ดูจากสภาวะแวดล้อมไม่ว่าซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง จากบนลงล่าง ล่างขึ้นบน...หนีไม่พ้นต้องสรุปว่า คงต้องเลิกคิดได้แล้ว สำหรับเรื่อง อยู่ต่อ-ไม่อยู่ต่อ ไม่ว่าจะ 4 ปี 5 ปี หรือ 10 ปี 20 ปีก็ตาม แค่เอาให้พอ อยู่ได้ ไปจนถึงเลือกตั้งปีหน้า ก็เหนื่อยฉิบหายแล้ว!!! ไม่ว่าสำหรับ ส่วนตัว หรือ ส่วนรวม ก็ตามที...
                                                         ----------------------------------------------------
    คือแม้ว่า ส่วนตัว นั้น...ยังอยู่ในระดับ สีทนได้ โดนด่า โดนแช่ง ซักเท่าไหร่ สีก็ยังทนความร้อน ทนแดด ทนมือ ทนตีน ตามคุณลักษณะ คุณภาพ แห่งความเป็นสีทีโอเอ ไปได้เสมอๆ แต่ในแง่ ส่วนรวม แล้ว...โอกาสที่อะไรต่อมิอะไรมันจะเปื่อย จะยุ่ย จะหลุดลอก ออกมาเป็นลิ่มๆ เกิดการปะทะขัดแย้งจากเล็กไปสู่ใหญ่ จากใหญ่ไปสู่มโหฬารบานปลาย ย่อมมีความเป็นไปได้ยิ่งขึ้นทุกเมื่อ ไม่ว่าผู้ที่อยากให้เกิดการปะทะ ให้เกิดการขยายตัวลุกลามบานปลาย มันจะมีเบื้องหน้า เบื้องหลัง เบื้องบน เบื้องล่าง ในรูปไหน แบบไหน ก็แล้วแต่...
                                                        -----------------------------------------------------
    เพราะถ้าหากยังมี เงื่อนไข หรือ เหตุปัจจัย รองรับมันเอาไว้ซะอย่าง จะไปกล่าวหา กล่าวโทษ ตั้งข้อระแวงสงสัยใดๆ มันคงไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ ไม่ก่อให้เกิดความสงบเรียบร้อย เรียบนิ่ง ขึ้นมาได้ดังใจ พูดง่ายๆ ว่า...ถ้าหากยังมีกองฟืน มีเชื้อเพลิง วางกองเอาไว้เต็มบ้าน เต็มเมือง จะไปตามจ้องล้าง จองผลาญ ไล่ล่าผู้ที่คิดจุดไฟแช็ก จุดไม้ขีด ในแต่ละก้านนั้นมันออกจะเหนื่อยซะยิ่งกว่าขี่ช้างไปจับตั๊กแตน ไม่รู้กี่เท่า ต่อกี่เท่า มีแต่ต้องหันมาขจัดเงื่อนไข ลดเงื่อนไข ลดสิ่งใดๆ ก็ตาม ที่ถือเป็นเหตุปัจจัย ให้น้อยลงไปที่สุดเท่าที่จะน้อยได้ อันนั้นนั่นแหละ...ถึงพอจะ อยู่ได้ หรือพอจะสงบ-เรียบ-นิ่งขึ้นมามั่ง...
                                                         -----------------------------------------------------
    และ เงื่อนไข หรือ เหตุปัจจัย อันหนึ่ง...ก็คือการ อยู่ต่อ-ไม่อยู่ต่อ นั่นแหละ แม้จะพยายาม ลับ-ลวง-ครางง์ง์ง์ เอาไว้ซะดิบดี แนบเนียน นุ่มนิ่ม สลับซับซ้อนกันซักกี่ชั้นต่อกี่ชั้นก็ตามที แต่ยังไงๆ...งูมันคงต้องเห็นนมไก่ หรือไก่ย่อมต้องเห็นตีนงูขึ้นมาในวันใด-วันหนึ่งจนได้ ซึ่งถ้าหากงูรายนั้นมีฤทธิ์ มีเดช มีตบะบารมีปานพญานาคราชสำแดงเดโชชัย ก็ว่าไปอย่าง แต่เท่าที่แล้วมา คงปฏิเสธไม่ได้ว่า...อย่างมากก็ออกไปทางงูเขียวหางไหม้ซะเป็นหลัก แมงป่อง ทั้งหลายมันเลยไม่ค่อยจะครั่นคร้ามกันซักเท่าไหร่ ออกมาชูหัว ชูหาง กันเป็นฝูงๆ ชนิดงูก็งูเถอะ...อาจถูกต่อยตายขึ้นมาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น...
                                                          ------------------------------------------------------
    ด้วยเหตุนี้...คงต้องหาทาง เลื้อย เอาไว้ก่อนนั่นแหละเข้าท่าที่สุด อย่าไปฝืน ไปติดยึด ไปวิตกกังวลว่าถ้าหากประเทศชาติขาดข้าพเจ้าไปซะคน ทุกสิ่งทุกอย่างจะล่มสลายลงต่อหน้าต่อตา เพราะเอาเข้าจริงๆ แล้ว...บ้านเมืองนั้นคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คงไม่ล้มหายตายจากกันไปได้ง่ายๆ ปัญหาจึงขึ้นอยู่กับว่า...อันตัวข้าพเจ้าเองนั่นแล ที่จะหาทางทำให้เกิดความสงบเรียบร้อยในบ้านเมืองให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ในแบบไหน อย่างไร อะไรที่เป็น เงื่อนไข เป็น เหตุปัจจัย ที่ควรจะต้องขจัดปัดเป่าเอาไว้ซะแต่เนิ่นๆ คงต้องหาทางทำให้มันแจ่มแจ้ง ชัดเจน ชนิดไม่อาจหยิบไปใช้เป็นเงื่อนไขได้อีกต่อไป...
                                                            -----------------------------------------------------
    ยิ่ง ความไม่สงบ ในอนาคตข้างหน้า...มันออกจะน่าห่วง น่ากังวล กว่าความไม่สงบในอดีตมิใช่น้อย ด้วยเหตุเพราะในอดีตยังพอมีความแข็งแกร่ง หนักแน่น ของ ภูมิปัญญาแห่งสังคม คอยช่วยหน่วง ช่วยรั้ง ไม่ให้อะไรต่อมิอะไรมันเตลิดเปิดเปิงเกินไปกว่าขีดจำกัด บรรดาความเป็น ส่วนตัว ทั้งหลาย ที่ไม่ว่าจะอ้างถึง ส่วนรวม ยังไงก็แล้วแต่ มันจึงไม่ถึงกับทำให้ประเทศทั้งประเทศต้องกลายเป็นซากปรักหักพังไปซะทั้งหมด ยังพอทำให้การปะทะขัดแย้งในแต่ละฝ่าย สามารถหาข้อยุติพร้อมกลับไปตั้งต้นกันใหม่ได้เป็นพักๆ แต่สำหรับอนาคตข้างหน้าแล้ว แค่ลองหลับตานึกภาพ...ก็เหนื่อยแล้ว!!!
                                                                -------------------------------------------------------
    และอันที่จริงบรรดาอดีตนายทหาร ที่ยังคลุกคลีตีโมงใกล้ชิดกับ คสช.ทุกวันนี้ ก็น่าจะพอนึกภาพถึงความน่าเหนื่อยที่ว่าได้เป็นอย่างดี อย่างเช่น เสธ.กี่ หรือ บิ๊กกี่ เป็นต้น ที่เคยวิ่งวุ่นอยู่แถวๆ ถนนราชดำเนินช่วงเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ ถ้าหากไม่มีการช่วยหน่วง ช่วยรั้ง ของ ภูมิปัญญาแห่งสังคม ไม่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเตลิดเปิดเปิงยิ่งไปกว่านั้น ป่านนี้...ไม่รู้ว่าประเทศไทยทั้งประเทศ ตลอดไปจนสถาบันทางสังคมในแต่ละแห่ง แต่ละที่ จะมีหน้าตาออกมาในรูปไหนก็มิอาจทราบได้ แต่คงหนีไม่พ้นต้องน่าเกลียด น่ากลัว น่าสยดสยองพองขน อย่างมิอาจปฏิเสธได้...
                                                          -------------------------------------------------------
    ก็เอาเป็นว่า...เมื่อมาถึงขั้นนี้ ไหนๆ ก็ไหนๆ เอาแค่ให้เสร็จสิ้น โรดแมป อย่ามัวไปเสียเวลาคิดเรื่อง โรดหมับ ต่อไปอีกเลย หาทาง ขจัดเงื่อนไข ด้วยการทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันแจ่มแจ้ง ชัดเจน แล้วใช้เวลาที่เหลือๆ งัดเอาสากกะเบืออย่างประเภทมาตราฉี่ฉิบฉี่ ออกมาทุบพริก ทุบกระเทียม ตำเครื่องแกงให้มันละเอียด เพื่อเอาไว้ใช้ปรุงต้มยำ ทำแกง อะไรก็แล้วแต่ อย่ามัวไปเสียเวลาควักสากกะเบือ มาตีหัวพวกเด็กๆ พวกกองหลอน กองแลใดๆต่อไปอีกเลย เพราะมันคงไม่ได้ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อ ส่วนรวม ใดๆ เอาเลยแม้แต่น้อย...
                                                           -------------------------------------------------------
    ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก George Santayana (อีกครั้ง)... Those who cannot remember the past are condemned to repeat it.-ผู้ใดที่ไม่จดจำอดีต ผู้นั้นมีกรรมต้องย้อนรอยอดีต...
                                                          --------------------------------------------------------