เชื่อว่าหลายๆ คนก็คงได้อ่านเรื่องราวแสนประทับใจลืมไม่ลงอันเกี่ยวกับพระองค์ท่าน "ในหลวง" รัชกาลที่ 9 ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา

      เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่ได้อ่านไปน้ำตาไหลไปโดยไม่รู้ตัว จากการส่งต่อทางไลน์ของ รศ.อรุณีประภา หอมเศรษฐี แม้เป็นเศษเสี้ยวเล็กๆ ไม่ถึงหนึ่งในล้านความประทับใจที่พสกนิกรชาวไทยสำนึกไม่รู้ลืม แต่มันคือเรื่องจริงที่ "อาจารย์ต้อย" บรรจงบันทึกเล่าสู่กันอ่านค่ะ

      ...เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อครั้งทำงานเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง !!!   

      ครั้งนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินมาพระราชทานปริญญาบัตรแก่บัณฑิต ซึ่งเราได้มีโอกาสถวายงานส่งปริญญาบัตรอยู่ข้างที่ประทับ โดยเป็นผู้นำปริญญาบัตรวางบนพานเพื่อพระองค์ท่านจะหยิบพระราชทานแก่บัณฑิต

      สังเกตเห็นว่าทุกครั้งที่พระองค์ท่านจะพระราชทานปริญญาบัตร พระองค์ท่านจะทอดพระเนตรแล้วทรงหยิบเอาเส้นด้ายที่ติดอยู่บนปกผ้าไหมใบปริญญาบัตรให้สะอาดเกลี้ยงเกลาทุกครั้ง เราเลยพยายามหยิบเส้นด้ายออกให้มากที่สุดก่อนวางถวายบนพาน

      นี่เป็นสิ่งที่ชี้ชัดถึงพระเมตตาที่ทรงมีต่อบัณฑิตแม้แต่เมื่อเวลาจะพระราชทานปริญญาบัตร และอีกทางหนึ่งก็เป็นตัวอย่างให้เรามองเห็นและปฏิบัติตาม เมื่อเวลาจะให้อะไรแก่ผู้อื่นก็จงให้ด้วยความตั้งใจ ให้สำนึกในคุณค่าของสิ่งนั้น โดยเฉพาะสิ่งที่ได้ไปนั้นเป็นสิ่งที่ไขว่คว้ามาด้วยความยากเย็น 

      พระเมตตาอีกประการหนึ่งที่ประสบด้วยตนเองก็คือ เมื่อวางปริญญาบัตรลงบนพานเพื่อพระองค์ท่านจะได้พระราชทานนั้น ปรากฏว่าผ้ารองพานหล่นลงที่พื้น เข้าไปอยู่บริเวณฉลองพระบาท เรากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี เพราะก้มเข้าไปเก็บก็ไม่ได้ ไม่น่าเชื่อระหว่างนั้นพระองค์ท่านทอดพระเนตรเห็น ทรงก้มลงหยิบผ้า วางบนพานให้เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่มีสิ่งใดที่จะไม่สามารถแก้ไขได้

      ในช่วงเวลานั้นไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่บริเวณที่ประทับ ทุกอย่างที่เป็นข้อขัดข้องถูกแก้ไขอย่างเรียบร้อยด้วยพระเมตตา ทรงเป็นตัวอย่างให้เราได้เห็นในการดำเนินชีวิต การปฏิบัติตนต่อผู้อื่น การแก้ไขปัญหาต่างๆ ให้ลุล่วงไป โดยทรงปฏิบัติให้เห็นเป็นแบบอย่าง

      นับเป็นบุญของเราที่ได้มีโอกาสเช่นนี้ และขอปฏิญาณจะดำเนินตามรอยพระบาท ปฏิบัติตนเป็นประโยชน์แก่ประเทศชาติและสังคมในทุกอย่างที่สามารถจะทำได้ ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้น...

      บุญแค่ไหนแล้วที่เราเกิดในรัชกาลที่ 9 จึงสมควรอย่างยิ่งที่เราจะสำนึกในบุญคุณอันใหญ่หลวง ด้วยการทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เพราะสังคมจะดีได้ก็ต้องเริ่มจากตัวเองก่อน..นะคะ.

                                                                                "ป้าเอง"