ดูเหมือนกลายเป็นเรื่องปกติเสียแล้วที่เมื่อถึงเทศกาลวันแม่ทีไร จะมีการคอมเมนต์ในโลกโซเชียล ตั้งคำถามพร้อมกับแสดงความรู้สึกคัดค้านในการฉลองวันแม่ของโรงเรียนต่างๆ ด้วยการเชื้อเชิญ "คุณแม่" ของเด็กๆ ไปนั่งบนเวที แล้วก็จัดกิจกรรมให้ลูกๆ นำพวงมาลัยดอกมะลิมอบให้แด่แม่ สร้างความอบอุ่นภายในครอบครัวกันแบบสุดซึ้ง
    การตั้งคำถามว่า ..แล้วเด็กที่ไม่มีแม่ หรือแม่ไม่สามารถไปร่วมงานด้วยนั้น ..โรงเรียนไม่สนใจความรู้สึกที่ขาด หรือน้อยอกน้อยใจ เสียใจของพวกเขาเลยรึ??? ถือเป็นวิธีคิดที่น่าสนใจ 
    แต่การคัดค้านรูปแบบกิจกรรมแสดงความรักที่มีต่อแม่ เนื่องในวันแม่ 12 สิงหาคมนั้น ออกจะเป็นมุมมองของคน "ใจแคบ" เกินไปหรือไม่ 
    น่าสนใจอย่างมากที่สังคมไทยต้องลองตรึกตรองเรื่องนี้ดู และหาคำตอบของตัวเอง ซึ่งไม่จำเป็นต้องเหมือนใครก็ได้นะคะ 
    แต่สำคัญตรงที่ ลองมโนว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ว่าไม่มีแม่ หรือแม่ไม่สามารถไปร่วมงานด้วยนั้น เราคิดว่าควรจะแก้ไขด้วยการให้แม่คนอื่นๆ ไม่ต้องไปเลย ...อย่างนั้นหรือเปล่า???
    นี่ใช่ความเท่าเทียมทางความรู้สึก ที่สังคมควรจะเสียสละให้กับคนที่ขาด...จริงๆ หรือคะ
    นี่เป็นการแก้ปัญหาแบบถูกวิธี เพื่อเยียวยากับคนส่วนน้อยที่มีปัญหาเรื่องครอบครัวไม่สมบูรณ์...แน่หรือ
    ตั้งคำถามไว้ให้คิดกันเฉยๆ ค่ะ ไม่ได้ต้องการคำตอบถูกหรือผิด
    เพราะดูเหมือนนอกจากการตั้งประเด็นว่า สงสารเด็กขาดแม่ในกิจกรรมวันแม่ตามโรงเรียนต่างๆ แล้ว ตอนนี้มีการเพิ่มประเด็นว่า โลกโซเชียล เฟซบุ๊กเอย อินสตาแกรมเอย ก็ทำให้บรรดาคุณลูกคุณแม่มีปัญหาทางความรู้สึก ...ขาดความมั่นคง 
    ด้วยเดี๋ยวนี้ พอวันแม่ก็จะมีการโพสต์รูปความสุขของครอบครัวต่างๆ อวดเพื่อนๆ ที่เป็นเพื่อนกันในเฟซบุ๊ก รูปก็จะมุ้งมิ้ง น่ารัก น่าอิจฉากันทั้งนั้นแหละ     
    ปรากฏว่า มีผลวิเคราะห์วิจัยออกมาอีกแล้วว่า สื่อโซเชียลทำให้บรรดาคุณแม่ คุณพ่อ คุณลูก เกิดอาการซึมเศร้าเพิ่มขึ้นด้วยขาดรัก 
    นี่จะไปโทษว่าครอบครัวอื่นน่ารักแล้วชอบโอ้อวด หรือว่าจะโทษใครกันเล่า
    ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกเปรียบเทียบของตัวเองกับคนอื่นๆ นั้น สมควรที่จะต้องมาจัดการที่ "ใจ" ตัวเองมากกว่าที่จะไปโทษหรือตีโพยตีพายเอากับคนรอบตัว หรือคนข้างนอกไหมคะ
    ช่วยกันหยุดคิดบ้างนะคะ เอาเวลาเล่นไลน์ เปิดเฟซ หลับตานั่งสมาธิแล้วพิจารณาให้ดีๆ นะคะ.
                                        "ป้าเอง"