(1)

            คงต้องยอมรับอย่างมิอาจปฏิเสธได้นั่นแหละว่า...บรรดาเด็กๆ และเยาวชน ที่ท่านถือกำเนิดเกิดขึ้นมาในยุคนี้ สมัยนี้ ออกจะเป็นอะไรที่น่าสงสาร น่าเวทนา เสียเหลือเกิน จนแทบไม่เหลือใจจะไปโกรธ กริ้ว ฉิวฉุน ถือสาหาความอะไรกับท่านได้มากมายซักเท่าไหร่นัก...

                                                                                                                                                                     (2)

            คือมันเป็นยุคที่...เพลงเพราะๆ ก็แทบไม่มีให้ฟัง ส่วนใหญ่หนักไปทางงึมๆ งำๆ โหยหวน ครวญคราง ด้วยเหตุเพราะเจ็บนิ้วโป้ง หรือนิ้วหัวแม่ตีนข้างใดก็แล้วแต่ หนังดีๆ ก็แทบไม่มีให้ดู ไม่ว่าจะเป็นหนังฮอลลีวูด หนังไทย หนังเกาหลี ฯลฯ ไม่ว่าจะผลิตออกมาเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ต่างก็หนักไปทาง ห่วยแตก ไปด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีองค์ประกอบในการดำเนินเรื่อง ไม่สมบท-สมบาท แถมยังอาจไม่มีเหตุ-ไม่มีผลซะอีกต่างหาก ส่วนประเภทวรรณกรรม นวนิยาย เรื่องสั้น ไปจนบทกลอน บทกวี ใดๆ ก็ตามที...ก็แทบไม่ต้องเสียเวลาพูดถึง คือคงไม่ต่างไปจากการบ่น การระบาย ไปตามเรื่อง ตามราว ฯลฯลฯ...

                                                                                                                                                         (3)

            นั่นยังไม่รวมไปถึงสภาวะแวดล้อมในแต่ละเรื่อง แต่ละด้าน แค่ต้องเกิดมาเจอกับ ภาวะโลกร้อน ซึ่งกำลังเข้าสู่จุดสูงสุดในช่วงนี้...ก็ตายแล้ว!!! แทบไม่เหลืออะไรให้คิด ให้หวัง ได้อีกต่อไป เจอกับน้ำท่วม ฝนแล้ง ไฟป่า ไปจนถึงโรคระบาด ฯลฯ ที่กระหน่ำเข้ามาอย่างเป็นระลอก และมีแต่จะหนักหน่วง รุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่งั้นก็ต้องเจอกับความเสื่อมโทรม ล่มสลายในทางการเมือง โดยเฉพาะในระบอบประชาธิปไตยนี่แหละตัวดีนัก ชนิดไม่ว่าเสรีภาพ-เสมอภาค-ภราดรภาพ แบบไหน ประเภทไหน ล้วนแล้วแต่กลายเป็น มายาภาพ ไปด้วยกันทั้งสิ้น...

                                                                                                                                                         (4)

            ยิ่งเป็นเรื่อง เศรษฐกิจ ด้วยแล้ว...โอกาสที่ รวยฉิบหาย กับ จนฉิบหาย ทิ้งห่าง ช่องว่าง ระหว่างกันและกัน แบบชนิดไม่เห็นหน้า-เห็นหลัง ไม่ว่าระหว่างโลกรวย-โลกจน คนรวย-คนจน ในแต่ละซีกโลก แต่ละสังคม ฯลฯ จนสุดท้าย...ย่อมหนีไม่พ้นที่จะต้องนำไปสู่ความขัดแย้งในขั้นตอนสุดท้าย นั่นก็คือ สงคราม ที่กำลังรอคอยอยู่เบื้องหน้า หลังจากได้พักรบกันมาแล้วพอสมควร อะไรที่ฉิบหายอยู่แล้ว...ก็มีแต่จะยิ่งฉิบหายหนักขึ้นไปใหญ่ จนทำให้สิ่งทั้งหลาย ทั้งปวง ที่กำลังจะอุบัติขึ้นมาในอีกไม่นาน-ไม่ช้า ในแต่ละเรื่อง แต่ละด้าน อาจทำให้บรรดา คนแก่ ทั้งหลาย ล้วนแล้วแต่ โชคดี...ที่ตายก่อน ไปด้วยกันทั้งสิ้น...

                                                                                                                                                         (5)

            อันนี้นี่แหละ...ที่ทำให้ความเป็นเด็ก ความเป็นเยาวชน ในยุคนี้ สมัยนี้ ต่างเป็นอะไรที่น่าสงสาร น่าเวทนา จนแทบไม่รู้สึกอยากจะโกรธ กริ้ว ฉิวฉุนใดๆ กับการแสดงออกต่างๆ นานาของเขาเหล่านี้กันอีกต่อไป อันเนื่องมาจาก กรรม-วิบากกรรม ที่กำลังรอคอยเขาเหล่านี้อยู่เบื้องหน้านั้น มันออกจะอำมหิตและโหดร้าย ชนิดแทบจินตนาการไม่ออกเอาเลยถึงขั้นนั้น การผงาดขึ้นมาของพวก เจน-เอ็กซ์ หรือ เจน-วาย ทั้งหลาย ที่ยังไงๆ...คงหนีไม่พ้นต้องเข้ามาแทนที่บรรดาพวก เบบี้บูม อยู่แล้วแน่ๆ ไม่ว่าคิดจะ ตีตั๋วยาวว์ว์ว์ ต่อไปอีกซักกี่ปี ต่อกี่ปี หรือมีวุฒิสมาชิกอยู่ในกระเป๋ากุงเกง ซักกี่ร้อยต่อกี่ร้อย แต่ก็คงไม่อาจฝืน กงล้อแห่งกาลเวลา ได้เลย ไม่อาจหมุนเข็มนาฬิกาให้เดินไปในทิศทางตรงกันข้ามได้อยู่แล้วแน่ๆ...

                                                                                                                                                         (6)

            แต่ก็นั่นแหละ...จะด้วยความโหดร้าย โหดเหี้ยม อำมหิต ที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า หรือจะด้วยเหตุผลกลใดก็แล้วแต่ การผงาดขึ้นมาของบรรดา เจนเอ็กซ์-เจนวาย ทั้งหลาย ไม่ว่าในแวดวงใดๆ ก็ตาม ก็ใช่ว่า...จะสามารถนำมาซึ่งความสุข-ความสงบ ความร่มเย็น ให้กับแต่ละสังคม แต่ละประเทศ ได้ง่ายๆ ตรงกันข้าม...กลับอาจนำมาซึ่งความฉิบหาย...กับ...ฉิบหาย ให้หนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยเหตุเพราะ สภาพแวดล้อม อันเป็นตัวกำหนดพฤติกรรม อุปนิสัย วาสนาและสันดานต่างๆ มันออกจะเป็นอะไรที่น่าเวทนา น่าสงสาร อย่างที่ว่าๆ เอาไว้แล้ว...

                                                                                                                                                                     (7)

            ด้วยเหตุนี้นี่เอง...ไม่ว่าจะเป็น เจน-เอ็กซ์ เจน-วาย หรือ เจน ไหนๆ ก็เถอะ...ถ้าหากต้องการที่จะนำพาประเทศชาติ บ้านเมืองและสังคม หรือแม้แต่ภายในแวดวงเล็กๆ ใดๆ ก็แล้วแต่ ให้พ้นไปจากความฉิบหาย...กับ...ฉิบหายที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า มีแต่ต้องหวนกลับไปปรับเนื้อ ปรับตัว ปรับจิต ปรับใจตัวเอง มีแต่ต้องย้อนเวลากลับไปค้นหา ไปแสวงหา สิ่งดีๆ งามๆ ที่เคยปรากฏให้เห็นในยุคก่อน สมัยก่อน ในคนรุ่นก่อนๆ ไม่ว่าจะเป็นความเสียสละ ความเอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ ความกตัญญูกตเวที ความอดทนอดกลั้น โดยเฉพาะที่สำคัญเอามากก็คือ ความซื่อสัตย์-สุจริต ความไม่คิดจะ โกง แล้วเอามาแบ่งกันมั่ง โดยไม่ว่าสิ่งเหล่านี้จะถูกแปลความ ตีความ ในแบบโพสต์โมเดิร์น หรือแบบไหนๆ แต่มันก็คือ ธรรมะ คือ สัจธรรม คือเครื่องมือชิ้นสำคัญ ที่สามารถนำมาซึ่งความสุข-ความสงบ-ร่มเย็น ของสังคมแต่ละสังคม อย่างมิอาจปฏิเสธได้โดยเด็ดขาด!!!.

                                                                    -------------------------------------------------------