5 ต.ค.64-  วิมล ไทรนิ่มนวล นักเขียนรางวัลซีไรต์ โพสต์ข้อความบนเฟซบุ๊กหัวข้อ  "คิดถึงยาย"  โดยระบุรายละเอียดว่า เห็นพวกสามนิ้วก่นด่าเหยียดหยามคนอื่นๆสารพัด​ พอโดนด่าเข้าบ้างกลับว่าเขาเหยียดหยามความเป็นมนุษย์! แล้วก็ด่าเขาต่อ!

ผมนึกถึงวัยเด็ก... ไปดูลิเกงานวัดหน้าแล้ง​ "ตัวนังอิจฉา" ซึ่งเป็นเมียน้อยของพระเอกโคตรโง่​ ก็หาเรื่องกลั่นแกล้งก่นด่าเหยียดหยามนางเอกผู้แสนดีจนน่าหมั่นไส้ไม่หยุดไม่หย่อน​ แล้วก็แถไปออดอ้อนฟ้องพระเอกว่าถูกนางเอกรังเเก (กรูโกรธมึงมาก!)​

"ผัวขา... ดูอีดอกนั่นสิคะ​ มันพูดจาหยาบคายกับเมีย!"

ยายคนหนึ่งซึ่งนั่งตะบันหมากอย่างเคร่งเครียดอยู่ข้างหน้าผมก็สุดจะทนต่อไป​ แกลุกขึ้นเขวี้ยงสากตะบันหมากทองเหลืองขึ้นไปบนเวที​  "มึงนั่นแหละอีดอก! ตอแหลเห็นๆ​ กูดูอยู่! "

จากนั้นก็ชึ้หน้าด่าทั้งพระเอก​ นางเอกและนังตัวอิจฉา

"ไอ้ฉิบผาย! ถ้าพวกมึงยังทะเลาะกันไม่เลิก​ กูจะเผาโรงลิเกแม่มันเลย!"

เดือดร้อนถึงท่านผู้ชมที่อยู่ใกล้ๆต้องช่วยกันดึงยายให้นั่งลง​ แล้วช่วยกันบอกว่า​ "ยาย! ยาย! นั่นมันลิเก​ ยาย​ เขาเล่นให้​ดู" 

ยายยังหัวร้อน​ "เล่นเหึ้ยๆหยั่งงี้จะเล่นทำไมวะ​ มันได้อะไรขึ้นมา! ไม่มีหัวคิด! " ยายขยับโจงกระเบนจะขึ้นไปลุยบนเวที

เล่ามาด้วยความคิดถึงยาย​ อยากให้ยายมาเห็นบ้านเมืองตอนนี้​จัง​ ไม่รู้ยายจะด่าว่าไง  และยังนึกสงสัยอยู่ว่าคืนนั้นยายได้สากตะบันหมากทองเหลืองคืนหรือเปล่า.