โลกกำลังป่วนอีกรอบ...ขณะที่ โดนัลด์ ทรัมป์ กับคิม จองอึน พบปะเจรจาสันติภาพบนคาบสมุทรเกาหลีที่กรุงฮานอย อินเดียกับปากีสถานก็เปิดศึกกลางเวหา สร้างความตึงเครียดระดับสากลขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
    ที่น่าหวาดเสียวคือ การเผชิญหน้าระหว่างอินเดียกับปากีสถานครั้งนี้เป็นการขยับเข้าใกล้สงครามเต็มรูปแบบที่สุดใน 20 ปี
    เมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ กลุ่มติดอาวุธ “จาอิช-อี-โมฮัมหมัด” (JeM) จากปากีสถานบุกเข้าพูลวามา ซึ่งเป็นดินแดนแคชเมียร์ในส่วนที่อยู่ในการควบคุมของอินเดีย ก่อเหตุระเบิดฆ่าตัวตาย สังหารเจ้าหน้าที่กองกำลังตำรวจกึ่งทหารที่เรียกว่า para-military เสียชีวิต 46 นาย
    อินเดียตอบโต้ด้วยการส่งเครื่องบินรบเข้าถล่มฐานที่มั่นของกลุ่มติดอาวุธนี้ในแคชเมียร์ส่วนที่อยู่ในเขตปากีสถาน
    ปากีสถานสอยเครื่องบินรบของกองทัพอากาศอินเดียร่วง 2 ลำ หนึ่งในสองลำตกลงในเขตแดนของปากีสถาน นักบินถูกจับ
    อินเดียบอกว่าเครื่องบินรบของตนตกไปหนึ่งลำ และนักบินหายไปหนึ่งคน
    บรรยากาศร้อนฉ่าขึ้นทันที ร้อนถึงจีนซึ่งเป็นเพื่อนบ้านทั้งสองประเทศต้องออกมาขอให้ใจเย็นๆ ตั้งสติหน่อย
    ที่น่ากลัวเพราะทั้งอินเดียและปากีสถานต่างก็มีอาวุธนิวเคลียร์
    รัฐบาลปากีสถานออกมาปฏิเสธความเกี่ยวพันกับเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่อินเดียบอกว่าปากีสถานมีส่วนโดยตรงในการโจมตีครั้งนี้
    อีกทั้งอินเดียยังเชื่อว่าปากีสถานให้ที่พักพิงแก่กลุ่มติดอาวุธกลุ่มนี้
    นายกฯ ปากีสถาน อิมราน ข่าน ออกมาเรียกร้องให้อินเดียพูดจาหาทางออกร่วมกัน “อย่างรับผิดชอบ” ประโยคนี้ของผู้นำปากีสถานมีความหมาย
    “อาวุธที่พวกเขามี และอาวุธที่เรามี เราจะรับมือกับการคำนวณที่ผิดพลาดได้หรือ?”
    คำว่า “คำนวณผิดพลาด” หรือ miscalculation มีความหมายว่าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งประเมินอีกฝ่ายหนึ่งต่ำไป หรือผิดพลาดไป อาจจะนำไปสู่สงครามที่ไม่มีใครสามารถควบคุมได้
    (“With the weapons you have and the weapons we have, can we afford miscalculation? Shouldn’t we think that if this escalates, what will it lead to?”)
    ที่น่าเป็นห่วงคือนี่เป็นการโจมตีทางอากาศข้ามเส้นแบ่งเขตหยุดหยิง หรือ Line of Control ครั้งแรกตั้งแต่สองประเทศทำสงครามกันในปี 1971
    อินเดียกับปากีสถานต่างอ้างสิทธิเหนือดินแดนแคชเมียร์ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิมตั้งแต่ได้รับเอกราชจากอังกฤษเมื่อปี 1947
    ทั้งสองชาติเคยทำสงครามกันมาแล้ว 3 ครั้ง และมีความขัดแย้งกันมาตลอด
    ความรู้สึกบาดหมางของสองประเทศนี้ร้าวลึกไม่น้อย เพราะต่างก็ถือศักดิ์ศรี ไม่ยอมให้อีกประเทศหนึ่งมาเหยียบย่ำเกียรติภูมิของตน
    อีกทั้งผู้นำของอินเดียกับปากีสถานต่างก็ไม่อาจจะมีภาพลักษณ์ของความอ่อนแอต่อเพื่อนบ้านที่แก่งแย่งบารมีกันมาตลอดเวลากว่า 70 ปี
    ยิ่งนายกฯ นรินทรา โมดี กำลังจะลงสมัครแข่งขันให้ได้เป็นนายกฯ อีกหนึ่งสมัยในเร็วๆ นี้ ก็ยิ่งทำให้เขาไม่อาจจะยอมให้คนอินเดียมองเขาว่ายอมซูฮกปากีสถาน
    สองประเทศนี้ตกลงหยุดยิงในปี 2003 หลังจากเกิดเหตุนองเลือดยืดเยื้อยาวนานในพื้นที่ตามแนวพรมแดนที่เป็นสัญลักษณ์ของเส้นแบ่งเขตหยุดยิง หรือ Line of Control
    ปากีสถานยอมรับปากว่าจะหยุดสนับสนุนด้านการเงินให้แก่กลุ่มติดอาวุธที่มีฐานที่มั่นในปากีสถาน
    อินเดียเสนอนิรโทษกรรมให้กลุ่มติดอาวุธ หากไม่เข้าร่วมเป็นสมาชิกกลุ่มติดอาวุธอีก
    แต่เหตุร้ายก็เกิดอย่างต่อเนื่อง อินเดียกล่าวหากลุ่มที่อยู่ในปากีสถานหลายกลุ่มว่าที่ถล่มฐานทัพอากาศในเมืองปาทานโคตในรัฐปัญจาบทางเหนือ 
    และเมื่อปี 2008 เกิดเหตุก่อการร้ายครั้งรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยมีมาเมื่อกลุ่มก่อการร้ายข้ามจากฝั่งปากีสถานมาโจมตีมุมไบหลายๆ จุดพร้อมๆ กัน
    อินเดียตอบโต้อย่างรุนแรง และความไว้เนื้อเชื่อใจต่อกันระหว่างสองประเทศก็ขาดสะบั้นลง
    ...จนเกิดเหตุล่าสุดที่นำไปสู่ศึกกลางอากาศครั้งนี้
    ขณะที่ผมเขียนอยู่นี้ ความตึงเครียดยังอยู่ในระดับสูง ไม่มีกลไกระหว่างประเทศใดสามารถจะไกล่เกลี่ยสองประเทศนี้ได้
    อยู่ที่ผู้นำสองชาติจะตระหนักเพียงใดว่าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง “ประเมินสถานการณ์ผิดพลาด” ความเสียหายที่จะเกิดขึ้นจะไม่มีอะไรมาระงับยับยั้งได้เลย!.