(1)
    เห็นโฆษณาแวบๆ...ว่างาน สัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ครั้งที่ 47 แถมผนวก สัปดาห์หนังสือนานาชาติ ครั้งที่ 17 ควบคู่ไปอีกซะด้วย จะได้ฤกษ์ ได้เวลา เปิดฉาก เปิดผ้าม่านกั้ง ในระหว่างวันที่ 28 มีนาคม-7 เมษายน หลังเลือกตั้งผ่านพ้นไปแค่ไม่กี่วันที่ ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ บรรดาแฟนๆ หนังสือ หนังหา ไม่ว่าในประเทศ นอกประเทศ คงได้ไปเปิดหู เปิดตา เปิดกะโหลกรับเอาปวงประดา ความรู้ เข้ามาประดับกาย ประดับบารมี กันได้มั่ง...
                                                      (2)
    อย่างไรก็ตาม...สำหรับงานสัปดาห์หนังสือช่วงหลังๆ นี้ ประมาณ 2 ปี 3 ปีแล้วเห็นจะได้ ผู้ที่ออกจะสนุกสนาน ในการขีดๆ เขียนๆ อะไรต่อมิอะไรให้ออกมาเป็นตัวหนังสือ อย่าง อันตัวข้าพเจ้าเอง ก็แทบไม่มีโอกาส ไม่ได้มีช่อง มีจังหวะ พอที่จะส่ง ผลงานการเขียน ของตัวเอง เข้าประกวด เหมือนอย่างหลายๆ สิบปีที่ผ่านมา ซึ่งคงไม่ใช่เป็นเพราะความแก่ ความชรา ความเสื่อมถอยในแง่เรี่ยวแรง กำลังวังชา แต่เพียงเท่านั้น แต่น่าจะเนื่องมาจากเงื่อนไขหลักๆ คือเนื่องจากบรรดาปวงประดา สำนักพิมพ์ ต่างๆ ที่เคยเป็นที่รองรับ เคยพร้อมจะ เสี่ยง นำเอาผลงานของตัวเราเองไปผลิตเป็นหนังสือ หนังหา ว่าด้วยเรื่องราวต่างๆ ดัน เจ๊ง กันไปหมดแล้ว!!!
                                                        (3)
    อันนี้นี่แหละ...ที่เลยกลายเป็นตัวบีบบังคับ ให้ต้องตัดสินใจ แขวนกระบี่ ไปโดยปริยาย แม้ว่าโดยวัย โดยเรี่ยวแรง กำลังวังชา ยังพอกรีดๆ กรายๆ พลิกกระบี่ สะบัดกระบี่ อย่างน้อยก็ประมาณ ปีละเล่ม กันได้สบายๆ บางช่วง บางระยะ ที่เกิดความกระตือรือร้น ความกระเหี้ยนกระหือรือ อย่างเป็นพิเศษ อาจกดออกมาได้ระดับปีละ 2 เล่มเอาเลยก็ยังมี จนบัดนี้...ปาเข้าไปประมาณ 60-70 เล่มเข้าไปแล้ว นับเท่าที่เคยเขียนๆ กันมา คือด้วยเหตุเพราะการขีดๆ เขียนๆ นี่แหละ ที่มันพอช่วยให้เกิดการนำเอา ความรู้ มาประดับกาย ประดับบารมีได้พอสมควร ไม่ใช่แต่เฉพาะ การอ่าน แต่เพียงอย่างเดียว อย่างที่พูดๆ กันเป็น ภาษิต หรือเป็น คาถา มาตั้งแต่โบร่ำโบราณนั่นแหละว่า สุ-จิ-ปุ-ลิ หรือด้วยการ ฟัง การ คิด การ ถาม และการ เขียน ถือเป็นพื้นฐานภาคบังคับ ของแทบทุกเคล็ดวิชา ทุกสำนัก ในการเจริญสติ-ปัญญา ได้อย่างเป็นระบบและเป็นกระบวนการ...
                                                       (4)
    การเขียน ซึ่งอาจถือเป็นกระบวนการ เป็นขั้นตอนขั้นสุดท้าย ในการนำเอา ความรู้ ที่ได้จากการอ่าน หรือการฟัง นำมาใคร่ครวญ พิจารณา หรือนำมาคิด อะไรที่ติดๆ ขัดๆ ที่ยังคิดไม่ออก-บอกไม่ถูก ก็ค่อยๆ อาศัยการถาม หรือหลังๆ นี้ก็ค่อยๆ อาศัยการ เสิร์ช หรือการหันไปถาม อากู๋กูเกิล ซึ่งท่านตอบได้ในแทบทุกเรื่อง ทุกราว เอามาเชื่อมโยง ปะติดปะต่อ เอามาวิเคราะห์ สังเคราะห์ จนเกิดอาการ ตกผลึก อันนั้นนั่นแหละ...มันก็จะนำไปสู่การเขียนได้โดยปริยาย ยิ่งเขียนออกมาเท่าไหร่ ก็แทบไม่ต่างไปจากการได้ระบาย สิ่งที่อัดอั้น ที่วิ่งวนไป-วนมาอยู่ในกะโหลก ในหัวสมอง จนทำให้ต้องกดพ็อกเกตบุ๊กออกมาปีละเล่ม หรือปีละสองเล่ม ชนิดพรรคพวกเพื่อนฝูงที่อยู่ใน สำนักพิมพ์ ต่างๆ ต้องเผ่นกันกระจัดกระจาย หนียะย่ายพ่ายจะแจ ปิดสำนักพิมพ์หนีกันไปเป็นรายๆ นั่นแล...
                                                      (5)
    แต่เมื่อครั้น สำนักพิมพ์ ของพรรคพวกเพื่อนฝูง...เขาต่างล้มหายตายจากกันไปหมดแล้ว โอกาสที่จะได้ ระบาย หรือได้ส่งผลงานของตัวเองเข้าประกวด ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติในแต่ละครั้ง แต่ละครา มันก็เลยต้องเลิกราไปโดยปริยาย แต่ก็ยังดีที่ยังพอมีช่อง มีรู มีพื้นที่ในสื่อหนังสือพิมพ์ เว็บไซต์ต่างๆ ให้พอกระเซ็นกระสายได้บ้าง แม้ไม่ถึงกับ กระฉูด เหมือนกับเวลาเขียนพ็อกเกตบุ๊ก แต่ก็ไม่ถึงกับต้องคั่งค้าง ต้อง มันจุกอก มากมายจนเกินไป โดยเฉพาะเมื่อต้องเขียนคอลัมน์ถึง 2 คอลัมน์ซ้อนๆ ภายในวันเดียวกัน ไล่ตั้งแต่วันจันทร์ไปจนถึงวันอาทิตย์ แบบไม่สามารถปลีกตัวเปลี่ยนบรรยากาศ ไปเที่ยวโน่น เที่ยวนี่ แวะโน่น แวะนี่ ได้เลย ก็เลยทำให้ไม่ถึงกับต้อง “เสี้ยน” อะไรมากมายนัก...
                                                       (6)
    อย่างไรก็ตาม...แม้ไม่ได้มี ผลงานการเขียน ของตัวเอง ส่งเข้าประกวดในงาน สัปดาห์หนังแห่งชาติ คราวนี้ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะต้องขออนุญาตโฆษณา ประชาสัมพันธ์ ให้กับกิจกรรมดีๆ ที่น่าจะพอช่วยๆ ให้เกิด ความรู้ เกิด สติ และ ปัญญา เป็นเครื่องประดับกาย ประดับบารมี ผู้คนในสังคมได้บ้าง แม้ว่าสิ่งที่เรียกว่า หนังสือ จะล้มตายกันระเนระนาด ชนิดนับจำนวนศพแทบไม่หวาด-ไม่ไหว แต่หลังจากผ่านพ้น การเลือกตั้ง ที่แทบไม่ได้นำมาซึ่ง ความรู้ ใดๆ มีแต่นำมาซึ่งการดุด่า ว่ากล่าว ด้วยความโกรธ เกลียด เคียดแค้น อาฆาตกันซะเป็นหลักใหญ่ ก็น่าที่จะปลีกตัว ปลีกเวลา ไปแวะดูหนังสือโน่น หนังสือนี่ ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติคราวนี้ ให้พอหลงเหลืออะไรต่อมิอะไรติด กะโหลก เอาไว้มั่งก็ยังดี...
                          -------------------------------------------------------------------