(1)

        รายการถ่ายทอดมหกรรมเอเชียนเกมส์คราวนี้...ดูแล้ว ต้องเรียกว่า ก่อให้เกิดอารมณ์ ความรู้สึก แปลกๆ ใหม่ๆ ตามมาอยู่พอสมควร คือไม่ได้เป็นอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับการกีฬา การเอาแพ้-เอาชนะใดๆ แม้แต่น้อย เพราะไม่ว่าเอเชียนเกมส์ครั้งไหนต่อครั้งไหน การดำรงความเป็น ไทยเชียร์ไทย ของตัวเอง ย่อมไม่มีวันผันแปรอยู่แล้วแน่ๆ แม้ท่านนายกฯ สมยศ ช่องเจ็ดสี ท่านจะทำบอลไทยแพ้ตั้งแต่รอบแรก เพราะถึงแพ้ก็เชียร์ ชนะก็เชียร์อยู่ดีนั่นแล...

(2)

        แต่อารมณ์ ความรู้สึกที่ว่า...มันน่าจะมาจากกรรมวิธีในการ ถ่ายทอดสด มหกรรมเอเชียนเกมส์คราวนี้ นั่นแหละเป็นหลัก ซึ่งออกจะแปลกไปกว่าทุกๆ ครั้งเท่าที่เคยมีมา คือไม่ได้คิดจะถ่ายทอดกันทาง ทีวี หรือ โทรทัศน์ ล้วนๆ เพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังแผ่สยาย กระจัดกระจาย แตกลูก แตกหน่อ ไปยังอินเทอร์เน็ต มือถือ ไอพอด ไอแพด ไอกระด๊อกกระแด๊ก อะไรทำนองนั้นอีกซะล่วย ใครอยากจะดู อยากจะชม ก็ต้องอาศัยความสามารถในการเลือกสรร คัดสรร ไปตาม รสนิยม ของใครก็ของมัน ตามช่องทาง วิถีทาง ที่ออกจะหลากหลาย เยอะแยะ มากมาย เอามากๆ...

(3)

        ซึ่งถ้ามองในแง่บวก...มันก็อาจเป็นอะไรที่ก้าวหน้า ทันสมัย กลายเป็น ทางเลือก รวมทั้ง ทางในการหาโฆษณา มาบำรุง บำเรอ กันได้แบบเยอะแยะตามสมควร สอดคล้องกับ ความเป็น 4.0 หรือการประดิษฐ์ คิดค้น นวัตกรรมใหม่ๆ เพื่อนำไปสู่การ เพิ่มมูลค่า ของอะไรต่อมิอะไรได้เป็นอย่างดี แต่สำหรับบรรดาคนแก่ คนชรา ประเภทล้าหลังทั้งหลาย อย่างอันตัวข้าพเจ้าเอง ที่ยังหนีไม่พ้นต้องวนไป-วนมา อยู่กับ ความเป็น 1.0 มาโดยตลอด อันนี้...คงต้องสารภาพว่า ออกจะ ปวดหัวฉิบหาย กับการตามลุ้น ตามเชียร์ ตามหารายการในแต่ละรายการ ที่ไม่รู้ว่ามันมุดไปอยู่ ณ ช่องไหนต่อช่องไหนกันแน่...

(4)

        ยิ่งต้องไปดูกันทาง อินเทอร์เน็ต แล้ว...ยิ่งก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ ใหม่ๆ ชนิดแทบไม่เหลือ สมาธิ ใดๆ ในการลุ้น การเชียร์ บรรดานักกีฬาที่กำลังออกเรี่ยว ออกแรงในสนามเอาเลยก็ว่าได้ เพราะมัวแต่ต้องเหลือบไปมอง คอมเมนต์ หรือบรรดาความคิด ความเห็น ของบรรดากองเชียร์ ที่สามารถแสดงออกถึง ปฏิกิริยา ตัวเอง ผ่าน สื่ออินเทอร์เน็ต หรือผ่านช่องทางการสื่อแบบ สื่อสองทาง ได้อย่างชนิดว่องไวเอามากๆ ชนิดยังคิดไม่ออก หาข้อสรุปไม่ได้ว่า ทำไมบรรดา ข้อความ ที่เป็นตัวแสดงออกถึงปฏิกิริยาคนดู มันถึงสามารถตอบสนอง ตอบโต้ ได้ไวถึงปานนั้น...

(5)

        เรียกว่า...แค่นักแบด นักบอล นักตะกร้อ ฯลฯ เกิดเตะพลาด เตะออก เตะเสีย ตีเสีย ขึ้นมาเมื่อไหร่ ไม่กี่วินาที หรือไม่ถึงวินาทีด้วยซ้ำ โอกาสที่จะเจอกับ ข้อความ ประเภทด่าเช็ด ด่าตะเม็ด ขุดเอารากศัพท์ประเภท เหี้ย-ห่า-และสารพัดสัตว์ ออกมาบ่นระบาย ด่ามั่ง ชมมั่ง หรือบางครั้งดันหันมาด่ากันเอง ในช่องทางอินเทอร์เน็ต จนแทนที่จะเหลือสมาธิเอาไว้ลุ้นบรรดานักกีฬาในสนาม ดันต้องหันมาลุ้นพวกกองเชียร์กันแทนที่ คือต้องคอยดูทั้งนักกีฬา ดูทั้งกองเชียร์ จนก่อให้เกิดอารมณ์ ความรู้สึก แปลกๆ ใหม่ๆ ต่างไปจากการดูถ่ายทอดสดทางทีวี เหมือนเมื่อครั้งเดิมๆ แบบคนละเรื่อง คนละม้วน...

(6)

        ยิ่งถ้าหากเป็นยุคอดีต เมื่อสมัยพระเจ้าเหายังใส่กางเกงหูรูด หรือเมื่อซัก 40-50 ปีที่แล้ว...จำได้ว่าการลุ้น การเชียร์ ตามแบบฉบับ ไทยเชียร์ไทย นั้น ยังต้องอาศัยแค่ วิทยุ เท่านั้นเอง ต้องรวมหัวนั่งสุมอยู่รอบๆ วิทยุ อาศัยเสียงพากษ์ของนักพากษ์ พิธีกร เป็นตัวสร้าง จินตนาการ ไปตามความนึกคิดของใครก็ของมัน สมาธิมันจึงจดจ่อชนิดตกผลึกลงไปถึงจิตสำนึก กลายเป็นความผูกพัน เชื่อมโยง ระหว่าง ตัวตนของตน กับความเป็นสังคม เป็นชาติ อย่างชนิดกลายเป็น คนละเรื่องเดียวกัน ได้ไม่ยากซ์ซ์ซ์ แต่แม้มี ภาพ มี ทีวี ที่ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาไปสร้างจินตนาการอะไรอีก ก็ยังไม่ถึงกับก่อให้เกิดการ ตัดขาด ระหว่าง ตัวตนของตน กับชาติ กับสังคมอะไรมากมายนัก แต่ละสิ่ง แต่ละอย่าง ยังสามารถหลอมละลาย เชื่อมโยง กันและกันได้อย่างลงตัวพอสมควร...

(7)

        แต่เมื่อต้องมาเจอกับ สื่ออินเทอร์เน็ต ที่ออกจะก้าวหน้า ก้าวไกล เอามากๆ...ไปๆ-มาๆ ความเป็นตัวตนของตน กับ ความเป็นชาติ-เป็นสังคม มันอาจกลายเป็น คนละเรื่อง-คนละม้วน เอาง่ายๆ ระหว่างที่บรรดา นักกีฬา กำลังพยายามแสดงออกถึงความเป็นชาติ ภายในสนามกีฬาแต่ละรูป แต่ละแบบ บรรดา กองเชียร์ ทั้งหลาย ต่างก็พยายามแสดงออกถึงความเป็นตัวตนของตน ความเป็นมึง ความเป็นกู ความเป็น ตัวกู-ของกู ชนิดไม่จำเป็นต้องสนใจใครต่อใครเอาเลยก็ยังได้ อันนี้นี่แหละ...ที่เลยทำให้เกิดความรู้สึกแบบแปลกๆ ใหม่ๆ ที่ก็ยังมิอาจสรุปได้ว่า มันจะดีหรือเลว เป็นประโยชน์หรือโทษ ต่อปัจเจกบุคคล หรือสังคมทั้งสังคมในอนาคตข้างหน้า ซึ่งคงต้องขอให้บรรดาปวงชนชาวไทยทั้งหลาย โดยเฉพาะพวก 4.0 ลองเก็บไปคิดๆ เป็นการบ้านเอาเองก็แล้วกัน เพราะสำหรับพวก 1.0 อย่างอันตัวข้าพเจ้าเอง ก็คงไม่เหลือเวลาที่จะ ตอบโจทย์ เหล่านี้ได้อีกแล้ว...