รุ่นพี่ของมนุษย์ป้าท่านหนึ่งส่งไลน์มาในเช้าวันหนึ่งโดยบอกว่า

    ชอบกลอนนี้จัง!!
    กลอนดังว่า ก็คือ ..เดี๋ยวก็วัน...เดี๋ยวก็คืน 
    เดี๋ยวก็ตื่น...เดี๋ยวก็ตาย
    เดี๋ยวลำบาก...เดี๋ยวสบาย
    เดี๋ยวก็ร้าย...เดี๋ยวก็ดี
    เดี๋ยวต้องไป...สู่โลกหน้า
    เดี๋ยวต้องลา...จากโลกนี้
    รีบไปเจอ...เพื่อนดีดี
    อย่ารอรี...ว่า "เดี๋ยวไป"
    ปรากฏว่า หลังจากอ่านกลอนนี้ ทุกคนในห้องไลน์เดียวกันส่งสติกเกอร์กด LIKE กันเป็นการรัวๆ ตีความได้ว่า ทุกคนเห็นด้วย 
    แต่ไม่แน่ใจว่า ท่ามกลางการเห็นชอบด้วยของทุกฝ่ายนั้น จะมีสักกี่คนที่สามารถกระทำได้ตามคำแนะนำ นั่นคือ... ไม่รีรอ เพื่อนนัดเมื่อไหร่ ว่างสำหรับเพื่อนตลอด เพื่อนชวนไปไหน ก็จะไปได้เสมอ 
    เพราะชีวิตจริงนั้นมีรายละเอียดมากมาย ทำให้รู้ว่าบางทีเพื่อนชวนไปไหน บางคนก็ไม่ไป ถึงแม้อยากจะไปก็ตาม มันอาจจะไม่ใช่ข้อจำกัดของเวลา แต่มักจะเป็นเงื่อนไขของรายรับรายจ่าย เพราะอายุปูนนี้แล้ว เวลาจะออกจากบ้านแต่ละครั้งนั้น อย่างไรเสียต้องมีเงิน 1 พันบาทไว้ในกระเป๋าให้อุ่นใจ 
    ผู้สูงวัยไม่มีรายได้ประจำเหมือนเมื่อก่อน ถ้าหากมีฐานะครอบครัวปานกลางแล้วไซร้ การจะไปไหนมาไหนแต่ละทีก็ต้องคิดคำนวณค่าใช้จ่ายพอสมควร ถึงจะไม่ใช่คนตระหนี่ก็ตาม แต่การไปให้เพื่อนเลี้ยงข้าว หรือออกค่าใช้จ่ายนั่นโน่นนี่ให้ตลอดเวลา ก็คงจะไม่โสภาในความรู้สึกสักเท่าไร
    เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว จะมีวิธีไหนบ้างที่ได้เจอเพื่อนที่ดีๆ ของตัวเอง โดยไม่ต้องเสียเงินเสียทองสักเท่าไรนัก ก็น่าจะเป็นทางเลือกหรือทางออกที่ดี และน่าจะช่วยกันคิดและดีไซน์ เพื่อเพื่อนทั้งหมดจะได้มาเจอกันได้โดยไม่รู้สึกไม่สบายตัวไม่สบายใจ..จริงไหม??
    สิ่งที่เคยเห็นและรู้สึกว่าน่ารักและน่าสนใจอย่างมากคือ กลุ่มผู้สูงวัยกลุ่มหนึ่งไปนั่งจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรสในฟู้ดคอร์ตของห้างสรรพสินค้าประเภทบิ๊กซี โลตัส ไม่แตกต่างจากภาพที่เห็นคนแก่ในเมืองนอกที่จะนั่งจิบกาแฟอยู่ตามห้างดีพาร์ตเมนต์สโตร์ต่างๆ เพราะในนั้นอากาศเย็นด้วยเครื่องปรับอากาศ ไม่ต้องทนอุดอู้อยู่ในบ้าน อาหารการกินก็มีให้เลือกมากมายในราคาที่ไม่ทำให้สะดุ้งสะเทือนเงินในกระเป๋ามากมาย และสามารถนั่งได้เท่าที่ห้างยังเปิดอยู่   
    ฉะนั้น การที่จะออกไปเจอเพื่อนได้นั้น มีวิธีการที่สร้างสรรค์มากมาย หากใครติดขัดที่รายจ่าย ขอเพียงแต่เพื่อนเข้าใจในเพื่อน เราไปไหนก็ไปได้ขอให้มีเพื่อน ..จริงไหม..ซึ่งนับไปก็ไม่แตกต่างจาก สว.ที่มีอันจะกิน เขาสามารถไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อนทุกกลุ่ม ทั้งๆ ที่ไปมาไม่รู้กี่หน นั่นเพราะเขามีความสามารถที่จะคิดว่า ไปที่ไหนไม่สำคัญว่าไปกับใคร...นั่นเอง.
                                        "ป้าเอง"