30 ก.ย.64 - รศ.ดร.สุวินัย ภรณวลัย อดีตอาจารย์ประจำคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ โพสต์ข้อความลงบนเฟซบุ๊กส่วนตัว Suvinai Pornavalai ดังนี้ ผมขออภิปรายต่อจากโพสต์ที่แล้วที่เขียนถึงอาจารย์ปิยบุตรกับเลนินและการปฏิวัติรัสเซียนะครับ

การปฏิวัติเป็นแค่รูปแบบหนึ่งของการตอบสนองแบบ "ตอบโต้อย่างรุนแรง" ต่อกระบวนการทำให้ทันสมัย (modernization) ของแต่ละประเทศในช่วงครึ่งหลังศตวรรษที่19ถึงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 .... นี่คือมุมมองเชิง meta theory ที่สำคัญมากในการทำความเข้าใจตัวตนของแต่ละชาติที่กว่าจะมีมาจนถึงจุดนี้ในปัจจุบัน  

สั้นๆ ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ประเทศทุกประเทศในเอเชียไม่ใช่แค่ประเทศไทย ล้วนเคยผ่าน "วิกฤตการปฏิวัติ" มาไม่มากก็น้อยในกระบวนการทำให้ทันสมัย โดยที่ระบบต่างๆทางสังคมก็พัฒนาขึ้นตามลำดับในระดับที่แตกต่างกันด้วย

เราพบว่า สังคมมนุษย์ในศตวรรษที่ 20 ได้พยายามทดลองครั้งใหญ่ 3 แนวทางด้วยกันผ่านขบวนการเคลื่อนไหวทางการเมือง เพื่อข้ามผ่านระบบทุนนิยม

(1) #แนวทางวิวัฒนาการไปเป็นอภิมนุษย์ของนิชเช่ ซึ่งปรากฏในรูปของขบวนการนาซีของฮิตเลอร์ที่จบลงด้วยความล้มเหลว

(2) #แนวทางปฏิวัติสังคมนิยมของมาร์กซ์ ซึ่งปรากฏในรูปของขบวนการปฏิวัติสังคมนิยมในหลายประเทศ  แต่ที่ประสบความสำเร็จจริงๆจนทุกวันนี้มีแค่ประเทศเดียวคือประเทศจีนภายใต้การปกครองของพรรคคอมมิวนิสต์จีน

(3) #แนวทางปฏิรูปแบบเสรีนิยม ซึ่งเป็นแนวทางที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดในโลกปัจจุบัน โดยที่แต่ละประเทศที่เลือกทิศทางปฏิรูปเสรีนิยมนี้ ล้วนต้องแบกมรดกหรือภาระจากอดีตมาด้วย

ผมคิดว่ามรดกความคิดทางการเมืองจากศตวรรษที่ 19-20 ที่ตกทอดมาถึงคนรุ่นปัจจุบัน มันก็มีทางเลือกแค่นี้แหละ คนรุ่นใหม่ควรถามตัวเองให้ชัดก่อนว่า จริงๆแล้วตัวเองจะลุกขึ้นมาเรียกร้องอย่างเอาเป็นเอาตายในแนวทางไหนกันแน่?

ในสายตาของผม ขบวนการสามนิ้วของคนรุ่นใหม่ในปี พ.ศ. 2563-2564 เป็นขบวนการที่สับสนทางความคิดและมีความย้อนแย้งในตัวเองมากที่สุด เมื่อเทียบกับขบวนการก่อนหน้านี้ทั้งหมด ความตื้นเขินทางความคิด+ความหลงตัวเองในการแสดงออก ต่างหากที่เป็นที่มาของความล้มเหลวในการลุกขึ้นสู้ของพวกเขา  ... อย่าโกรธผมนะ ที่ผมพูดตรงๆแบบนี้