าน ไปด้วยกันทั้งสิ้น ถ้าหากยังต้องการจะ อยู่ร่วมกันโดยสันติ ภายในครอบครัวใหญ่ของสังคมไทยให้จงได้ หรือถ้าหากยังเชื่อมั่น ยึดมั่น อยู่ในสิ่งที่เรียกว่า ความกตัญญูรู้คุณ อันถือเป็นพื้นฐานแห่งความเป็นมนุษย์ หรือแม้แต่พื้นฐานของสัตว์เดียรัจฉานบางชนิดเอาเลยก็ยังมี คือไม่ว่าจะรักใคร ชอบใคร เกลียดใคร หรือคิดจะแหกทวารใครดมก็แล้วแต่ ก็น่าจะให้มันออกมาในทาง กลางๆ เข้าไว้ หรือแบบมีเหตุ-มีผล มี สติ รองรับเอาไว้โดยถ้วนถี่ เพื่อให้แต่ละสิ่ง แต่ละอย่าง มันสามารถดำเนินไปโดยอาศัย ปัญญา เป็นเครื่องชี้นำ อันจะนำไปสู่ความสงบ ความเย็น ความสว่าง สะอาด ที่ไม่เพียงแต่เป็นที่พึงปรารถนาสำหรับบรรดา คนแก่ ทั้งหลายเท่านั้น แต่เป็นสิ่งมวลมนุษย์ทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย นั่นแหละต้องการ...
                                  ------------------------------------------------------