ชักเริ่มเบื่อๆ ขึ้นมามั่งแล้ว...สำหรับการเขียนคอลัมน์แบบชนิดวันต่อวัน เพราะเท่าที่เขียนไป-เขียนมา ดูๆ มันจะไม่ได้ก่อให้เกิดปฏิกิริยา ปฏิสัมพันธ์ อะไรมากมายซักเท่าไหร่ สู้หันไป ไลฟ์สด แบบคุณพี่ เสพ น่าจะเข้าท่ากว่า แต่ก็อย่างว่า...ขนาดเพียงแค่ มือถือ ยังใช้กับเค้าไม่เป็น เมมไม่ได้ ถ่ายรูปไม่ได้ จะไปถึงขั้นต้องตั้งกล้องถ่าย ขึ้นเฟซบุ๊ก ยูทูบ ฯลฯ หรืออะไรต่อมิอะไรทำนองนั้น มีแต่น่าจะยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่...
---------------------------------------------------------
แต่ก็นั่นแหละทั่น...การเสพสื่อ รับสื่อ ในช่วงระยะหลังๆ หรือในสังคมยุคใหม่ มันน่าจะหนักไปทาง การดู การฟัง มากกว่า การอ่าน ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ คือมันไม่ต้องอาศัย สมาธิ อันเป็นสิ่งที่ออกจะเป็นอะไรที่สั้นลงๆ สำหรับคนยุคใหม่ ที่ต่างก็โดนรังสีคลื่นวิทยุความถี่ต่ำ จากโทรทัศน์ โทรศัพท์ อินเทอร์เน็ต ไวฟง ไวไฟ ทำลายเซลล์สมองกันวันละนิด วันละหน่อย จนส่งผลให้เกิดอาการ สมาธิสั้น อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงและปฏิเสธได้ ด้วยเหตุนี้...จะให้มาค่อยๆ แกะตัวอักษรแต่ละวรรค แต่ละประโยค ค่อยๆ อ่านกันไปเป็นบรรทัดๆ ก็เลยมักเป็นไปไม่ได้ หรือไม่สอดคล้องกับยุคสมัย ยิ่งขึ้นไปทุกที...
--------------------------------------------------------
บรรดาคอลัมน์ บทความ บทรายงาน ฯลฯ ทั้งหลาย...ที่หนีไม่พ้นต้องประกอบไปด้วยตัวหนังสือ ตัวอักษร ชนิดไม่รู้กี่ร้อย กี่พัน กี่หมื่นประโยค มันเลยมักต้องถูกอ่านกันแบบ อ่านหัว-อ่านท้าย ตวัดแวบตั้งแต่ประโยคแรก แล้วมาต่อกันที่บรรทัดสุดท้ายประเภท อ่านกันวันละ 8 บรรทัด อะไรประมาณนั้น มันเลยยากซ์ซ์ซ์ที่จะไปกระทำปฏิกิริยา กระทำปฏิสัมพันธ์ใดๆ ได้เลย สู้หันไปกดปุ่ม หันไปสไลด์นิ้วชี้ นิ้วหัวแม่โป้ง แวบเดียวก็เห็นภาพ เห็นเสียง ระหว่างก้มๆ เงยๆ โดยไม่ต้องเสียเวลารวบรวมสมาธิใดๆเลย ซึ่งออกจะเป็นอะไรที่สอดคล้องกับ คนรุ่นใหม่ ที่ล้วนแล้วแต่ สมาธิสั้น มาตั้งแต่เกิด...
-------------------------------------------------------
แต่คราวนี้ทำไงได้ล่ะทั่น...ในเมื่ออันตัวข้าพเจ้าเอง ได้กลายสภาพเป็น คนรุ่นเก่า ไปนานแล้ว แถมยังขาดขีดความสามารถที่จะปรับตัวเข้ากับ เทคโนโลยี ใหม่ๆ ได้แบบสอดคล้อง กลมกลืน คือแค่เจอกับ รีโมตทีวี เท่านั้น ก็ ไปไม่เป็น เอาซะแล้ว เห็นปุ่มโน่น ปุ่มนี่ เรียงพรืดเต็มไปหมด เลยไม่รู้ว่าจะกดปุ่มไหนดี ยิ่งไปเจอไอ้ประเภทที่ต้องเอานิ้วชี้ นิ้วนาง นิ้วกลาง สไลด์ไปตามพื้นผิวจอภาพ ยิ่งเถลือกไถล เข้ารก-เข้าพงไปไหนก็ไม่รู้ เลยต้องหันมาอาศัยการกดๆ จิ้มๆ แป้นพิมพ์ นิรมิตตัวอักษรวันละร้อยๆ พันๆ หมื่นๆ เพื่อสื่อสาร แลกเปลี่ยน กันไปตามสภาพ...
--------------------------------------------------------
การที่ คนรุ่นใหม่ กับ คนรุ่นเก่า ถูกทำให้แยกห่างออกจากกัน ด้วยสิ่งที่เรียกว่า เทคโนโลยี ทั้งหลาย มันเลยออกจะทำให้พื้นที่ระหว่างกลาง หรือระหว่างคนในแต่ละรุ่น กลายสภาพเป็น ช่องว่าง ชนิดรูเบ้อเร่อเท่อยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าในแง่พฤติกรรม อารมณ์ความรู้สึกนึกคิด ไปจนถึงสภาพจิตใจ และบรรดา ช่องว่าง เหล่านี้นี่แหละ ที่ถ้าใครไม่สังเกต หรือถ้าใครยังมองไม่เห็น โอกาสที่บุคคลนั้นๆ จะร่วงละลิ่วลงไปในช่องว่างนั้นๆ ปานประดุจตกเหว ตกหน้าผา ย่อมเป็นไปได้เสมอๆ...
--------------------------------------------------------
ยิ่งโดยเฉพาะบรรดาผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบในการบริหาร จัดการ บ้านเมือง ตลอดไปจนพวกพรรคการเมือง นักการเมือง ด้วยแล้ว...ถ้ามัวแต่ไปมั่วอยู่กับเทคโนโลยีเก่าๆ ประเภทเครื่องดูดฝุ่น เครื่องสูบส้วม หรือท่อพญานาค ฯลฯ อะไรทำนองนั้น โอกาสที่จะต้องเจอกับสภาพ พระอภัยมณีตกเหว ในจังหวะที่ นางผีเสื้อสมุทรแปลงร่าง ก็ใช่ว่าจะไม่มีเอาซะเลย การหันมาสำรวจ ตรวจสอบ บรรดา ช่องว่าง ดังกล่าว ศึกษา ค้นคว้า วิเคราะห์และวิจัย จนสามารถ กุมสภาพ บรรดาสิ่งเหล่านี้เอาไว้ได้อย่างเป็นจริง-เป็นจังนั่นแหละ มันถึงจะพอรับมือกับสภาวะ ความเปลี่ยนแปลง ใดๆ ได้แบบถนัดถนี่ ไม่ถึงกับพลาดพลั้ง พลาดท่า เสียที มากมายซักเท่าไหร่...
------------------------------------------------------
ไม่ใช่แต่เฉพาะใน สนามเลือกตั้ง ในปีหน้า ปีโน้น เท่านั้น...ที่บรรดา คนรุ่นใหม่ จำนวนมากมาย มหาศาล จะเข้ามามีส่วน มีบทบาท ในระหว่างช่องว่างที่มีแต่จะขยายตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งผ่านการเลือกตั้งไปแล้ว ผ่านโรดแมป ไปจนถึงจังหวะต้องโรดหมับกันอีกต่อไป จะส่งผลให้ใครตกเหว-ไม่ตกเหว ก็ขึ้นอยู่กับใครจะสามารถ กุมสภาพ เหล่านี้เอาไว้ให้ได้ หรือไม่ อย่างไร โดยเฉพาะเมื่อต้องเจอกับการ ไลฟ์สด หรือการกดไลค์ กดไม่ไลค์ อะไรก็แล้วแต่ ที่เผลอๆ...มันอาจจะมีอานุภาพ มีศักยภาพ ยิ่งกว่าการออกมานอนกลิ้ง นอนหงาย บนท้องถนน แบบนับเป็นล้านๆ ของ คนรุ่นเก่า เอาเลยก็ไม่แน่!!!
--------------------------------------------------------
ก็เอาเป็นว่า...ด้วยเหตุเพราะการบ้าน การเมือง มันยังไม่ถึงกับไปไหน ยังวนไป-วนมา อยู่กับการปลดล็อก-ไม่ปลดล็อก การดูด การดึง จนแทบไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาเขียนดี การหยิบเอาเรื่องความเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี ที่นับวันมันชักจะทำให้ ช่องว่าง ระหว่างคนรุ่นเก่ากับคนรุ่นใหม่ขยายตัวยิ่งขึ้นไปทุกที ก็อาจพอได้ประโยชน์ขึ้นมาบ้างเล็กๆ น้อยๆ โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่คุ้นเคยกับการ อ่านหัว-อ่านท้าย เพราะอ่านเสร็จแล้วยังเหลือเวลาพอที่จะแวบไปดูคุณพี่ เสพไลฟ์สด ได้อีกเหลือเฟือ...
--------------------------------------------------------
ปิดท้ายด้วยวาทะวันนี้ จาก Rabindranath Tagore... The worm thinks it foolish that man does not eat his books.- หนอนหนังสือคิดว่า...เป็นความโง่ของคน ที่ไม่รู้จักกินหนังสือที่ตนเองมีอยู่...
-------------------------------------------------------
|
เมื่อวานคุยเล่น เรื่องลูกพรรคเพื่อไทย ร้องขอให้ "นายใหญ่" ส่งเมีย "คุณหญิงพจมาน" มาเป็น "ขอนไม้ดุ้นใหม่" ของพรรค ให้ลูกกบ-ลูกเขียดในพรรคได้เกาะ วันนี้ ขอคุยซีเครียดซักนิด |
| อนาคต 'คนนินทาเมีย' |
| 'โควิดคลาย-โรคอิจฉาคุ' |
| ไทย"เหนือคาดหมาย"เสมอ |
| วิสัยทัศน์"อินทรี-อีแร้ง" |
| "การ์ดเชิญ"๒๑ ตุลา. |
| เปิดประเทศ"เปิดตรงไหน?" |
